ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 5-บทที่ 6

พอพูดมาถึงตรงนี้จู่ๆ ฟู่จ้วงก็ชี้ไปทางหนึ่ง “เนี่ย! สูงประมาณนั้นแหละครับ ความฝันของผมเลย เตี้ยกว่าเขาสักครึ่งหัว ผมก็พอใจมากแล้วล่ะ”

เวินอี่ฝานมองไปแล้วก็เงียบงันโดยพลัน

มันบังเอิญมากไปแล้ว คนที่ฟู่จ้วงชี้ก็คือซังเหยียน

ไม่รู้ควรจะกล่าวว่าพวกเธอมีพรหมลิขิตต่อกันหรือเปล่า หรือควรกล่าวว่าวิญญาณยังไม่ไปผุดไปเกิดสักที

เขายืนพิงราวกั้นซึ่งอยู่ห่างจากจุดนี้ประมาณสิบเมตร เสื้อคลุมถูกลมพัดจนปลิว คางเชิดขึ้นเล็กน้อย กำลังเล่นมือถืออย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร

ซังจื้อที่อยู่กับเขาเมื่อครู่นี้ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว

“รูปร่างอย่างเขาเป็นรูปร่างในฝันของผมเลยนะครับ” ฟู่จ้วงถอนใจ “ขอสวรรค์และดอกไม้ไฟจงเป็นพยาน วันนี้ผมจะย้ายหัวไปไว้บนตัวเขาได้มั้ย”

เวินอี่ฝานเบนสายตากลับมา เอ่ยอย่างขำๆ “ทำไมเธอถึงไม่ขโมยหน้าตาของเขามาด้วยล่ะ”

เห็นชัดว่าฟู่จ้วงก็คิดแบบนี้ ถึงได้เกิดความหวั่นไหวในคำพูด “เอามาหมดทั้งสองอย่างจะดูไม่ค่อยดีหรือเปล่าครับ”

“…”

จู่ๆ เฉียนเว่ยหวาก็เรียกพวกเธอ

เขาคงจะรู้สึกได้ว่าละเลยพวกเธอมานานเกินไป เริ่มรู้สึกผิดอยู่บ้างจึงเรียกพวกเธอไป จะได้แสดงออกว่าทุ่มเทกับการทำงาน สอนพวกเธอว่าเวลามาถ่ายทอดสดนอกสถานีจะต้องระวังเรื่องอะไรบ้าง

เวลาค่อยๆ ล่วงเลยไป

เวลาข้ามปีใกล้เข้ามา บรรยากาศยิ่งครึกครื้นมากขึ้น แสงไฟ LED แสดงตัวเลขนับถอยหลังอยู่บนตึกสูง ผู้คนรอบด้านส่งเสียงดังโหวกเหวก ในนาทีสุดท้ายเริ่มมีคนตะโกนนับถอยหลังตามไปด้วย

“…ห้าสิบเก้า ห้าสิบแปด ห้าสิบเจ็ด”

…

“…ห้า สี่ สาม”

“…สอง!”

“…หนึ่ง!”

ขณะตะโกนตัวเลขสุดท้าย ดอกไม้ไฟมากมายนับไม่ถ้วนถูกจุดขึ้นสู่ฟากฟ้า เส้นสายหลากสีพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้ายามราตรี จากนั้นก็ระเบิดออกไปยังตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่ง แสงหลากสีกระจายตัวกลายเป็นดอกไม้ในแบบต่างๆ เบ่งบานซ้อนทับกันขึ้นไป

ผู้คนที่อยู่ในงานต่างยกมือถือขึ้นบันทึกภาพ หาตำแหน่งถ่ายรูปที่ตัวเองดูสวยที่สุด บันทึกภาพบรรยากาศเก็บเอาไว้

พอเฉียนเว่ยหวาไม่มีอะไรจะสั่งเธอแล้ว เวินอี่ฝานก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปสักสองสามรูป