ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 8

ไม่นานฟ้าก็มืดแล้ว แถวนี้ดูเหมือนจะมีแผงร้านอาหารแถบใหญ่ คึกคักยิ่งกว่าตอนกลางวัน

จ้าวหนานเซียวทำอะไรไม่ได้นอกจากรอเขากลับมา พอมีช่วงเวลาว่างก็ไปคุยเล่นกับเหล่าหลิน ถามว่าสวีซู่ไปที่ไหน

ไม่ถามไม่รู้ พอถามก็สะดุ้งตกใจ

ที่แท้เลยไปอีกหน่อย ตรงที่ใกล้กับทางด่วนและไม่มีเขตที่อยู่อาศัย เป็นสนามแข่งรถใต้ดินของคนที่เล่นรถมอเตอร์ไซค์ พวกเขากำหนดนัดหมายกันไว้ แข่งเสร็จแล้วก็แยกย้าย

สวีซู่ก็ไปที่นั่น

จ้าวหนานเซียวนึกถึงครั้งก่อนที่แขนของเขาได้รับบาดเจ็บขึ้นมาทันที จึงยิ่งเป็นห่วงแล้วถาม ‘ลุงหลิน ถ้ามีการนัดอย่างนี้ ปกติเขากลับมากี่โมงคะ’

‘อันนี้ไม่แน่นอน’

จ้าวหนานเซียวอยากจะโทรศัพท์หาแต่ก็กลัวว่าจะรบกวนเขา ทั้งยังไม่กล้าไปไหนส่งเดช ทำได้เพียงรออยู่ที่ประตู เงยหน้าชะเง้อมองอย่างไม่เป็นสุข รอถึงสามทุ่มกว่า ในที่สุดก็เห็นรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งแล่นมาจากที่ไกลมุ่งหน้ามาทางนี้แล้วจอดหน้าประตู

สวีซู่ปลดหมวกกันน็อกลง ตะโกนมาทางเธอ ‘ไปกัน!’

จ้าวหนานเซียวค่อยถอนใจโล่งอก วิ่งเข้าไปหาเขา

‘สวีซู่! นายจะกล้ามากเกินไปแล้ว! ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง อย่าทำแบบนี้อีกนะ! ฉันจะไปบอกลุงสวี!’

เด็กสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทำท่าว่าจะโทรออก

เขายิ้มเย็น ‘รีบโทรสิ ไม่โทรไม่ใช่คน’

แน่นอนว่าจ้าวหนานเซียวกำลังขู่

เธอมีความรู้สึกว่านอกจากลุงสวีจะตีเขาให้ขาหักสองข้างจนออกจากบ้านไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเกรงว่าลุงสวีก็ไม่มีวิธีจัดการกับม้าพยศตัวนี้แน่ ที่สำคัญที่สุดก็คือบอกลุงสวีไปก็ไม่สามารถแก้ปัญหาที่มีอยู่แต่เดิมได้ เธอจึงหยุดชะงัก

‘ตกลงจะไปไม่ไป?’

เขาดูเหมือนจะหมดความอดทนอีกแล้ว

จ้าวหนานเซียวจนปัญญาแล้ว ได้แต่ปีนขึ้นเบาะหลังไป

เด็กหนุ่มนำหมวกกันน็อกที่เพิ่งถอดออกจากหัวตนเองสวมลงบนหัวเธอ เขาใส่ให้แบบเบี้ยวๆ แล้วก็ไม่สนใจอีก เธอดิ้นรนขยับให้ตรง ยังไม่ทันมองให้ชัดก็รู้สึกอุ่นที่หัวไหล่ เสื้อตัวนอกของเขาก็มาอยู่บนตัวเธอ

‘ฉันไม่หนาว นายใส่เอง…’

‘จะพูดพล่ามอะไรเยอะแยะ ให้เธอใส่ก็ใส่ไปสิ!’

เขาไม่หันกลับมา แล้วก็สตาร์ตรถมอเตอร์ไซค์

จ้าวหนานเซียวได้แต่สวมเสื้อของเขา จับเอวอีกฝ่ายแล้วอยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ ‘นายขับช้าๆ หน่อย! แผลถลอกที่แขนนายเมื่อครั้งก่อนเพราะว่าล้มใช่ไหม นายทำแบบนี้อันตรายมากนะ!’

‘พูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันหลบหมาบ้าแล้วไม่ระวังเลยเป็นแผล เข้าใจไหม เธอนั่งให้ดีก็พอ!’