ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 5-บทที่ 6

“…”

หลังจากที่ส่งออกไปแล้ว เวินอี่ฝานก็เดินเข้าใกล้ซังเหยียนมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าเพียงแค่เดินเฉียดไหล่กัน เธอก้มหน้าลงอย่างอึดอัด เหลือบมองเขาทางหางตา เหมือนว่าเขากำลังคลิกไปอ่านข้อความในวีแชต

ขนตายาวหนาเป็นแพของชายหนุ่มหลุบต่ำลง จ้องตัวอักษรบนหน้าจอ

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เหมือนว่าเธอจะได้ยินเขาหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ แผ่นหลังของเธอเย็นวาบในทันใด

หญิงสาวเดินต่อไปสักระยะหนึ่ง จนกระทั่งอยู่ห่างกันแล้ว ความรู้สึกกินปูนร้อนท้องที่ไม่รู้มาจากไหนในที่สุดก็คลายลง เธอมองหน้าจออีกครั้ง เขายังไม่ได้ตอบข้อความเหมือนที่เธอคาดคิดไว้

เวินอี่ฝานถอนใจออกมา เธอไม่มีเวลาจะมาหมกมุ่นในเรื่องนี้อีก เธอรู้สึกว่าตัวเองไปห้องน้ำนานเกินไปหน่อย จึงไม่กล้าที่จะโอ้เอ้ เร่งฝีเท้าเดินไปยังจุดที่จะถ่ายทำ

บรรยากาศขณะนี้ไม่ได้ต่างจากตอนก่อนที่เธอไปห้องน้ำมากนัก

ภายในจัตุรัสมีการตกแต่งประดับประดา ต้นไม้และสิ่งก่อสร้างขนาดเล็กถูกพันด้วยไฟประดับหลากสี สร้างบรรยากาศของการเฉลิมฉลองวันข้ามปี ผู้คนรอบตัวเดินไปเดินมาขวักไขว่ มีเจ้าหน้าที่ดูแลลำดับการเข้างาน เธอทอดสายตามองไปมีแต่ความรื่นเริงปีติยินดี

ขั้นตอนแรกของการเฉลิมฉลองนั้นถูกตระเตรียมเรียบร้อยแล้ว รอเพียงให้วันปีใหม่มาถึง

เฉียนเว่ยหวาและเจินอวี้กำลังสนทนากันอยู่ ฟู่จ้วงยืนอยู่ข้างพวกเขาทั้งสอง กำลังฟังอย่างรู้หน้าที่ ไม่พูดอะไรสักคำ พอเห็นเวินอี่ฝานกลับมาเขาก็เดินมาหาอย่างระมัดระวังทันที

ฟู่จ้วงเป็นเด็กฝึกงานที่เพิ่งรับเข้ามาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เขากำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่สี่ ชื่อของเขากับสภาพความเป็นจริงไม่สอดคล้องกันเลย เขามีรูปร่างผอมแห้ง ไม่สูงมาก ดูราวกับต้นไผ่ หน้าตาเหมือนเด็กน้อยแต่กลับพูดจาเหมือนประทัดเสียงต่ำ

“พี่ ถ้าพี่มาช้ากว่านี้อีกก้าว…”

เวินอี่ฝานยังนึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “มีอะไรเหรอ”

ฟู่จ้วงเอ่ยอย่างหนักใจ “พี่อาจจะเห็นผมเป็นศพแข็งตายไปแล้วน่ะสิครับ”

“…” เวินอี่ฝานพยักหน้า “งั้นขอบคุณนะ พี่ยังเลือกหัวข้อไม่ได้เลยอะ”

“ในสายตาพี่ ผมเป็นแค่ที่หาหัวข้อเหรอ!” ฟู่จ้วงโอดครวญ เขาหนาวจนตัวสั่น แต่น้ำเสียงกลับมีพลัง “ผมโคตรหนาวเลย ลมพัดจนผมน้ำมูกไหลแล้วเนี่ย”

เวินอี่ฝานมองไปทางเขา

นักศึกษาชายในวัยนี้ส่วนมากจะเอาแต่รักษาภาพลักษณ์ ละเลยเรื่องสุขภาพ ฟู่จ้วงก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เขาสวมเพียงเสื้อคลุมยีน มองดูแล้วไม่สามารถกันหนาวได้เลย ริมฝีปากเขาคล้ำจนจะม่วงอยู่แล้ว และเขาก็ยังผอมแห้ง เหมือนกับว่าในวินาทีต่อมาจะถูกลมทะเลพัดจนล้มได้

“อยู่ริมทะเลก็ต้องหนาวอยู่แล้วล่ะ วันหลังออกมาสัมภาษณ์ข้างนอกใส่เสื้อให้หนากว่านี้หน่อยนะ” เวินอี่ฝานเอ่ยพลางหยิบถุงร้อนให้เขา “เอาไปซุกมือจะได้อุ่น”

“เฮ้ย ไม่ต้องหรอกครับ” ฟู่จ้วงไม่เคยคิดที่จะใช้ของของเธอ “พี่เก็บไว้เองเถอะ พี่เป็นผู้หญิง คงหนาวกว่าผมแน่”

“ในกระเป๋าพี่มีสองอันจ้ะ” เวินอี่ฝานเอ่ย “พอดีอันนี้ไม่มีที่วาง”

“…”

คราวนี้ฟู่จ้วงจึงรับมาอย่างไม่รู้สึกเป็นภาระสักนิด แล้วก็ถือโอกาสเปลี่ยนเรื่อง “จริงสิพี่ ก่อนหน้านี้พี่เคยมางานดอกไม้ไฟมั้ยครับ”

เวินอี่ฝานตอบอืม “แต่ยังไม่เคยมางานใหญ่ขนาดนี้นะ”

“ขอพรกับดอกไม้ไฟแบบนี้จะได้ผลเหรอครับ”

“ไม่ได้หรอก”

“…” ฟู่จ้วงพึมพำ “ผมอยากขอพรอยู่ข้อเดียว ปีหน้าขอให้ผมได้แฟนเถอะครับ”

เวินอี่ฝานขำ “นั่นยิ่งจะไม่ได้ผลเข้าไปใหญ่”

“พี่อี่ฝาน ทำไมพี่เป็นคนแบบนี้ล่ะครับ!” ฟู่จ้วงตะโกนลั่น “งั้นผมจะขอพรให้สูงขึ้นอีกสักห้าเซ็นต์โอเคมั้ยครับ! ผู้ชายอายุยี่สิบแล้วจะสูงได้อีกมั้ย…”

คราวนี้เวินอี่ฝานไม่โจมตีเขา