หลังจากวันนั้นฉงหรงไม่เห็นผู้ชายคนนั้นอีกหลายวัน ทุกครั้งที่เธอออกจากบ้านหรือกลับบ้านเห็นประตูฝั่งตรงข้ามปิดอยู่ก็จะคิดว่าทุกสิ่งที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นก่อนหน้านี้เป็นเพียงความฝันของเธอหรือเปล่า
ส่วนจงเจิน พักนี้เขาแวะมาหาเธอบ่อยๆ
เธอเลิกงานกลับถึงบ้าน พอเปิดประตูก็เห็นจงเจินนอนตีแปลงอยู่บนโซฟา กินขนมดูทีวี
ฉงหรงเดินไปเตะขาน้องชายข้างที่ยื่นขวางทาง นั่งลงแล้วจ้องหน้าเขาอยู่นานมาก “สงสัยจังว่าทำไมนายยังอยู่ที่นี่อีก ถูกไล่ออกแล้วหรือไง”
“ไม่มีทาง!” จงเจินชักขากลับ “พักนี้บอสผมไปประชุมต่างเมือง ผมเลยถือโอกาสอู้”
ฉงหรงทำงานมาทั้งวัน รู้สึกเพลียทั้งร่างกายและจิตใจ เธอดูหน้าจอทีวีปล่อยสมองให้โล่ง ผ่านไปครู่หนึ่งจึงสังเกตเห็นว่าจงเจินเอาแต่จ้องหน้าเธอ “จ้องทำไม”
จงเจินถามอย่างระมัดระวัง “พี่ ทำไมพี่ยังไม่มีแฟน”
ฉงหรงขมวดคิ้ว “ถามไปทำไม”
จงเจินยิ้มแหยๆ “ก็ไม่มีอะไร เพราะป้าสะใภ้ชอบถามผมอยู่นั่นแหละ ผมเผลอบอกไปว่าพี่ชอบผู้หญิง”
ฉงหรงรีบนั่งตัวตรง ถามอย่างจริงจังว่า “คำพูดเต็มๆ ว่ายังไง พูดว่าตอนนี้ฉงหรงชอบผู้หญิงงั้นเรอะ ด้านหลังชื่อของฉันเขียนเลขประจําตัวประชาชนด้วยมั้ย แล้วนี่อัดเสียงไว้รึเปล่า”
“เอ่อ…” จงเจินดูออกว่าอาการโรคบ้างานของพี่สาวกำเริบอีกแล้ว รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “คงไม่มี…ผมแค่พูดว่าพี่อาจจะชอบผู้หญิง”
ฉงหรงถอนใจอย่างโล่งใจ เอนพิงโซฟา “แบบนี้ก็ไม่เป็นไร เป้าหมายไม่ชัดเจน ไม่มีเวลาที่ชัดเจนด้วย ความเข้าใจต่อคำว่า ‘ชอบ’ ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ดังนั้นประโยคนี้ไม่มีผลผูกมัด แม่ฉันสอนกฎหมาย น่าจะเข้าใจ”
จงเจินจับตัวฉงหรงเขย่าอย่างแรง “พี่! ตื่นได้แล้ว! พี่เลิกงานแล้วนะ!”
ฉงหรงผลักน้องชาย “ถ้าคราวหน้ายังกล้าพูดเหลวไหลอีก ฉันมีวิธีทำให้นายตายโดยไม่ผิดกฎหมายหนึ่งร้อยวิธี!”
จงเจินกลัวมาก กอดหมอนอิงบิดไปบิดมาบนโซฟาแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “ผมหิวแล้วอะพี่”
ฉงหรงเปิดแอพฯ สั่งอาหารแล้วโยนมือถือให้เขา “สั่งเอง!”
ระหว่างรออาหาร จงเจินไปนั่งเล่นอินเตอร์เน็ตในห้องหนังสือ ส่วนฉงหรงหยิบโน้ตบุ๊กมานั่งทำงานต่อ
ผ่านไปไม่กี่นาทีจงเจินก็โผล่หน้ามามองเธออีก ก่อนจะชี้ไปที่ไอคอนบนหน้าจอโน้ตบุ๊กแล้วถามว่า “พี่ยังเล่นเกมนี้อยู่อีกเหรอ”
ฉงหรงตอบโดยไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมอง “ไม่ได้เล่นแล้ว”
เธอไม่ได้เล่นอีกแล้วจริงๆ เพียงเก็บไว้เป็นที่ระลึกเท่านั้น
จงเจินไม่ว่าอะไรอยู่นาน ทำท่าเหมือนอยากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูด เธอขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย “นายเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว จะพูดอะไรก็พูดออกมาเลยสิ อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นั่นล่ะ”
คราวนี้จงเจินกลับกล้าถามตรงๆ “สาเหตุที่พี่ไม่ยอมมีแฟน เพราะเขาหรือเปล่า”
ฉงหรงรีบปฏิเสธทันที “ไม่ใช่!”
จงเจินเบะปากแล้วพึมพำ “ผมยังไม่ได้บอกว่าเขาเป็นใครเลย…”
ฉงหรงคว้าหมอนอิงข้างตัวขว้างใส่อีกฝ่าย “จงเจิน อยากตายเหรอ”
“ผมยังไม่อยากตาย…” ทันใดนั้นจงเจินก็นึกอะไรขึ้นได้ ทำท่ากระแซะเข้ามาหาพี่สาว “พี่ๆ ผมแนะนำให้พี่รู้จักกับบอสผมดีมั้ย ผมว่าพวกพี่สองคนเหมาะสมกันมากนะ”
ฉงหรงเลิกคิ้วอย่างเกียจคร้าน “หมอ?”
จงเจินพยักหน้ารัวๆ “ใช่ๆ!”
