ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 9-บทที่ 10

บทที่ 9 ชาวนาแซ่เวินกับงูเห่าแซ่ซัง

เงียบงันกันไปสักครู่

ในขณะที่เอ่ยคำพูดนี้ออกไป เรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนวันปีใหม่ก็ผุดขึ้นมาในความคิดของเวินอี่ฝาน…เธอถูกคนที่เดินผ่านชนเข้า และโดยไม่ทันระวังก็ชนเข้ากับแผ่นอกของซังเหยียนอีก จากนั้นเธอก็เอ่ยขอโทษ เขาพยักหน้าเป็นเชิงว่า ‘ไม่เป็นไร’

เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็ไม่ต่างอะไรกับการปฏิบัติต่อคนแปลกหน้า

ถึงแม้เวินอี่ฝานจะเดาได้ว่าเขาก็คงจำเธอได้ ต่างฝ่ายต่างก็รู้อยู่แก่ใจ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะสารภาพอย่างตรงไปตรงมา

ในเมื่อตั้งแต่แรกเวินอี่ฝานก็แสดงออกไปตามท่าทีของเขา ดังนั้นในตอนนี้ซึ่งเธอคิดว่ายังแสดงฉากนี้ต่อไปได้ แต่ทางฝ่ายเขากลับรู้สึกว่าปกปิดต่อไปไม่ได้แล้วก็เลยชิงแสดงท่าที ‘แสร้งทำเป็นไม่รู้จักกันมันสนุกนักเรอะ’ ออกมาก่อน

เห็นได้ชัดว่าเขาคนนี้ปฏิบัติต่อคนหรือทำสิ่งต่างๆ อย่างจริงใจเสมอมา เขาไม่เคยวกไปวนมาหรือทำเรื่องเสแสร้ง

โดยสรุปแล้วก็กลายเป็นเรื่องเล่าของ ‘ชาวนาแซ่เวิน’ และ ‘งูเห่าแซ่ซัง’

เวินอี่ฝานเงียบไปสองวินาที เธอก็ไม่อยากจะรักษาหน้าเขาอีกต่อไป “ก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ฉันนึกว่านายจำฉันไม่ได้”

ซังเหยียนยกมุมปากขึ้น

“ในเมื่อตอนนั้นฉันสวมหน้ากากอนามัยอยู่ ปิดหน้ามิดชิด” เธอสบตาเขาอย่างไม่หวั่นไหวขณะเอ่ยช้าๆ “คิดไม่ถึงว่าสายตานายจะดีขนาดนี้”

ซังเหยียนเลิกคิ้ว “สายตาดี?” แล้วเขาก็พูดพลางหาวหวอด “อ้า โทษทีที่ฉันทำให้เธอเข้าใจผิด”

เวินอี่ฝานงุนงงโดยพลัน “…?”

“ฉันไม่ได้เป็นคนเห็นเธอหรอก น้องสาวฉันต่างหากที่จำเธอได้” ท่าทางของซังเหยียนดูสบายๆ ไม่กินปูนร้อนท้องเลยสักนิด “น้องสาวฉันบอกว่าเธอจ้องฉันอยู่ตลอดเลย”

“…”

เวินอี่ฝานยังคงสีหน้าเรียบเฉย พูดต่อว่า “ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แหละ”

ซังเหยียนจ้องมองเธอ

“ตอนนั้นที่ฉันมองนาย” เวินอี่ฝานตัดสินใจว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง ก็เลยเริ่มพูดทีเล่นทีจริง “เพราะนายไม่ได้รูดซิปกางเกงน่ะ”

“…”

เวินอี่ฝานกลัวว่าคำพูดนี้จะทำให้เขาเข้าใจผิด ก็เลยพูดเสริมอีกประโยค “หลายคนรอบตัวฉันก็เม้าท์กันอยู่นะ”

ซังเหยียนนิ่งอึ้ง “…”

“นายไม่ต้องใส่ใจเรื่องนี้มากนักหรอก ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว” เวินอี่ฝานยิ้มๆ แสร้งทำเป็นปลอบโยน “ไม่คุยกับนายละ ฉันยังมีงานต้องไปจัดการอีกนิดหน่อย กลับก่อนนะ”

เธอยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไป จู่ๆ ซังเหยียนก็เรียก “เฮ้”

เวินอี่ฝานชะงัก “…?”

“เธอจำได้มั้ยว่าเมื่อกี้ซูเฮ่าอันจอดรถไว้ที่ไหน”

หญิงสาวพยักหน้าทันที

“ดี” ซังเหยียนเชิดคางขึ้น “นำทางด้วย”