ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

“ลิน แกทำอย่างนี้ไม่ได้นะ”

ปาลิตาพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อน หากนลินยังลงมือเก็บของลงเป้อย่างไม่สนใจอะไร

“ลิน ถ้าแกไม่ผ่านฝึกงานคราวนี้ แกเรียนไม่จบนะเว้ย”

มือที่เก็บของอยู่หยุดชะงักไปเพียงนิด ก่อนจะทำต่ออย่างไม่รับรู้อะไร ปาลิตาคว้ามือเพื่อนไว้

“ลิน แค่ขอโทษเองนะ”

“เราไม่ผิดนะตา”

นลินเงยมองหน้าเพื่อน ปาลิตาเห็นชัด ดวงตาคู่สวยคลอด้วยหยาดน้ำตาอย่างอัดอั้น

“เราเข้าใจ ลิน เราเข้าใจ แต่เราเป็นเด็ก แล้วที่ลินพูดมันก็ก้าวร้าวไปนิด”

“แล้วที่อาจารย์พูดกับเราล่ะ ไม่ก้าวร้าวหรือไง”

เธอเถียง ปาลิตาพยายามอย่างยิ่งที่จะใช้ไม้อ่อนให้เพื่อนยอม

“อาจารย์เขาเป็นผู้ใหญ่นะลิน แกก็ต้องเข้าใจหน่อย แล้วเราเป็นเด็กเราก็ต้องยอมนิดหนึ่ง ไม่ได้หรือไงลิน”

นลินอึ้งไปนาน จนเพื่อนคิดว่าตัวเองเกลี้ยกล่อมสำเร็จ หากคำตอบจากปากเพื่อนก็ทำเอาปาลิตาแทบจะหมดแรง

“เราไม่ผิด เราจะไม่ขอโทษอย่างแน่นอน”

“ลิน ฉันอยากรับปริญญาพร้อมแกนะ”

นลินยิ้มออกมากับคำพูดเพื่อน

“อือ ฉันก็อยากรับปริญญาพร้อมแก แต่ยังไงถ้าช้าไปหน่อยก็อย่าว่ากันแล้วกันนะ”

“นลิน”

ปาลิตาอุทาน นลินยกเป้ที่เก็บของลงเรียบร้อยขึ้นสะพาย เตรียมจะกลับบ้านโดยไม่ได้สนใจเพื่อน หากยังไม่ทันก้าวพ้นห้องดี วรัทก็วิ่งเข้ามาหาอย่างร้อนรน

“พี่กานต์ให้หาว่ะลิน วางของไว้ก่อน”

เขาบอก ปลดเป้เพื่อนส่งให้ปาลิตา แล้วลากมือนลินให้วิ่งตามไป

“พี่รู้เรื่องหมดแล้วนะนลิน”

กานต์บอกเสียงเรียบๆ อดมองหน้าเด็กสาวอย่างหนักใจไม่ได้ ไม่เคยมีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นกับกลุ่มนิสิตนักศึกษาที่มาฝึกงานเลยสักครั้ง

“ใครเล่าให้ฟังล่ะคะ อาจารย์ธัน หรือว่าใคร”

กานต์ลอบถอนหายใจกับคำถามนั้น ก็เพราะแข็งอย่างนี้นี่เล่า ถึงได้ไม่ลงรอยกับอาจารย์คนนั้นถึงขนาดนี้

“จะใครก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าพี่ไม่ฟังความข้างเดียวก็แล้วกัน นลิน…”

“คะ”

“ขอโทษอาจารย์เขาไม่ได้หรือ เราเป็นลูกศิษย์นะ”

กานต์เกลี้ยกล่อมด้วยเสียงอ่อนโยน นลินเงยมองอย่างเจ็บช้ำ

“แล้วอาจารย์เขาเคยมองว่าหนูเป็นลูกศิษย์หรือเปล่าคะ”

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปกับคำถามนั้น

“เอาเถอะๆ พี่พอจะมีทางออกให้ ก็รู้อยู่ว่าตอนนี้นลินคงโกรธมาก เหมือนๆ กับที่อาจารย์เขาโกรธ”

เขาก้มมองหนังสือที่เพิ่งยื่นมาถึงเมื่อเช้าอย่างชั่งใจ ยังไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น เพราะงั้นจะลองเป็นคนแรกก็คงไม่เป็นไร