ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 9-บทที่ 10

“ฉันเรียกให้เธอมานี่ เธอก็ไม่ได้ยินเหรอ” น้ำเสียงของซังเหยียนไม่เกรงใจเลยสักนิด แฝงการเสียดสีเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม “เธอทั้งตาบอด หูหนวก และหน้าด้าน เหลือขาแค่สองข้างที่ยังวิ่งได้ใช่มั้ย”

เวินอี่ฝานไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับการพูดเสียดสีของเขา เขาช่วยเธอไว้แล้วยังได้รับบาดเจ็บ คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรเธออยู่ต่อหน้าเขาก็รู้สึกว่าเป็นฝ่ายผิดอยู่ดี

“ฉันก็อยากเรียกให้นายช่วยเหมือนกัน แต่ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะลงไม้ลงมือหรือเปล่า ฉันไม่อยากลากนายให้เข้ามาเอี่ยวด้วยน่ะ”

ดวงตาซังเหยียนลึกล้ำ เขากำลังฟังเธออธิบาย

“อีกอย่าง” เวินอี่ฝานพูดตามจริง “โดยหลักแล้วก็คือพวกเขามีสามคน ฉันกลัวว่านายจะสู้ไม่ไหว”

“…”

ซังเหยียนหัวเราะออกมาด้วยความฉุน สะอึกกับคำพูดของเธอจนพูดไม่ออก

จังหวะนั้นพวกเธอเดินผ่านร้านขายยาร้านหนึ่งพอดี

เวินอี่ฝานชะงักฝีเท้า สายตาก็เหลือบมองหน้าชายหนุ่มแวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น

“นายรออยู่ตรงนี้แป๊บนึงนะ”

เมื่อพูดจบก็ไม่รอให้ซังเหยียนตอบตกลง เวินอี่ฝานเดินเข้าไปในร้านขายยา ซื้อยาทาแผลถลอกฟกช้ำ หลังจากออกมาแล้วเธอกวาดตามองไปรอบด้านก็เห็นม้านั่งยาวตั้งอยู่ในที่เปลี่ยวละแวกนั้น

ทั้งสองคนเดินไปทางนั้น

“ทายาสักหน่อยแล้วกัน” เวินอี่ฝานยื่นถุงยาให้เขา พูดอย่างจริงใจ “ถ้านายออกไปในสารรูปแบบนี้คงไม่สามารถเจอหน้าใครได้”

“…”

ซังเหยียนคล้ายจะหายใจติดขัดอยู่บ้าง เขามองเธออยู่ชั่วครู่แล้วเปิดถุงยาโดยไม่พูดไม่จา

เวินอี่ฝานก็ไม่พูดอะไรต่อ เธอนั่งอยู่ด้านข้าง มองเขาเลิกแขนเสื้อ พ่นยาไปที่รอยช้ำบนแขน เดิมทีเธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีโทษร้ายแรงอยู่แล้ว พอยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าโทษหนักกว่าเดิมอีก

ซังเหยียนทายาอย่างลวกๆ แค่ต้องการทาให้เสร็จๆ ไป เวินอี่ฝานรู้สึกว่าเขาทายาก็เหมือนไม่ได้ทา

หลังจากนั้นเขาก็ทายาที่หัวเข่าและท้ายสุดที่ใบหน้า พอมาถึงตรงส่วนนี้ก็เริ่มทายากขึ้น เพราะว่าใบหน้าคือส่วนที่ตาคนเรามองไม่เห็น บวกกับรอบตัวในเวลานี้ไม่มีกระจก ซังเหยียนก็คลำไปทาไป แรงมือก็ไม่ยั้งสักนิด และมักจะทาผิดที่ ก็เลยขมวดคิ้วมุ่นโดยไม่รู้ตัว

เวินอี่ฝานทนดูต่อไปไม่ไหว “ฉันช่วยนายทาแล้วกัน”

ซังเหยียนเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ชะงักไปไม่กี่วินาทีแล้วยื่นของในมือให้เธอ

เวินอี่ฝานกำลังคิดจะเขยิบเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเขาพูดขึ้น

“อย่าฉวยโอกาสมาแต๊ะอั๋งฉันนะ”

“…”

เวินอี่ฝานชะงักไปโดยพลัน พูดอย่างกล้ำกลืน “โอเค ฉันจะระวัง”

เธอหยิบคอตตอนบัดชุบยาเตี่ยนฝูแล้วจ้องไปที่บาดแผลบนใบหน้า ทาลงไปอย่างระมัดระวัง เธอเพิ่งแตะโดนบาดแผล ซังเหยียนก็ทำราวกับว่าเธอใช้เข็มแทงเข้าไป ร้องซี้ดขึ้นมาทันใด

เวินอี่ฝานตัวแข็งทื่อไปในทันที

เหมือนกับเธอหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ ซังเหยียนพูดอย่างไม่พอใจ “เธอทาเบาๆ หน่อยได้มั้ย”

เวินอี่ฝานงุนงง เธอรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ทันแตะโดนแผลเขาเลย