ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 1-บทที่ 2

เวินอี่ฝานก็หัวเราะตามไปด้วย “พอได้แล้ว เธอควบคุมตัวเองหน่อยสิ รอให้เขาไปก่อนแล้วค่อยมาขำก๊าก เขายังนั่งอยู่ตรงนั้นนะ”

ในเวลานี้มีลูกค้านั่งบนเก้าอี้สูงด้านหน้าเคาน์เตอร์บาร์จนเต็มแล้ว ซังเหยียนนั่งอยู่ริมสุด เขากระดกแก้วใสๆ ดื่มไปอึกหนึ่งอย่างไม่รีบร้อน หน้าตาดูสงบผ่อนคลาย คล้ายคุณชายใหญ่จากตระกูลเศรษฐีผู้รักอิสระ

พอจงซือเฉียวเห็นสภาพการณ์แบบนี้ก็เก็บอาการได้ในที่สุด

บังเอิญบริกรที่ทำเหล้าหกใส่เวินอี่ฝานเดินมาถึงพอดี

บริกรคนนี้เป็นผู้ชาย ดูเหมือนอายุยังน้อย ใบหน้ามีเบบี้แฟต เขาถือถาดไว้ในมือ เสิร์ฟเหล้าด้วยท่วงท่าระมัดระวัง จากนั้นก็คืนเงินที่เวินอี่ฝานจ่ายไปเมื่อครู่นี้แนบรวมมากับใบเสร็จ

“นี่คือเหล้าของคุณครับ”

เวินอี่ฝานมองไปที่เงิน “นี่คือ…”

บริกรชายจึงรีบอธิบายโดยไม่รอให้เธอถามจบ สีหน้าเขาดูกลัดกลุ้มเล็กน้อย

“ต้องขออภัยด้วยครับ เมื่อครู่นี้เป็นความผิดของผมเอง เจ้าของร้านสั่งมาว่าโต๊ะนี้ไม่เก็บเงินครับ”

เวินอี่ฝานจึงเพิ่งนึกถึงคำพูดของซังเหยียน ทันใดนั้นเธอก็ปฏิเสธโดยอัตโนมัติ

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอก เอาเงินกลับไปเถอะจ้ะ”

บริกรชายส่ายหน้า “นอกจากเรื่องนี้แล้ว ถ้าคุณยังต้องการอะไรอีก เรียกผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ”

ท่าทางของเขาดูเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เวินอี่ฝานหยิบเสื้อแจ็กเก็ตที่วางอยู่ด้านข้าง

“เมื่อกี้ตอนที่ฉันไปเข้าห้องน้ำ เก็บเสื้อแจ็กเก็ตตัวนี้ได้ตรงทางเดิน อาจจะเป็นของลูกค้าคนไหนที่ไม่ระวังทำหล่นไว้น่ะจ้ะ”

บริกรชายรีบรับมา “โอเค ขอบคุณครับ”

พอเขาเดินจากไป จงซือเฉียวก็ขยิบตามาทางเธอ “นี่มันเรื่องอะไรกัน”

เวินอี่ฝานจึงอธิบายสั้นๆ

จงซือเฉียวทำตาโต “เขาพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอยังต้องจ่ายไปอีกล่ะ”

“คนเปิดร้าน ทำธุรกิจ มันไม่ง่ายนะ” เวินอี่ฝานจิบเหล้าอึกหนึ่ง “ไม่ต้องไปเอาเงินหลายร้อยหยวนคืนด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอก”

“ทำไมเธอยังเป็นห่วงลูกเศรษฐีอยู่ล่ะ ห่วงว่าเขาจะลำบากที่มาเปิดร้านของตัวเอง เรื่องที่คุณชายคนนี้รวยก็ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้นวันสองวันนะ” จงซือเฉียวเอ่ยถาม “แต่ว่าเขาจำเธอไม่ได้จริงๆ เหรอ”

เวินอี่ฝานคาดเดาอย่างมีเหตุมีผล “น่าจะจำไม่ได้มั้ง”

“จำไม่ได้?” จงซือเฉียวรู้สึกว่าช่างไร้สาระสิ้นดีจึงโพล่งออกมา “นี่เธอไม่รู้เลยเหรอว่าตัวเองหน้าตาเป็นยังไง แล้วยังมีคำว่า ‘ฝาน’^* อยู่ในชื่อ เธอคิดจริงๆ เหรอว่าตัวเองหน้าตาธรรมดาอะ”

“…” เวินอี่ฝานเกือบจะสำลัก เธอพูดไม่ออก กลับรู้สึกนึกขำ “ฟังจากน้ำเสียงเธอ ฉันยังนึกว่าเธอด่าฉันอยู่นะ”