ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 2

บทที่ 2

กระเป๋าเดินทางยังวางอยู่บนพื้นห้องโดยไม่ได้จัดของ จะได้ลดความยุ่งยากในการเก็บ

รุ่งเช้าวันถัดมา จ้าวหนานเซียวไปถึงสนามบิน

เฉินซงหนานสะพายกระเป๋าใบใหญ่รออยู่ที่ทางเข้าแล้ว กำลังมองซ้ายมองขวา พอเห็นเธอปรากฏตัว ดวงตาก็สว่างวาบ วิ่งเข้ามาแย่งเธอถือกระเป๋าเดินทาง

“ฉันถือเองได้”

“ไม่เป็นไร ผมมือว่างอยู่!” เฉินซงหนานลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปข้างในแล้ว

บนเครื่องบิน เธอขอผ้าห่มจากแอร์โฮสเตสมาคลุมลงบนตัวแล้วพิงพนักเก้าอี้งีบหลับ

ที่จริงเมื่อคืนนี้เธอปิดไฟเข้านอนตั้งแต่ยังไม่ถึงสี่ทุ่ม แต่ว่านาฬิกาชีวภาพรวนโดยสิ้นเชิง ถ้าคนเราจะมีของสิ่งนี้อยู่จริงล่ะก็นะ เธอไม่สามารถหลับได้สักที ภายหลังจึงลุกขึ้นมาอ่านข้อมูลของสะพานใหญ่ชิงหลิ่งที่ห้องหนังสือ อ่านจนดึกดื่นค่อยกลับไปขึ้นเตียงนอนอีกครั้ง

สองชั่วโมงกว่าให้หลัง เครื่องบินลงจอดที่ท่าอากาศยาน คนทั้งสองวนอ้อมภายในเมืองยี่สิบกว่ากิโลเมตรมาถึงสถานีรถไฟของเมืองนี้ แล้วขึ้นรถไฟไปยังอำเภอ Y ที่มีสะพานใหญ่ ระหว่างทางแวะหยุดตามสถานีน้อยใหญ่ต่างๆ ในที่สุดก็มาถึงอำเภอตอนบ่ายสองโมงกว่า เจอคนจากทางฝ่ายบริหารจัดการของทางหลวงพิเศษที่อยู่ในท้องถิ่นมารับ

อีกฝ่ายแซ่เหยียน เป็นเลขานุการสำนักบริหารจัดการ ตอนที่เพิ่งเจอกันยังนึกว่าเฉินซงหนานเป็นวิศวกรที่สถาบันออกแบบส่งมา พอรู้ว่าเข้าใจผิดคนก็เก้อเขินเล็กน้อย รีบขอโทษเป็นชุด

“ขออภัยจริงๆ วิศวกรจ้าว ต้องโทษผมที่ตาไม่ดี คุณอย่าถือสาเลยนะ”

สถานการณ์แบบนี้จ้าวหนานเซียวเคยชินเสียแล้ว ยิ้มพลางบอกว่าไม่เป็นไร

เลขาฯ เหยียนมองดูเวลา “เริ่มเย็นแล้ว ถ้างั้นวันนี้พักผ่อนในตัวอำเภอก่อนหนึ่งคืน พรุ่งนี้ผมค่อยส่งพวกคุณไปนะ”

จ้าวหนานเซียวถามว่าเดินทางไปต้องใช้เวลาเท่าไหร่

“ทางด่วนปิดไปแล้ว ไปถนนหลักใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง”

“ไปกันเลยเถอะ” จ้าวหนานเซียวพูด

เลขาฯ เหยียนเห็นเธอยืนกรานเช่นนั้นจึงตกลง แล้วนำทางไปอย่างเป็นกันเอง

บนถนนหลักมีรถก่อสร้างมากมายแล่นอยู่ รวมกับสภาพอากาศแห้งแล้ง ฝุ่นดินปลิวคลุ้ง รถคันเล็กแทรกตัวไปมาระหว่างรถก่อสร้าง ตอนบ่ายสี่โมงกว่าๆ ค่อยเลี้ยวเข้าถนนในอำเภอที่มีรถน้อยลงบ้าง มาถึงหมู่บ้านชิงหลิ่ง

ในสถานที่นั้นมีคนงานสวมหมวกนิรภัยที่มีสัญลักษณ์ของเครือเจจีกรุ๊ปกำลังทำงานกันวุ่น รถตักดินและรถก่อสร้างแล่นไปมาไม่หยุด จัดการกับหินและดินโคลนที่ร่วงลงมากองเป็นภูเขาที่ใต้สะพาน คนงานเห็นมีคนมาจึงรีบเรียกผู้จัดการ

ผู้จัดการชื่อว่าหยางผิงฝู อายุสี่สิบกว่าๆ รีบเข้ามาหา และก็เป็นเช่นเดียวกับเลขาฯ เหยียนที่ในตอนแรกนึกว่าเฉินซงหนานคือผู้รับผิดชอบงาน

เฉินซงหนานรีบแก้ไข บอกว่าตนเองเป็นผู้ช่วย