ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทที่ 5

พิรุณรักษ์นั้นรู้อยู่ลึกๆ ว่าเพื่อนร่วมงานที่เธอสนิทสนมด้วยคนนี้มีนิสัยไม่ชอบเห็นใครดีกว่าตัวเอง และคงไม่สบอารมณ์เล็กน้อยที่รู้ว่าพิรุณรักษ์เป็นเพื่อนกับคนระดับพุฒ บริพัตรเมธานนท์ แต่กระนั้นพิรุณรักษ์ก็มักจะมองข้ามนิสัยข้อนี้ของเจ้าหล่อนไป และเลือกที่จะไม่ถือสาคำพูดของเพื่อน

“อันที่จริงก็ไม่ได้สนิทอะไรมากหรอก แค่เรียนด้วยกันตอน ม.ต้น เท่านั้นเอง”

“พี่ว่าไม่ใช่นะ ตอนที่เขาเดินเข้ามาทักทายฝน พี่มองออกว่าเขาไม่ได้มาทักทายตามประสาเพื่อนเก่าเลย เหมือนคนสนิทสนมกันอยู่ตลอด อีกอย่างเขาเป็นคนให้กระเป๋าชาแนลกับฝนด้วยไม่ใช่เหรอ” พีรวิทย์ซึ่งไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็นเป็นนิสัยก็ยังอดถามไม่ได้

“จริงๆ ก็สนิทแหละค่ะ เราติดต่อกันตลอด เพราะเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน แล้วช่วงหลังมานี้เจอกันบ่อยเพราะฉันเป็นเพื่อนคนเดียวในกลุ่มที่ไม่มีครอบครัว ส่วนกระเป๋าชาแนลนั่นก็แค่น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของคนรวยน่ะค่ะ ฝนไม่อยากเล่าให้ใครฟังว่ารู้จักเขา เดี๋ยวคนจะมองว่าขี้อวด”

พิรุณรักษ์บอกพลางมองหน้าฐิติวรดา เจ้าหล่อนฟังแล้วแสร้งเมินไปทางอื่น ก่อนจะพูดเหมือนไม่ใส่ใจ

“โอ๊ย! ไม่มีใครเขาอิจฉาหรอก เป็นแค่เพื่อน ได้เป็นแฟนเมื่อไหร่ค่อยอิจฉา”

คำกล่าวนั้นทำให้พิรุณรักษ์ได้แต่ปั้นหน้าเรียบเฉย สบตาชลชาติกับพีรวิทย์ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ

“มีใคร สงสัยอะไรอีกมั้ยคะ”

“สงสัยเยอะอยู่” ชลชาติยังแคลงใจ แต่ถูกพีรวิทย์สะกิดเตือน

“อย่าสงสัยอะไรเยอะเลยน่า จะได้เวลางานแล้ว เดี๋ยวมีคนไปฟ้องหัวหน้า คราวนี้จะได้ไปสงสัยว่าจะตกงานมั้ยแทน”

“เจ็บแสบเหลือเกินแต่ละคำ” เกย์หนุ่มเหยียดริมฝีปากใส่เพื่อน แล้วหันไปบอกกับพิรุณรักษ์เป็นประโยคสุดท้าย “ว่างๆ พาฉันไปรู้จักเขาบ้างสิ อยากมีซีนน่ะ อยากรู้จักคนดัง”

ฐิติวรดาระบายลมหายใจออกมา เธอยังคลางแคลงใจในความสัมพันธ์ของพิรุณรักษ์กับพุฒ เธอไม่เห็นกับตา จึงยังไม่เชื่อว่าทั้งคู่จะสนิทสนมกันมากอย่างที่สองรุ่นพี่เล่าให้ฟังจริงๆ

“เจ๊ชลลี่ ถึงเขาจะเป็นเพื่อนของฝน แต่ฝนคงไม่สนิทกับเขาถึงขั้นพาเราไปรู้จักได้หรอกมั้ง”

“อืม! แหวนพูดถูก ให้เขาอยู่บนหิ้งต่อไป เราอย่าไปยุ่งกับเขาเลยดีกว่านะคะ”

หลังจากนั่งทำงานแบบไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาคุยกับใครเลย พอพักเที่ยงทุกคนจึงมีท่าทีอ่อนระโหยโรยแรงเป็นอย่างมาก

“พนักงานออฟฟิศนี่เหมือนถูกสาปให้เป็นโรคปวดหลัง” พิรุณรักษ์กล่าวพลางบิดต้นคอไปซ้ายทีขวาที ขณะกำลังเรียงแถวเดินเข้าไปในร้านอาหารเจ้าประจำซึ่งอยู่ติดกับสโมสรฟุตบอลที่พวกเธอชอบไป ‘ส่องผู้ชาย’

“นั่นสิ เงินเดือนสามหมื่น ค่าหมอนวดปาไปเกือบหมื่นละ” พีรวิทย์ที่ประสบปัญหาเดียวกันบ่นตาม

“นี่ไง ถึงได้พามาหาผู้ชายสักคน นวดได้ทุกจุดที่ต้องการ” ชลชาติผู้เสนอให้ทุกคนมากินมื้อกลางวันที่นี่กล่าวด้วยคำพูดที่คนฟังคิดเป็นอื่นไม่ได้เลย

“ทะลึ่งไปจ้ะเจ๊” พิรุณรักษ์บอกแบบนั้นแต่ก็หัวเราะชอบใจ

“ช่วงนี้ยายแหวนว่างมากินข้าวกับเราบ่อยนะ ผู้ชายไปไหนซะล่ะช่วงนี้” ชลชาติถามไปเรื่อยเปื่อยหลังจากได้โต๊ะแล้ว

“ติดงานน่ะ ไปกับหัวหน้าแผนก เห็นว่าเดือนหน้าหัวหน้าแผนกคนนี้จะลาออก แล้วพี่ปุณจะได้ขึ้นแทนก็เลยต้องเรียนรู้งานเยอะหน่อย” เธอกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“จริงเหรอ เริดอะ ถึงว่าช่วงนี้ราศีคุณนายจับ”

ฐิติวรดาไม่ปฏิเสธคำชม เธอยิ้มแล้วไหวไหล่อย่างยอมรับ