ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 1-บทที่ 2

ซังเหยียนยังนั่งอยู่ที่เดิม หญิงสาวที่อยู่ข้างเขาเหมือนว่าจะเปลี่ยนคนแล้ว หน้าตาเขายังคงไร้อารมณ์ เหมือนกับว่าเขาไม่สนใจไยดีอะไรทั้งนั้น

การได้พบกับเธอโดยบังเอิญก็เหมือนกับที่เขาแสดงออกมา เป็นแค่การพบกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนก็เท่านั้น

เวินอี่ฝานพลันใจลอย

เธอนึกย้อนไปถึงครั้งสุดท้ายที่ได้พบเขา ก่อนที่พวกเธอจะตัดขาดการติดต่อจากกัน

ในค่ำคืนหนึ่งที่แสนเงียบเหงาไร้ซึ่งดวงจันทร์ เมฆหมอกปกคลุมเมืองเล็กๆ ฝนตกพรำๆ ไม่ขาดสาย ภายในซอยแคบๆ ที่มีไฟส่องสว่างอยู่เพียงดวงเดียว แมลงเม่าบินชนกันไปมาอย่างอาจหาญ

ปลายผมของหนุ่มน้อยเปียกปอน หยดน้ำเกาะอยู่ที่ขนตา ผิวขาวเกลี้ยงเกลา แสงเจิดจ้าในดวงตากลับถูกทำให้ดับมอดลง

ทุกสิ่งทุกอย่างคล้ายกับภาพลวงตา

เธอลืมไปแล้วว่าตอนนั้นตัวเธอเองรู้สึกอย่างไร

เธอจำได้เพียงว่า…

ซังเหยียนเรียกเธอด้วยเสียงแหบแห้ง ‘เวินอี่ฝาน’ จากนั้นก็หลุบตาลงพลางหัวเราะเยาะตัวเอง ‘ฉันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นปะ’

แล้วเธอก็จำได้ว่าในเวลานั้นเขาสูญเสียความหยิ่งทะนง มองตนเองราวกับเป็นสิ่งสกปรกโสโครกที่ใครๆ ก็อยากจะหลีกหนีไปให้ไกล

‘วางใจเถอะ’ เขายิ้ม ‘ฉันจะไม่มากวนเธออีก’

ตั้งแต่ที่ทำเหล้าหกรดลูกค้า อวี๋จัวก็ไม่สบายใจมาตลอด จะทำอะไรก็ระแวงไปหมด กลัวว่าจะทำผิดพลาดอีก ซึ่งจะเป็นการยั่วโทสะของเจ้าของร้านที่เพิ่งดับมอดลงไปให้ปะทุขึ้นมาอีกได้

หลังจากรอให้ลูกค้าโต๊ะนั้นจากไป เขาก็เดินเข้าไปเก็บโต๊ะ

ในระหว่างที่อวี๋จัวเก็บแก้วเหล้า พอเขาหยิบแผ่นไม้ที่หนีบใบเสร็จขึ้นมาก็พบว่าข้างใต้นั้นทับแบงก์สีแดงไม่กี่ใบอยู่

เขาชะงักไปทันที ทั้งยังสังเกตเห็นสร้อยข้อมือตกอยู่ใต้เก้าอี้ด้วย

อวี๋จัวเก็บมันขึ้นมาแล้วเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์บาร์ด้วยสีหน้าหนักใจ เขาดันถาดเข้าไปด้านใน เอ่ยกับบาร์เทนเดอร์ผมทองว่า “พี่เสี่ยวเหอ ลูกค้าโต๊ะ K11 ทำตกไว้ครับ”

เหอหมิงป๋อรับไปแล้วเงยหน้าเอ่ยว่า “จริงสิ เสื้อตัวนั้นที่นายเพิ่งหยิบมา พี่ดูแล้วทำไมมันเหมือนกับของพี่เหยียนเลยล่ะ”

“หา?! ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ลูกค้าบอกว่าเก็บได้ตรงทางเดินแถวห้องน้ำครับ” เมื่ออวี๋จัวนึกถึงเรื่องเงินก็เกาหัวแกรกๆ “พี่ พี่เหยียนเพิ่งสั่งว่าไม่ให้เก็บเงินโต๊ะนี้ แต่ว่าเงินที่เอาไปคืนลูกค้าโต๊ะ K11 ลูกค้ากลับไม่ได้เอาไป ผมควรจะบอกพี่เหยียนมั้ยครับ”

เหอหมิงป๋อเหลือบมองอีกฝ่าย “ก็ไปยอมรับผิดซะ”