ทดลองอ่าน เบื้องบาทข้า ใต้หล้าล้วนสยบ เล่ม 1 บทที่ 15-16 #นิยายวาย

บทที่ 16

แสงตะวันสาดผ่านเป็นทางยาว เย็นวันต่อมาภายในพระราชวังแคว้นตงจัดงานเลี้ยงหลวงขึ้น จงจี่ที่ว่างจนไม่มีอะไรทำพักผ่อนอยู่ที่ตำหนักย่อยคืนหนึ่ง วันต่อมาก็สวมหมวกสาน เดินเล่นไปทั่วทุกแห่งหนในเมืองไป๋จิง

แม้ผู้บำเพ็ญเพียรเกือบทั้งหมดจะรู้ว่าผู้ศักดิ์สิทธิ์มาเยือนเมืองไป๋จิง แต่ก็จนใจที่บนถนนมีผู้บำเพ็ญเพียรสวมชุดสีดำทองมากเกินไป ถึงขนาดมีผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากเดินเข้าร้านอาภรณ์เพื่อซื้อเครื่องแต่งกายแบบเดียวกับ ‘ผู้ศักดิ์สิทธิ์จงจี่’ ทั้งยังคาดกระบี่ยาวเอาไว้ที่เอวอย่างเป็นจริงเป็นจัง ในมือยังกางพัดกระดูกสีดำทองอีกด้วย มองดูแล้วรู้สึกว่ามีมาดของจงจี่อยู่บ้างจริงๆ

ในตอนที่บนถนนใหญ่มีแต่การแต่งกายเช่นนี้เต็มไปหมด ทุกคนล้วนเหน็ดเหนื่อยกับสุนทรียภาพนี้อย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย จงจี่ที่ปะปนอยู่ในนั้นกลับไม่มีใครสังเกตเห็นเขา ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสวมหมวกสานอีกด้วย

ประจวบเหมาะที่ดวงอาทิตย์ของวันนี้นับว่าร้อนแรง แสงแดดยามเที่ยงวันนั้นโหดร้ายมาก

ผู้บำเพ็ญเพียรพลังยุทธ์สูงล้ำสามารถใช้พลังวิญญาณขึ้นมาต้านทานได้ แต่บนถนนใหญ่ก็ไม่ขาดชายหนุ่มหญิงสาวที่สวมหมวกงอบและผ้าคลุมหน้า ถือร่มหนึ่งคัน เดินเล่นชมบุปผาไปทั่วทุกหนแห่งต่อไป

จงโจวเพิ่งจะผ่านพ้นช่วงเหมันตฤดูมายังวสันตฤดู ส่วนตงโจวนั้นย่ำเข้าคิมหันตฤดูแล้ว

ทิวทัศน์คิมหันตฤดูของเมืองไป๋จิงนั้นเหมือนดั่งภาพวาด มีดอกไม้หลายชนิดที่จะเผยโฉมกำจายกลิ่นหอมเพียงในฤดูกาลนี้เท่านั้น มีความคึกคักผลิบาน กลิ่นหอมของดอกไม้อบอวลทั่วถนนทั้งสาย

ฝั่งตะวันออกของตงโจวคือสมุทรแห่งซวีวั่งอันกว้างใหญ่ บนสมุทรแห่งซวีวั่งมีเมืองที่มีชื่อเสียงโด่งดังอยู่เมืองหนึ่ง…

เมืองฮ่วนไห่ฮวา

ว่ากันว่าดอกไม้สดของที่นั่นหนึ่งปีสี่ฤดูล้วนไม่เหี่ยวเฉา บานสะพรั่งตลอดกาล

เมืองฮ่วนไห่ฮวาตั้งอยู่ริมทะเล เมื่อทอดมองจากด้านบนจะเห็นเป็นดอกไม้ทะเลหลากสีสันผืนหนึ่ง ส่วนเมืองฮวาเฉิง (บุปผา) ที่อยู่ติดกับแคว้นตงจะซื้อดอกไม้สดจำนวนหนึ่งจากตลาดริมทะเลของที่นั่นมาประดับตกแต่งเมืองหลวงของตนเองทุกปี

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายต่อหลายคนที่ไม่อาจผ่านค่ายกลวงกตของเมืองฮ่วนไห่ฮวาไปได้ก็จะถอยมายังสถานที่แห่งนี้ มาชมดอกไม้ที่เมืองไป๋จิงก็นับเป็นเรื่องราวที่งดงามเรื่องหนึ่ง

ทั่วทั้งตัวจงจี่ทั้งท่อนบนท่อนล่างล้วนเป็นสีดำสีทอง สองมือรวบอยู่ในแขนเสื้อยาวอย่างเอ้อระเหย สวมหมวกสาน ไม่ได้ใช้พลังวิญญาณใดๆ เพียงเดินลอยชายอยู่ในตลาดซึ่งมีผู้คนสัญจรไปมาด้วยย่างก้าวแช่มช้า สำราญใจอย่างยิ่ง

เขาดูเหมือนย่ำก้าวไปตามใจ แต่กลับหลบเลี่ยงผู้สัญจรที่ต้องการจะเข้าใกล้เขาได้อย่างพอเหมาะพอดีโดยแท้

แม้ผู้สัญจรในเมืองไป๋จิงจะเทียบไม่ได้กับเสียงคนโกลาหลเช่นเซิ่งหยาง แต่คนก็ไม่น้อยกว่ากันเท่าใดนัก เพียงแค่จงจี่ค่อนข้างจะไม่ชอบสัมผัสร่างกายกับคนอื่นก็เท่านั้น เขาเลยตั้งใจใช้ท่าร่างหลบหลีกโดยไม่ทิ้งร่องรอย

จงจี่นั้นเป็นพวกไม่ฝักใจทางเพศ

ในตอนที่เขาเขียน ‘อิสระ’ นิยายเรื่องแรกก็ไม่มีพระเอกนางเอก เป็นดอกไม้ประหลาดท่ามกลางกลุ่มนักเขียนนิยายแนวฮาเร็มและแนวเลื่อนขั้นอย่างแท้จริง

ตอนแรกจงจี่ก็ไม่ได้วางแผนจะเพิ่มเส้นเรื่องรักเข้าไปใน ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’ แต่ต่อมาไม่คิดว่านิยายเรื่องที่สองอย่าง ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’ จู่ๆ ก็ดังระเบิด จึงได้แต่ยอมศิโรราบอยู่ภายใต้การตกรางวัลอย่างบ้าคลั่งของนักอ่านเศรษฐีหลายท่าน

นักอ่านเศรษฐี : ตกรางวัลหนึ่งล้าน เอาน้องสาวมาหน่อย

จงจี่ : ได้เลย เอาตามที่ลูกพี่ว่าเลย!

เขาครุ่นคิดอยู่ทั้งคืน เมื่อรวมเข้ากับประสบการณ์ของรุ่นพี่นักเขียนในเว็บฉี่เตี่ยนทุกท่าน ในที่สุดก็สร้างตัวละครเทพธิดาขาวรวยสวยพริ้งขึ้นมาได้คนหนึ่ง รับรองว่าเพียงพอให้คู่ควรกับจิงเจ๋อพระเอกผู้ย่ำฟ้ายีดินของเขาแน่

ผลคือยังไม่ทันได้พานางเอกออกมา กระทั่งชื่อก็ยังไม่ปรากฏในต้นฉบับ เขาก็ทะลุมิติเข้ามาในนิยายแล้ว

ดูท่าจิงเจ๋อคงถูกลิขิตให้เดียวดายยันแก่ (แบมือ)

นี่น่าจะเป็นโศกนาฏกรรมเรื่องหนึ่งอย่างแท้จริง

ระหว่างที่เขาเดินๆ อยู่ตรงหน้าก็พลันมีคนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกัน จงจี่จึงแทรกตัวเข้าไปชมความครึกครื้น

“ในราชรถใช่มหาราชครูหลัวหรือไม่”

บนถนนหลวงที่มุ่งสู่พระราชวัง มีคนหนุ่มผู้หนึ่งขวางทางรถม้าคันหนึ่ง เขายืนอมยิ้มอยู่กลางถนนพร้อมทำการคารวะต่อราชรถ ดึงดูดให้มีผู้รายล้อมพร้อมชมไม่น้อย

“เป็นท่านผู้เฒ่านี่เอง”

คนขับรถม้าเลิกม่านรถขึ้น เผยให้เห็นมหาราชครูแคว้นตงในชุดขุนนางเรียบร้อยที่อยู่ข้างใน

ขวางทางราชรถกลางตลาดอันพลุกพล่าน การกระทำเช่นนี้ไม่ค่อยจะย่ำกรอบตามเกณฑ์* นัก หากไม่ใช่ว่าคนหนุ่มผู้นี้เป็นจ้วงหยวน** ของปีนี้ที่จักรพรรดิทรงเลือกด้วยพระองค์เอง อนาคตเหลือไร้ประมาณ มหาราชครูหลัวคงจะสะบัดแขนเสื้อจากไปแล้ว

ใต้ฝ่ามือมหาราชครูหลัวเองก็ไม่ได้ใสสะอาด พื้นฐานเขาตื้นเขิน เพื่อที่จะตีตนเสมอกับมหาราชาจารย์โจว จึงลอบดึงบัณฑิตตกยากจำนวนไม่น้อยเข้ามาเป็นพวก หลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งในตอนที่แคว้นตงจัดการสอบระดับเมืองหลวง ตนเองไม่เพียงปล่อยน้ำ* แต่ยังส่งสายตาให้ขุนนางอาวุโส รับรองว่าบัณฑิตลูกสมุนของตนนั้นจะสามารถผ่านเข้าสู่การสอบหน้าพระที่นั่งได้

เพียงแต่จ้วงหยวนของปีนี้ผู้นี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นกระดูกแข็งชิ้นหนึ่ง ในคราแรกมหาราชครูหลัวไม่ได้ให้ความสนใจเจ้าเด็กผู้นี้ ผลก็คือไม่คิดเลยว่าตอนที่ต่อกลอนกับองค์จักรพรรดิในการสอบหน้าพระที่นั่งจะไม่เห็นความขลาดกลัวบนร่างเขาเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายจึงดึงพระโสมนัสสู่ใจมังกร ชิงเอาสมญานามจ้วงหยวนไปได้

นี่ทำให้มหาราชครูหลัวขบเขี้ยวเงินทั้งปากจนแตก

เขาทำเรื่องเหล่านี้อย่างมิดชิดถึงที่สุด ด้วยกลัวว่าพระองค์จะทรงทราบ

วิธีการของตงเหยี่ยนโหดร้ายอย่างที่สุด หากถูกองค์จักรพรรดิรู้เข้า ผลสุดท้ายคงเลวร้ายจนไม่อาจจินตนาการ มหาราชครูหลัวเองก็ไม่แน่ใจว่าองค์จักพรรดิล่วงรู้ถึงการเคลื่อนไหวเล็กๆ เหล่านี้ของเขาหรือไม่ ทำได้เพียงอาศัยไมตรีจากตอนที่ตนเองเคยเป็นมหาราชครูขององค์ชายเมื่อกาลก่อน ค่อยๆ ซื้อใจคนอย่างเงียบเชียบ

“ซือมาที่นี่ในครั้งนี้ก็เพื่อมาขอบพระคุณน้ำใจในการสอนสั่งของท่าน เพียงแต่…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของคนหนุ่มค่อยๆ กดลึกขึ้นดั่งอาบลมวสันต์ หางตาเห็นว่าชาวเมืองเข้ามาห้อมล้อมมากขึ้นเรื่อยๆ จึงหยิบถุงเฉียนคุนใบเล็กออกมาจากถุงผ้าอย่างไม่กระชับไม่เชื่องช้า

“แม้ซือจะเป็นเพียงบัณฑิตยากจนผู้หนึ่ง แต่อุปนิสัยบัณฑิตนั้นมีไม่น้อย…เงินสกปรกนี่ซือรับไว้ไม่ได้”

วาจาโยนลงพื้นแล้วจักเกิดเสียง ซือหมิงยังลอบโคจรพลังวิญญาณให้ในรัศมีสองหลี่โดยรอบล้วนได้ยินอย่างชัดถ้อยชัดคำ ผู้คนต่างระเบิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันเอิกเกริกระลอกหนึ่งทันที เกิดเป็นความจ้อกแจ้กจอแจ ครึกครื้นอย่างยิ่ง

“ไอยา ได้ยินมานานแล้วว่ามหาราชครูหลัวกำลังทำเรื่องพวกนี้…”

“มิน่าบัณฑิตที่เข้าสอบในช่วงนี้ยิ่งมายิ่งน้อย เภทแคว้นภัยประชานี่หนา!”

“ไม่คิดว่ามหาราชครูจะเป็นคนเช่นนี้ ทั้งที่ยามปกติองค์จักรพรรดิไว้วางพระทัยในตัวเขามาก…”

บนใบหน้ามหาราชครูหลัวเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาว สายตาที่จดจ้องซือหมิงเคร่งขรึมราวกับชโลมพิษอย่างไรอย่างนั้น

ลูกไม้นี้ร้ายกาจโดยแท้ เพียงมองก็รู้แล้วว่าวางแผนมาก่อน ผู้บำเพ็ญเพียรที่สัญจรไปมาในเมืองไป๋จิงมากมายดั่งขนวัว หลังจากได้ยินข่าวนี้แล้วไม่แน่ว่าจะวิ่งโร่ร้องเร่บอกต่อกัน และก็ไม่แน่ว่าจะลอดเข้าพระกรรณขององค์จักรพรรดิในวันใด

“ดีๆๆ”

มหาราชครูหลัวพูดว่าดีติดต่อกันสามครั้ง

ขอเพียงเจ้าเด็กนี่หาญกล้าย่ำเข้าไปในแวดวงขุนนางได้ในภายหลัง มหาราชครูหลัวก็ไม่อาจเล่นงานเขาถึงตาย

ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ซือหมิงพลันแย้มยิ้มตามอำเภอใจ สะบัดแขนเสื้อด้วยท่วงท่าอย่างสองแขนเสื้อมีเพียงลม** อยู่ในท่วงท่าลมสดชื่นพัดผ่านสองแขนเสื้อ มองดูแล้วเป็นท่าทีเคร่งครัดในคุณธรรม

“ท่านไม่จำเป็นต้องจดจำความแค้น พวกข้าชาวตำหนักลับก็ทรงอำนาจยิ่งใหญ่เช่นนี้แล”

จงจี่ “???”

เขายืนอยู่ด้านข้าง กำลังกินแตงอย่างตื่นเต้น คิดไม่ถึงว่าแตงผลนี้จะย้อนกลับมากินหัวตนเอง ในใจพลันรู้สึกปลื้มปีติไร้ที่เปรียบ

ชิงชังความชั่วดุจดั่งศัตรู ไม่เกลือกกลั้วกับฆราวาส เป็นความสง่างามอันประเสริฐสุดของศิษย์ตำหนักลับยุคนี้ ยอดเยี่ยมนัก!

กลับไปต้องขึ้นเงินเดือนเลื่อนตำแหน่ง ส่งดอกไม้แดงดอกน้อยๆ ให้กับศิษย์ตำหนักลับผู้ไร้ชื่อเสียงเรียงนามผู้นี้สักหน่อยแล้ว

หลังจงจี่จดจำชื่อของคนผู้นี้เอาไว้แล้วก็เดินกรายซ้ายกรายขวาต่อไปบนถนนอย่างแช่มช้าไร้จุดหมาย มีอารมณ์หน่อยก็จะวิ่งไปข้างแผงลอยพ่อค้าหาบเร่ตัวน้อยเพื่อซื้อของเล่นจำนวนหนึ่ง เมื่อวนครบรอบหนึ่งในมือก็ถือสิ่งของน่าสนใจเอาไว้ไม่น้อยแล้ว

อย่ามองว่าพ่อค้าหาบเร่ตัวน้อยเหล่านี้ดูต่ำต้อย การที่จะมาตั้งแผงอยู่ในเมืองหลวงแคว้นตงได้ แต่ละคนต่างต้องมีฝีไม้ลายมือสักแขนงถึงจะทำมาหากินได้ทั้งนั้น

จงจี่เคารพคนธรรมดาเหล่านี้อย่างมากมาโดยตลอด หากไม่มีการทุ่มเทอย่างเงียบๆ ของพวกเขาก็คงจะไม่มียุคสมัยที่รุ่งเรืองสงบสุข ชาวประชาแข็งแรงปลอดภัยอย่างในทุกวันนี้

เวลานี้เขาไม่เหลือมาดอยู่เลยแม้ครึ่งส่วน เพียงนั่งยองๆ อยู่กับกลุ่มเด็กน้อยกลุ่มหนึ่ง สองตาจดจ้องคุณปู่ซึ่งกำลังเป่าน้ำตาลอยู่ด้านหลังแผงลอยเล็กๆ ด้วยดวงตาวาวโรจน์ด้วยกัน

คุณปู่สวมชุดคลุมยาวที่ซักจนซีดขาว ใต้เท้าย่ำอยู่บนรองเท้าฟางเก่าขาดคู่หนึ่ง นัยน์ตาฝ้าฟาง ทว่าวรยุทธ์บนฝ่ามือกลับไม่ย่ำแย่เลยแม้แต่น้อย

ฝีมือของคุณปู่เป่าน้ำตาลผู้นี้ชวนให้คนชื่นชมจริงๆ

ชัดแจ้งว่าเป็นเพียงก้อนน้ำตาลขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือก้อนหนึ่ง วางอยู่ด้วยกันกับแผ่นไม้ไม่กี่แผ่น แต่ด้านในนั้นกลับเหมือนอาบย้อมไปด้วยปราณเซียนเฮือกหนึ่ง เพียงแตะน้ำตาลก็พองออกอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นสัตว์นานาชนิดที่ปราดเปรียวดั่งมีชีวิต

“เจ้าหนุ่มน้อย อยากได้น้ำตาลปั้นหรือไม่”

คุณปู่เป่าน้ำตาลเสร็จอันหนึ่งก็ปักลงกับแท่งไม้ด้านหน้า พร้อมหัวเราะเหอะๆ แล้วถามจงจี่

“เป่าเป็นตัวนักษัตรสักสองสามตัวก็พอ รบกวนท่านแล้ว”

“ได้เลย”

จงจี่มองเห็นสายตาวาดหวังของเด็กน้อยที่นั่งยองๆ อยู่ด้านข้างทั้งหลายนี้ก็ยื่นศิลาวิญญาณออกมาหลายก้อน ผู้อาวุโสสายตาไม่ค่อยดี มองไม่เห็นว่าในบรรดาศิลาวิญญาณระดับล่างหลายก้อนนี้มีศิลาวิญญาณระดับสูงปนอยู่ด้วยก้อนหนึ่ง หลังจากวางไว้ที่ด้านข้างแบบส่งๆ แล้วก็เริ่มเป่าน้ำตาลต่อไป

รอจนหลังจากเป่าน้ำตาลปั้นเสร็จแล้ว จงจี่ก็แบ่งไก่เอยแพะเอยวัวเอยหลายตัวนี้ให้กับเด็กน้อยด้านข้าง ตนเองถือไว้เพียงหมูน้ำตาลปั้นตัวอ้วนกลมตัวหนึ่ง ก่อนบอกลาคุณปู่แล้วกรายไปยังแผงลอยถัดไป

เวลานี้ดวงอาทิตย์ส่องลงตรงกลางศีรษะพอดิบพอดี เป็นเวลาเที่ยงวัน

ผู้สัญจรบนถนนน้อยลง พ่อค้าแผงลอยหาบเร่เองก็เก็บข้าวของไปกินข้าวกันแล้ว

ในอากาศอบอวลด้วยกลิ่นหอมดอกไม้อ่อนจาง จงจี่ก็ถือหมูน้ำตาลปั้นอยู่เช่นนั้น เดินจากตอนใต้ของเมืองไปตลอดทางจนถึงตอนเหนือของเมือง

อากาศร้อนเช่นนี้ น้ำตาลปั้นนี้เดิมทีแล้วต้องละลายอย่างรวดเร็ว แต่จงจี่เห็นความน่ารักใสซื่อของเจ้าหมูน้อยตัวนี้จึงคลุมมันด้วยพลังวิญญาณให้คงสภาพเดิมเอาไว้ แล้วเดินเข้าไปในเหลาสุราแห่งหนึ่ง

“เสี่ยวเอ้อร์ นำสุรามาไหหนึ่ง”

“ได้เลย ลูกค้าต้องการสุราอะไรหรือ สุราหลีฮวาไป๋ (ดอกสาลี่ขาว) เป็นสุราขึ้นชื่อที่สุดในหอเฟิงอวี่ (ลมฝน) ของพวกข้า”

“เช่นนั้นเอามาไหหนึ่งเถิด”

พอจงจี่ได้กลิ่นหอมจากในเหลาสุรานี้ก็เดินบนถนนต่อไปไม่ได้อีก รีบเดินเข้ามาหาสุราชั้นเลิศโดยทันที

สุราเลิศรสของแคว้นตงนั้นยอดเยี่ยมยิ่งอย่างแท้จริง เมื่อก่อนเขายังเคยแอบเข้าไปขโมยสูตรหมักสุราชิวลู่ไป๋ในพระราชวังแคว้นตง สุราจักรพรรดิเช่นนี้ ไม่ได้ย่ำแย่ไปกว่าสุราพื้นบ้านเลย

เอ้อระเหยอยู่เช่นนี้มาครึ่งค่อนวัน อารมณ์ของจงจี่เองก็ไม่เลวนัก เขานั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง จ้องหมูน้ำตาลปั้นในมือ ฟังผู้คนคุยเรื่องสัพเพเหระแต่กลับไม่รู้สึกเบื่อหน่าย

“อันดับหนึ่งในใต้หล้ากับจอมกระบี่ ที่สุดแล้วผู้ใดจะเก่งกาจกว่ากัน”

“การบำเพ็ญเพียรของท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์อาจจะสูงกว่าจอมท่านอยู่บ้าง แต่ในด้านวิชากระบี่ใครสูงใครต่ำมีแต่ต้องสู้กันถึงจะรู้”

“พูดได้ถูกต้อง หากทั้งสองท่านลงมือขึ้นมา เกรงว่าจะเป็นศึกสะท้านหล้าศึกหนึ่ง”

จงจี่ “…”

กระบี่เอกชั่วกาล-ผู้ไม่เป็นกระบี่-ถูกวิจารณ์ซึ่งๆ หน้า-กะพริบตาปริบๆ

เขาหันศีรษะไปกวาดตามองปราดหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ ในตอนที่สัมผัสได้ถึงคนผู้นั้นซึ่งอยู่ตรงประตู แม้แต่หมูน้ำตาลปั้นก็แทบจะถือเอาไว้ไม่มั่น

มือกระบี่ชุดขาวยิ่งกว่าหิมะราวกับภูตผี ยืนเงียบๆ อยู่ตรงประตู พริบตาเดียวก็แปะยันต์หยุดนิ่งลงบนผู้คนที่กำลังสนทนากัน

จงจี่กลับต้องการเพียงเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วร้องคำราม

จงจี่สงสัยว่าแปดอักษร* ของตนเองนั้นขัดแย้งกับจิงเจ๋อใช่หรือไม่ หรือว่าบนร่างของคนผู้นี้ใส่เครื่องตรวจจับเรดาร์อันดับหนึ่งในใต้หล้าเอาไว้ใช่หรือไม่ เพราะเหตุใดเพียงแค่เขายื่นเท้าไปปรากฏตัวที่ใด ก้าวขาหลังไม่ทันไรอีกฝ่ายก็ตามมาถึงแล้ว

แต่ไม่เป็นไรหรอก ถึงอย่างไรจิงเจ๋อก็ไม่รู้จักเขา ขอแค่จงจี่ไม่ใช้ปราณกระบี่ จิงเจ๋อก็จะไม่สังเกตเห็นอันดับหนึ่งในใต้หล้าผู้กำลังพยายามลดการมีตัวตนของตนเองลงอยู่ที่มุมนี้

แต่สำนวนเขาว่าไว้ว่าอย่างไรนะ

เรื่องฉิบหายไม่มาเดี่ยว*

แต่ไม่เป็นไรหรอก ในเหลาสุราเกือบจะไม่มีที่นั่งว่างแล้ว อื้ออึงเสียงคนโกลาหล ขอแค่จงจี่ไม่สมองกระตุกเผลอใช้ปราณกระบี่ ด้วยนิสัยเย็นชาไม่เห็นใครในสายตาของจิงเจ๋อแล้วจะต้องไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเขาแน่นอน

จงจี่ครุ่นคิด ในตอนที่เริ่มปล่อยวางและก้มหน้าดื่มสุราอย่างสงบเงียบนั้น ตรงประตูพลันมีคนมาอีกหนึ่งคน อาภรณ์สีเทาปลอดตลอดร่าง มือถือดาบยาว ดื้อด้านทั้งเรือนกาย

คนผู้นี้ก็คือคนคุ้นเคยเก่าผู้หนึ่ง ต่างไล่ฆ่าแกงกันและกันกับจงจี่มาหลายสิบปี ไม่นานมานี้ยังถูกจงจี่ย่ำลงไปหนึ่งฝ่าเท้า จะใช้แค่คำว่าเวทนาเพียงคำเดียวมาบรรยายได้อย่างไร

เป็นนักดาบมู่เหยี่ยนั่นเอง

วาสนาเลิศล้ำไม่อาจบรรยาย

จงจี่ “…”

จบกันๆ วันนี้จบเห่แล้ว

* ย่ำกรอบตามเกณฑ์ เป็นสำนวน หมายถึงปฏิบัติตามระเบียบแบบแผน

** จ้วงหยวน หรือจอหงวน คือตำแหน่งของผู้ที่สอบเข้ารับราชการได้เป็นอันดับหนึ่งในการสอบเคอจวี่ ซึ่งเป็นการสอบขุนนางในสมัยโบราณ

* ปล่อยน้ำ หมายถึงอ่อนข้อให้

** สองแขนเสื้อมีเพียงลม เป็นสำนวน หมายถึงขุนนางข้าราชการมือสะอาด ไม่ซุกซ่อนสินบน ไม่ฉ้อราษฎร์บังหลวง

* แปดอักษร คือศาสตร์การทำนายดวงชะตาด้วยอักษรแปดตัวที่ได้จากปี เดือน วัน และเวลาเกิด เทียบเป็นอักษรตามแผนภูมิกิ่งฟ้าก้านดิน

* เรื่องฉิบหายไม่มาเดี่ยว เป็นสำนวน หมายถึงเรื่องร้ายมักจะเกิดขึ้นหลายเรื่องพร้อมกันเสมอ

โปรดติดตามตอนต่อไป…