ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 5-บทที่ 6

เวินอี่ฝานคลิกรูปขยายออกดู

เป็นบันทึกการสนทนาของจงซือเฉียวกับซังเหยียน

ซังเหยียนส่งมาหนึ่งข้อความ

ดูเหมือนเป็นการส่งข้อความอวยพรให้หลายคน มีเพียงห้าพยางค์ ‘สุขสันต์วันปีใหม่’

พอเวินอี่ฝานเห็นแบบนี้เธอก็ออกจากห้องสนทนากับจงซือเฉียว กวาดตามองข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

ไม่เห็นมีข้อความจากซังเหยียนเลย แต่รูปโพรไฟล์ของซังเหยียนก็เหมือนกันนี่นา

ดังนั้นก็แปลว่าเธอไม่ได้เพิ่มเพื่อนผิดคน

งั้นทำไมฉันยังไม่ได้รับข้อความจากเขาล่ะ…

เขาคงไม่ได้จิตใจคับแคบถึงขนาดจงใจไม่ส่งข้อความมาให้ฉันหรอกมั้ง

หรือว่าเขาไม่ได้ส่งข้อความอวยพรไปให้หลายคน?

แต่เมื่อกี้ยังเห็นเขาโดนแม่สั่งสอนอยู่เลย ไม่เห็นเขาจะมีเวลาว่างมากถึงขนาดจะส่งทีละข้อความไปอวยพรคนอื่น

เวินอี่ฝานครุ่นคิดอยู่นาน เธอคิดว่าความเป็นไปได้มากที่สุดก็คงเหมือนกับที่เธอคาดเดาไว้ก่อนหน้านี้

เขาคงลบชื่อเธอออกไปแล้ว

พอคิดได้แบบนี้เธอก็เลยนึกไปถึงรายชื่อเพื่อนมากมายในวีแชตที่ปนกันยุ่ง เธอเลยคิดมาสักข้อความแล้วส่งไปให้หลายคน จะได้ถือโอกาสนี้ลบพวกเพื่อนที่บล็อกเธอไปแล้วด้วย

เธอเพิ่งส่งข้อความออกไปได้ไม่นานก็มีเพื่อนๆ ส่งกลับมาสิบกว่าข้อความในทันที

เวินอี่ฝานคลิกอ่านทุกข้อความจากล่างขึ้นบน บางครั้งก็ตอบกลับไปไม่กี่ประโยค

ขณะที่คลิกข้อความด้านบนสุด เวินอี่ฝานก็ถึงกับอึ้งไปทันที เพราะตกตะลึงที่พบว่าคนที่ตอบข้อความมาคือต้นเหตุที่ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้แล้วส่งข้อความอวยพรไปให้เพื่อนหลายคน เป็นคนที่เธอเพิ่งคิดเอาเองว่าเขาคงลบชื่อเธอออกไปนานแล้ว อีกทั้งตอนนี้เขายังยืนอยู่ห่างจากเธอไปเพียงไม่กี่เมตร

เขาส่งมาเพียงเครื่องหมายเดียว

ซังเหยียน : ?

“…”