ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 5-บทที่ 6

เธอเดินไปตามป้ายบอกทางประมาณหนึ่งร้อยเมตร ในที่สุดก็เห็นห้องน้ำสาธารณะ ด้านข้างยังมีศาลาเล็กๆ ที่เก่าทรุดโทรมอยู่หลังหนึ่ง ด้านในมีคนนั่งอยู่เต็ม พวกเขาอาจจะมาพักผ่อนหรือรอคนเข้าห้องน้ำ

พื้นที่ภายในห้องน้ำไม่กว้างนัก แถวของผู้หญิงจึงเรียงยาวออกมานอกประตูประมาณห้าเมตร ทว่าทางห้องน้ำชายกลับไม่มีใครยืนรอตรงหน้าประตูเลย

ทั้งสองด้านช่างต่างกันลิบลับ

เวินอี่ฝานเดินไปเข้าแถวอย่างยอมรับในชะตากรรม

เธอหยิบมือถือมาสไลด์ดูเวยป๋อ* สักครู่ รอเพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงสนทนาเบาๆ ดังมาจากที่ไม่ไกล เธอรู้สึกว่าเสียงคนหนึ่งในนั้นคุ้นหูอยู่บ้าง

เวินอี่ฝานก็มองตามไป

แสงไฟสีขาวตรงด้านนอกศาลานั้นบาดตาอยู่เล็กน้อย เธอค่อยๆ หรี่ตาลง ขณะเดียวกับที่เธอปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจนก็เห็นซังเหยียนยืนอยู่ตรงนั้นอีกครั้งหลังจากที่เพิ่งพบหน้ากันเมื่อวาน

เธอรู้สึกราวกับเป็นภาพลวงตา

เมื่อมองจากมุมนี้จะเห็นเพียงใบหน้าด้านข้างของเขา

ชายหนุ่มผู้มีสีหน้าเฉยเมยกำลังยืนพิงศาลา เขาสวมเสื้อกันลมสีเขียวทหาร ทำให้ดูไหล่กว้างขายาว เขากำลังใช้กระดาษชำระเช็ดมือ ดูเหมือนว่าเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ

ซังเหยียนค้อมตัวเล็กน้อย สนทนากับหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนตั่งสูงด้านข้าง

หญิงวัยกลางคนเงยหน้าเหลือบมองเขา “เสร็จแล้วเหรอ”

ซังเหยียนตอบเพียง “อืม”

หญิงวัยกลางคนก็ยืนขึ้น “งั้นลูกรอจือจืออยู่ตรงนี้แล้วกัน น้องยังเข้าแถวอยู่ แม่จะไปหาพ่อก่อน”

“…” ซังเหยียนชะงักไปทันทีก่อนจะค่อยๆ ช้อนตาขึ้น “แค่เข้าห้องน้ำยังต้องมีคนรอด้วย?”

“ก็เพราะคนเยอะไม่ใช่หรือไง” หญิงวัยกลางคนเอ่ย “แล้วแม่ก็จะไปสวีตกับพ่อ ลูกจะตามไปทำไม”

“งั้นแม่เรียกผมมาทำไมคร้าบ” ซังเหยียนนึกโมโหจนหัวเราะออกมา “ให้ช่วยแม่ดูน้อง?”

หญิงวัยกลางคนตบไหล่เขาคล้ายกับปลื้มใจอยู่บ้าง “ถ้าลูกรู้ความอย่างนี้แต่แรก แม่ก็ไม่ต้องคิดหนัก ต้องคอยหาเหตุผลร้อยแปดมาเถียงกับลูกอย่างตอนนี้หรอก”

ซังเหยียนถึงกับพูดไม่ออก “…”

ก่อนจะเดินจากไปหญิงวัยกลางคนก็พูดอีกว่า “จริงด้วย ลูกก็ถือโอกาสคุยเรื่องความในใจกับน้องหน่อย แม่เห็นช่วงนี้น้องดูกดดันมาก ผอมลงไปเยอะเลย”

ซังเหยียนยกมุมปากขึ้น เอ่ยอย่างจะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก “ให้ผมคุยเรื่องความในใจกับน้อง?”

หญิงวัยกลางคนถาม “อืม ทำไมเหรอ”

“ผมกับน้องมีช่องว่างที่ไม่ใช่แค่เรื่องอายุ” ซังเหยียนหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย “…เพศก็ต่างกัน เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ผมขอให้เป็นหน้าที่แม่แล้วกันนะคร้าบ”

เงียบงันกันไปสามวินาทีหญิงวัยกลางคนก็พูดมาอีกหนึ่งประโยค

“ตอนนี้แม่ไหว้วานอะไรลูกไม่ได้เลยใช่มั้ย”

“…”

พอหญิงวัยกลางคนจากไป เวินอี่ฝานถึงเพิ่งรู้ตัวว่าเธอเองคอยฟังบทสนทนาของพวกเขาอยู่ตลอด ตอนนี้แถวเลื่อนไปข้างหน้าแล้ว เธอจึงเบนสายตากลับมา เดินขึ้นหน้าไปไม่กี่ก้าว

เมื่ออยู่ในตำแหน่งนี้เธอเลยมองไม่เห็นซังเหยียนที่อยู่ด้านหลัง

ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที จงซือเฉียวก็ส่งข้อความมาสามข้อความ

จงซือเฉียว : [รูปภาพ]

จงซือเฉียว : ฉันอึ้งไปเลย

จงซือเฉียว : ก่อนหน้านี้ฉันเคยส่งข้อความไปอวยพรหลายคนพอเป็นพิธี รวมถึงเขาด้วย แต่เขาไม่เคยตอบกลับมาเลย ฉันยังนึกว่าเขาเลิกใช้วีแชตนี้ไปแล้ว