ทดลองอ่าน โกลาหลกลกาล เล่ม 1 บทที่ 1-2 #นิยายวาย

บทที่ 2

ตกดึกฝนตกลงที่นอกหน้าต่าง เสียงฝนตกกระทบกันสาดเมทัลชีทเหนือระเบียงห้องเช่าดังเปาะแปะ

เล่อเหยาน้องชายอายุสิบหกยังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น ตอนโจวลั่วหยางเปิดประตูเข้ามาก็หันไปมองนาฬิกาแขวนผนังทันทีโดยไม่รู้ตัว

“กลับมาเร็วจัง?” เล่อเหยาถามอย่างคาดหวัง “คุยเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดี” โจวลั่วหยางไม่ได้เล่าเรื่องที่ร้านอาหารให้น้องชายฟัง ตอนบ่ายแค่เล่าคร่าวๆ ว่าออกไปคุยเรื่องหาหุ้นส่วนทางธุรกิจ และอีกไม่นานร้านขายของโบราณคงกลับมาเปิดได้อีกครั้ง

เขาเดินเข้าไปอุ้มเล่อเหยาผู้เป็นน้องชายขึ้นจากรถเข็นพลางอธิบาย “ค่อนข้างราบรื่นนะ อีกฝ่ายบอกว่าจะกลับไปพิจารณาอีกที”

เล่อเหยาทำท่าทางให้เขาดูกระดาษสองสามแผ่นที่วางไว้บนโต๊ะกาแฟแล้วบอกว่า “ข้อมูลที่ทำให้พี่ไม่ได้เอาไป”

“จำได้หมดแล้วล่ะ” โจวลั่วหยางยิ้มก่อนจะอุ้มน้องชายในท่าเจ้าหญิงเข้าไปในห้องน้ำ

ห้องที่เช่าได้นั้นห้องน้ำแคบมาก แต่ยังดีที่อย่างน้อยก็มีอ่างอาบน้ำเก่าๆ ให้ โจวลั่วหยางดึงม่านอาบน้ำ จากนั้นก็ปูแผ่นพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้งในอ่างให้เรียบร้อย

“อาบน้ำเองไหม”

“อืม”

ดังนั้นโจวลั่วหยางจึงย้ายเก้าอี้ออกมานั่งใจลอยอยู่นอกม่านขณะรอน้องชายอาบน้ำ

“วันนี้มีคนโทรมาที่บ้าน” เล่อเหยาพูดออกมาจากหลังม่าน

“อะไรนะ” โจวลั่วหยางระแวดระวังขึ้นมาทันที ในใจคิด โทรมาทวงเงินหรือเปล่า ทำไมหาบ้านเจอเร็วขนาดนี้นะ

เล่อเหยาตอบ “รับแล้ว แต่ไม่มีเสียงพูด”

โจวลั่วหยางส่งเสียงตอบรับแล้วพูด “คราวหน้าก็วางสายซะ น่าจะเป็นพวกขายของผ่านโทรศัพท์”

เล่อเหยา “โรงเรียนส่งอีเมลมา ถามว่าผมยังต้องการข้าวของอะไรอีกไหม”

โจวลั่วหยางตอบ “เดี๋ยวคืนนี้พี่จะตอบกลับไป”

เล่อเหยาไอสองสามทีเพราะสำลักน้ำเข้าไปโดยไม่ทันระวัง โจวลั่วหยางจึงเปิดม่านเข้าไปช่วยเขาสระผม บนผิวน้ำปรากฏเงาสะท้อนของแขนและไหล่อันอ่อนแอของเขา รวมถึงใบหน้าที่แฝงความกังวลและคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยของโจวลั่วหยาง

เล่อเหยาอายุสิบหกแล้ว แต่เนื่องจากพิการรูปร่างจึงเล็กกว่าคนในวัยเดียวกัน เขาอยู่ในห้องตลอดทั้งวันจนผิวยิ่งซีดขาว และสูงเพียงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแต่หนักแค่เก้าสิบสามจิน* เท่านั้น

ผู้ป่วยอัมพาตครึ่งท่อนใช้ชีวิตอยู่ในประเทศนี้ไม่สะดวกสบายเหมือนอย่างในประเทศอื่น บางครั้งโจวลั่วหยางถึงกับกลุ้มใจว่าการให้เล่อเหยากลับมาเรียนหนังสือที่จีนนั้นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรือไม่

ตอนแรกเขาคิดว่าเทียบกับความสะดวกสบายในชีวิตแล้ว การมีคนในครอบครัวอยู่เคียงข้างอาจเป็นสิ่งจำเป็นเร่งด่วนที่สุดของน้องเล็ก อย่างไรเสียตอนนี้พวกเขาก็เป็นคนในครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวของกันและกัน…และสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือสถานการณ์ทางการเงินที่ไม่เอื้ออำนวย มรดกที่พ่อทิ้งไว้ไม่เพียงพอสำหรับจ่ายค่าเล่าเรียนในต่างประเทศให้กับน้องชาย ส่วนโจวลั่วหยางในตอนนี้แม้แต่จะเลี้ยงดูตัวเองก็ยังเป็นปัญหา

“ไม่ราบรื่นเหรอ” เล่อเหยาถาม

“อะไรนะ” หลังจากโจวลั่วหยางได้พบตู้จิ่งอีกครั้งก็เอาแต่เหม่อลอย ตอนที่สบตาน้องชายถึงได้รู้ว่าความกังวลในใจของตนเองคงแสดงออกบนใบหน้า เขาจึงอธิบายด้วยรอยยิ้ม “เปล่าหรอก”

เล่อเหยากล่าว “เมื่อก่อนพ่อบอกว่าจะร่วมหุ้นกับใครก็เหมือนแต่งงานกัน ถ้ารู้สึกว่ามีอะไรไม่เหมาะก็อย่าฝืน คงมีโอกาสอื่นอีกแหละ”

โจวลั่วหยางเข้าใจในสิ่งที่เล่อเหยาคิด เขาจึงอธิบาย “ไม่ใช่เพราะหุ้นส่วนหรอก พี่แค่กลัวว่านายไปโรงเรียนแล้วจะไม่สะดวก พี่ชินแล้วที่มีนายอยู่ด้วย จู่ๆ ถ้านายต้องไปเข้าเรียนคงรู้สึกโหวงๆ พิลึก”

เล่อเหยาตอบรับหนึ่งเสียงก่อนจะพูดว่า “พวกคุณครูกระตือรือร้นในการให้ความช่วยเหลือมาก ผมดูแลตัวเองได้ อีกอย่างผมอยากเรียนรู้การใช้ชีวิตด้วยตัวเอง”

โจวลั่วหยางไม่ได้พูดต่อ เขาถอดเสื้อออกแล้วอุ้มน้องที่ตัวเปียกขึ้นมาวางลงบนเก้าอี้เพื่อเช็ดตัวและ เปลี่ยนเป็นชุดนอนให้ ก่อนจะพูดขึ้น

“เรื่องร้านไม่ต้องกังวล พอจะเป็นรูปเป็นร่างแล้ว พรุ่งนี้ถ้าพี่ว่างจะพานายออกไปเดินเล่น ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ไปเดินเล่นในเมืองเลย”

เล่อเหยาพยักหน้า ก่อนเอามือยันขอบเตียง แล้วออกแรงยกตัวจากเก้าอี้รถเข็นขึ้นไปบนเตียง ส่วนโจวลั่วหยางก็เข้าไปเก็บข้าวของในห้องน้ำแล้วอาบน้ำ

น้ำอุ่นไหลผ่านศีรษะเขาลงไปตามริ้วกล้ามเนื้อรางๆ ของไหล่และแผ่นหลัง ไหลเรื่อยลงไปตามร่องลึกตรงช่วงเอว กระจกยาวจรดพื้นในห้องน้ำขึ้นฝ้าขาว

โจวลั่วหยางเช็ดกระจกสองสามที จากนั้นจึงจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก เส้นผมเปียกชื้นตกลงมาปรกตา คล้ายกับว่าตัวเขาไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อห้าปีก่อนเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะนึกถึงตู้จิ่งที่เพิ่งได้พบโดยไม่ทันตั้งตัวอีกครั้ง

“ฉันชื่อตู้จิ่ง ‘ตู้จิ่ง’ มีที่มาจาก ‘ซิว ซัง เซิง ตู้ จิ่ง สื่อ จิง ไค’*”

โจวลั่วหยางพึมพำกับตัวเอง

ฝนด้านนอกหน้าต่างตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เหมือนวันแรกที่เขากับตู้จิ่งได้รู้จักกัน

 

วันนั้นมีพายุฝนพัดกระหน่ำ พายุไต้ฝุ่นแทบจะพัดอาคารหอพักจนถล่ม ตอนที่โจวลั่วหยางมารายงานตัวตามลำพังในเมืองที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาไม่มีจุดไหนที่แห้งเลย

เขาเข้าไปในห้องพักที่มีละอองน้ำสาดเข้ามาเป็นพักๆ เงาร่างสูงใหญ่ด้านในก้าวพรวดเข้ามาแล้วช่วยเขาปิดประตู หน้าต่างถูกพายุพัดส่งเสียงดังปึงปัง หลังจากคนคนนั้นปิดหน้าต่างโลกก็สงบเงียบในที่สุด

‘หน้าต่างปิดไม่อยู่’ ชายคนนั้นบอก ‘แค่ลมพัดก็เปิดออกแล้ว’

โจวลั่วหยางผ่อนลมหายใจ ‘ปีนี้พายุไต้ฝุ่นแรงจัง’

‘ฉันเพิ่งเคยเจอพายุไต้ฝุ่นเป็นครั้งแรก’ ผู้ชายคนนั้นคุยเรื่อยเปื่อย ‘พัดอย่างนี้ทั้งวัน’

โจวลั่วหยางพิงโต๊ะเขียนหนังสือที่มีสภาพน่าอนาถอย่างยากจะรับได้ ในขณะที่ทั้งตัวมีแต่น้ำหยดติ๋งๆ และเมื่อเขามองไปที่ชายคนนั้นก็เห็นรอยแผลเป็นลึกที่พาดผ่านสันจมูกของอีกฝ่ายในปราดเดียว

หน้าตาออกจะหล่อ ถ้าไม่มีแผลเป็นนั่นน่ะนะ โจวลั่วหยางคิด

ต่อมาโจวลั่วหยางก็เคลื่อนสายตาไปที่ดวงตาคู่นั้นของอีกฝ่าย ก่อนที่ทั้งสองจะพยักหน้าให้กันน้อยๆ

ชีวิตหลายปีหลังจากนั้นของโจวลั่วหยางก็ได้ใช้ร่วมกับคนคนนี้นี่เอง

‘โจวลั่วหยาง’ โจวลั่วหยางแนะนำตัว ‘ลั่วหยางที่มาจาก ‘หากญาติมิตรที่ลั่วหยางยังถามหา จงบอกว่าจิตใจข้าบริสุทธิ์ดังน้ำแข็งในกาหยก’*’

‘ตู้จิ่ง’ ชายคนนั้นแนะนำตัวเช่นกัน ‘ตู้จิ่งที่มาจาก ซิว ซัง เซิง ตู้ จิ่ง สื่อ จิง ไค’

โจวลั่วหยางได้ฟังแล้วก็นึกแปลกใจ เขาถึงกับเอียงศีรษะมองตู้จิ่งยิ้มๆ ทว่าตู้จิ่งก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ชายหนุ่มลากเก้าอี้ออกมานั่งที่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือแล้วใส่หูฟัง โดยทำเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น

เป็นคนเงียบๆ จริงๆ ด้วย…โจวลั่วหยางเก็บข้าวของลวกๆ โดยหันหลังให้ตู้จิ่ง หลังถอดเสื้อยืดออกแล้วก็อดที่จะหันไปมองตู้จิ่งแวบหนึ่งไม่ได้ เขาเห็นตู้จิ่งกำลังก้มหน้าอ่านหนังสือด้วยสีหน้าเฉยชา และในความเฉยชานี้ก็เป็นผลให้รอยแผลเป็นใต้ดวงตายิ่งเห็นเด่นชัด

เพื่อนเก่าของปู่ของโจวลั่วหยางเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่นี่ ก่อนมารายงานตัวโจวลั่วหยางเคยโทรหาอาจารย์ท่านนี้ ลูกศิษย์ที่เป็นนักศึกษาปริญญาโทของอาจารย์ท่านนี้ถามเขาว่ามีข้อเรียกร้องอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับเพื่อนร่วมห้องพักไหม ซึ่งโจวลั่วหยางก็บอกไปว่า ‘ขอแค่นิสัยดี เงียบสงบ ไม่รบกวนกันก็พอแล้ว’

ดังนั้นทางคณะจึงให้เขาไปอยู่ที่ตึกทิงเป้า 603 ต่อมาโจวลั่วหยางถึงค่อยรู้ว่านักศึกษาที่พักในหอนี้มีไม่มาก ส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของอาจารย์และเจ้าหน้าที่ ไม่ก็เป็นคนที่มีข้อเรียกร้องพิเศษหรือที่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษ หรืออาจพูดได้ว่าตอนจัดสรรห้องพักตู้จิ่งก็ได้ใช้เส้นสายของคนในครอบครัวเหมือนกัน

สภาพแวดล้อมของตึกทิงเป้าเงียบสงบดีมาก แต่ก็ออกจะเงียบเกินไปสักหน่อย ภายในหอพักเงียบสงัด นอกหน้าต่างมีแต่เสียงลมฝน ดูแล้วรูมเมตของเขาค่อนข้างมีนิสัยรักความสันโดษเลยทีเดียว

 

โจวลั่วหยางอาบน้ำและเช็ดผมจนแห้ง เมื่อเห็นน้องชายนอนหลับไปแล้วบนเตียงจึงห่มผ้าห่มให้เขาก่อนจะปิดไฟ

เมื่อนึกถึงวันแรกที่ได้รู้จักตู้จิ่ง สิ่งที่กลายเป็นภาพประทับที่ติดตรึงอยู่ในใจของโจวลั่วหยางมากที่สุดก็คือรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขา อย่างที่สองก็คือความเงียบงันอย่างยิ่งของรูมเมตคนนี้

น่าเสียดายโจวลั่วหยางรู้สึกว่าถ้าตู้จิ่งไม่มีรอยแผลเป็น อาศัยเพียงรูปร่างหน้าตาของเขาก็เพียงพอที่จะขึ้นปกนิตยสารแฟชั่นได้แล้ว เมื่อก่อนหล่ออย่างไรเดี๋ยวนี้ก็ยังหล่ออย่างนั้น

ตอนพบกับตู้จิ่งอีกครั้งอย่างกะทันหันในห้องส่วนตัว โจวลั่วหยางเกือบคิดไปแล้วว่าอีกฝ่ายหายไปจากชีวิตของเขาอย่างสิ้นเชิง

แต่ทำไมตู้จิ่งถึงปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้ และหลายปีมานี้เขาผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง

โจวลั่วหยางหยิบนมเปรี้ยวหนึ่งกล่องออกมาจากตู้เย็นก่อนจะถอนหายใจ เขาเสียบหลอด ดื่มนม แล้วกลับเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ขึ้นไปนอนบนเตียง

จู่ๆ ก็ได้พบหน้าแล้วก็แยกจากกันแบบปุบปับ ตู้จิ่งไม่แม้แต่จะให้ช่องทางการติดต่อกับเขาเลยสักทาง โจวลั่วหยางรู้ว่าตู้จิ่งต้องยังโกรธเขาอยู่แน่ๆ อีกทั้งยังคงโกรธตัวเอง ความรู้สึกโกรธนี้ยาวนานถึงสามปีทีเดียว

สำหรับคนอื่นเวลาสามารถแก้ไขได้ทุกปัญหา แต่สำหรับตู้จิ่งแล้วคงแก้ไม่ได้

อาการป่วยของเขาหนักกว่าเก่าหรือเปล่านะ

โจวลั่วหยางพลิกไปพลิกมาบนเตียงในความมืดสลัว ในห้วงความคิดมีแต่ภาพของตู้จิ่งวันนี้ ดูเหมือนเขาจะสูงกว่าเมื่อสามปีก่อนนิดหน่อย แถมยังผอมลงอีกต่างหาก

 

ตอนพบกันครั้งแรกพวกเขาเหมือนคนแปลกหน้าสองคนที่เกรงใจกัน โจวลั่วหยางยังไม่ทันคุ้นเคยกับเขาด้วยซ้ำ หลายวันหลังจากนั้นการฝึกทหารก็เริ่มขึ้นแล้ว

ตู้จิ่งเรียนวิศวกรรมอัตโนมัติ ส่วนโจวลั่วหยางเรียนวิศวกรรมเครื่องกล ทั้งสองไม่ได้อยู่หน่วยเดียวกัน แต่บางครั้งโจวลั่วหยางก็เห็นเขาเดินผ่านสนามฝึก เขาคือคนที่สวมเครื่องแบบทหาร ตัวสูงที่สุดและยืนอยู่แถวสุดท้าย ตอนพักโจวลั่วหยางจะโบกมือและผิวปากส่งสัญญาณให้เขา บางครั้งตู้จิ่งก็หันมามองแต่ไม่ได้ทำท่าทางอะไรตอบกลับมา เพียงแค่หันมองโจวลั่วหยางทีหนึ่งจากที่ไกลๆ เท่านั้น

โจวลั่วหยางสังเกตว่าตู้จิ่งแทบไม่ได้พูดคุยอะไรกับเพื่อนร่วมกลุ่มเลย ตอนพักก็เอาแต่นั่งนิ่งอยู่อีกด้านคนเดียวด้วยท่าทางเย็นชา

‘ดื่มโค้กไหม’ โจวลั่วหยางเดินไปหาพลางยื่นน้ำอัดลมให้

ตู้จิ่งพยักหน้าอย่างเฉยชา เขารับไปแล้วมองโค้กในมือ จู่ๆ ก็ควักซองบุหรี่ออกมายื่นให้โจวลั่วหยาง

‘รู้ได้ยังไงว่าฉันสูบ’ โจวลั่วหยางแปลกใจเป็นอย่างมาก

‘ตัวนายมีกลิ่นบุหรี่’ ตู้จิ่งตอบ

ตอนแรกโจวลั่วหยางคิดว่าตู้จิ่งไม่อยากเป็นเพื่อนกับตนจึงไม่พูดด้วย แต่ต่อมาพอได้ฝึกทหาร เขาถึงได้รู้ว่าตู้จิ่งนั้นทั้งเงียบและเย็นชากับคนรอบข้างมากกว่าตัวเขาเองเสียอีก เขาจึงเดาว่าตู้จิ่งคงเป็นคนอย่างนี้โดยธรรมชาติ แต่ด้วยความที่ตู้จิ่งคุยกับโจวลั่วหยางมากกว่าคนอื่นอยู่บ้าง เขาจึงไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ

ส่วนโจวลั่วหยางนั้นมีเพื่อนมาก เหตุผลเพราะเขาเป็นคนสบายๆ และร่าเริงเบิกบาน ไม่ช้าก็สนิทสนมคุ้นเคยกับเพื่อนร่วมกลุ่ม

แต่เขายังเป็นห่วงรูมเมตคนนี้ เพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็จะต้องใช้ชีวิตร่วมกันยาวนานในระยะหนึ่ง

วันหนึ่งตอนที่ฝึกทหาร หลังจากกลุ่มของโจวลั่วหยางเลิกฝึกแล้ว เขาก็เห็นพวกวิศวะฯ อัตโนมัติกลุ่มสามตากแดดอยู่กลางสนาม เพียงแต่มองไม่เห็นตู้จิ่งจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

โจวลั่วหยางไปซื้อชาดับร้อนที่โรงอาหาร แล้วไปที่ห้องพักหน่วยฝึกทหารของตู้จิ่ง ก่อนจะถามหาครูฝึก

‘เธอเป็นเพื่อนของเขา?’ ครูฝึกถาม

‘รูมเมตครับ’ โจวลั่วหยางเดาว่าตู้จิ่งอาจจะเป็นลมแดด ‘ผมมาเยี่ยมเขา’

‘โจวลั่วหยาง’ ครูฝึกเอ่ย ‘อยู่ตึกทิงเป้า 603 ฉันรู้จักเธอ’

โจวลั่วหยาง ‘…?’

โจวลั่วหยางแปลกใจเล็กน้อย ครูฝึกในกลุ่มของตู้จิ่งรู้จักเขาได้อย่างไร เพราะเคยเห็นรายชื่อห้องพัก? หรืออาจเป็นตอนที่จัดให้พวกเขาสองคนพักด้วยกัน ครูฝึกเลยสังเกตเห็นชื่อเขา?

ทว่าโจวลั่วหยางไม่ได้ถามอะไรมาก ครูฝึกบอกหมายเลขห้องพักให้เขา จากนั้นโจวลั่วหยางก็ไปเคาะประตู เมื่อตู้จิ่งที่อยู่ด้านในไม่พูดอะไร โจวลั่วหยางจึงเปิดประตูเข้าไป

ห้องนี้เป็นห้องพักเตียงคู่ ตู้จิ่งนั่งอยู่บนเตียงหลังหนึ่ง ร่างกายและใบหน้าซ่อนอยู่ในเงามืด เขากำลังก้มหน้ากินยา

‘เป็นอะไรไหม’ โจวลั่วหยางถาม

เห็นได้ชัดว่าตู้จิ่งตกใจจนสะดุ้งโหยง แววตาของเขาสั่นไหว โจวลั่วหยางถาม ‘เป็นลมแดดเหรอ ฉันเห็นนายไม่ได้ไปฝึก เลยเอาน้ำจับเลี้ยงมาให้’

‘ขอบใจ’ ตู้จิ่งกลับมามีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนปกติในทันที ก่อนจะเอากล่องยายัดใส่กระเป๋าเสื้อ

โจวลั่วหยางนึกสงสัยเล็กน้อย เมื่อครู่เขาแอบเห็นว่าในกล่องยาของตู้จิ่งมียาเม็ดสีขาว กล่องยาเองก็มีช่องแบ่ง เห็นได้ชัดว่าเป็นยาที่ต้องกินประจำวัน

เขาป่วย?

โจวลั่วหยางมองไปรอบๆ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงอีกหลังหนึ่ง จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องพูด เขายิ้มแล้วกล่าวว่า ‘ห้องพักห้องนี้ของนายดีกว่าของพวกเราอีก พวกเราสิบสองคนอยู่ในห้องเดียวกัน ฝึกทหารมีห้องเตียงคู่ด้วย?’

‘เตียงของครูฝึกน่ะ’ ตู้จิ่งเฉลย

‘อากาศร้อนเกินไปสินะ’ โจวลั่วหยางถามเรื่อยเปื่อย ‘ไม่สบาย? กินข้าวเที่ยงหรือยัง’

ตู้จิ่งพยักหน้า โจวลั่วหยางเปิดฝาแก้วเก็บอุณหภูมิแล้วรินน้ำให้เขา

‘ขมจัง’ ตู้จิ่งนิ่วหน้า ทว่าโจวลั่วหยางกลับหัวเราะออกมา

ครูฝึกเองก็เข้ามาในห้องพร้อมกล่าว ‘ไม่ออกไปเดินเล่นเหรอ ไปเถอะ พาเพื่อนของนายไปด้วย’

ตู้จิ่งจึงหยิบหมวกลายพราง จากนั้นก็ทำท่าให้โจวลั่วหยางตามตัวเองออกมา พวกเขาออกจากห้องแล้วไปเดินเล่นที่ด้านหลังร้านขายของชำ ด้านหลังค่ายตรงนี้เป็นค่ายของผู้หญิงซึ่งโจวลั่วหยางไม่เคยเดินผ่านมาก่อน พวกเขาสองคนคนหนึ่งเดินนำหน้า ส่วนอีกคนตามหลังโดยไม่ได้พูดจากัน จนกระทั่งมาถึงตรอกเล็กๆ จู่ๆ ตู้จิ่งก็พูดขึ้น

‘ไปกลุ่มข้างๆ?’

โจวลั่วหยางงุนงง ‘อะไรนะ’

‘สาวๆ หลายคนกำลังพูดถึงนาย’ ตู้จิ่งบอก ‘จะพานายไปให้พวกเธอดูตัวสักหน่อย’

‘อย่าเหลวไหลน่า!’ โจวลั่วหยางถึงกับหัวเราะลั่น ‘นายรู้ได้ยังไง’

‘บังเอิญได้ยินมาน่ะ’ ตู้จิ่งบอก

‘นายแอบฟังคนอื่นคุยด้วย?’ โจวลั่วหยางแปลกใจ ‘ไม่คิดว่านายจะเป็นพวกชอบซุบซิบกับเขาด้วย’

ตู้จิ่งจึงบอกว่า ‘ฉันแค่รู้จักนาย พอได้ยินชื่อนายเลยตั้งใจฟัง บุหรี่สูบหมดแล้วเหรอ ไปซื้อให้นายอีกซองกันเถอะ’

โจวลั่วหยางหยิบบุหรี่ที่ตู้จิ่งซื้อให้ออกมาก่อนจะพูด ‘ยังไม่ได้ฉีกซองเลย ให้นายก็แล้วกัน’

ตู้จิ่งโบกมือปฏิเสธ ทำเอาโจวลั่วหยางรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ‘นายไม่สูบแล้วจะซื้อมาทำอะไร’

‘ซองมันสวยดี’ ตู้จิ่งเสมองไปด้านข้างแล้วตอบกลับ ‘เห็นแล้วเลยซื้อติดมือมา’

นี่เป็นครั้งแรกที่โจวลั่วหยางได้ยินเหตุผลแบบนี้

 

โจวลั่วหยางกำลังสูบบุหรี่อยู่ในตรอกเล็กๆ หน้าร้านขายของชำ เพื่อนร่วมกลุ่มเดินผ่านมาเป็นครั้งคราว พวกเขาหันมาผิวปากให้คนทั้งสอง โจวลั่วหยางยิ้มพลางโบกมือทักทาย คนที่เดินผ่านไปผ่านมาทุกคนล้วนมองตู้จิ่งอย่างแปลกใจ ส่วนตู้จิ่งนั้นหันไปมองทางอื่น ไม่หันไปทางคนเลย

‘เฮ้ มีคนแอบถ่ายรูปนายน่ะ’ นักศึกษาชายที่เป็นเพื่อนร่วมกลุ่มของโจวลั่วหยางรีบบอกเขา โจวลั่วหยางจึงหันไปยิ้มให้

ทรงผมของเขายุ่งเหยิง เขาเอาบุหรี่ไปซ่อนไว้ข้างๆ เพื่อรักษาภาพลักษณ์ ใครจะคิดว่าทันทีที่ตู้จิ่งหันไปเห็นก็รีบเบือนหน้าหนี ด้วยไม่อยากให้ใครถ่ายรูปหน้าตรงของตัวเอง

ที่สุดตรอกแว่วเสียงคนหัวเราะ ตอนที่โจวลั่วหยางตั้งใจจะเพ่งมองให้เห็นชัดๆ คนที่แอบถ่ายก็เดินหายไปแล้ว แม้แต่หน้าตาก็ไม่ทันได้เห็น

‘ชายหรือหญิง?’

‘เห็นไม่ชัด ถ่ายรูปโจวลั่วหยางล่ะมั้ง’

‘ถ่ายพวกนายนั่นแหละ’ โจวลั่วหยางคลุกคลีกับเพื่อนชายร่วมกลุ่มจนสนิทสนมกันแล้ว จึงพูดโพล่งขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

‘ถ่ายนายต่างหาก’

‘ถ่ายนายนั่นแหละ!’

ทุกคนเริ่มเข้ามาแย่งโค้กของโจวลั่วหยาง โจวลั่วหยางจึงยื่นให้ จากนั้นโค้กขวดเดียวก็เวียนไปรอบวง ตอนวนกลับมาที่เขาจึงเหลือแต่ขวดเปล่า

ตู้จิ่งเดินไปเงียบๆ โจวลั่วหยางจึงโยนขวดโค้กทิ้งส่งๆ แล้วเดินตามตู้จิ่งไป

‘นายกลับไปเถอะ’ ตู้จิ่งหันมาพูดพลางหรี่ตามองประเมินโจวลั่วหยางใต้แสงแดด

โจวลั่วหยางบอก ‘กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ ให้อยู่เป็นเพื่อนนายไหม’

ตู้จิ่งเอ่ย ‘ฉันไม่ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนหรอกน่า’

โจวลั่วหยางค้นพบว่าไม่ว่าตนเองจะพูดอะไร ตู้จิ่งล้วนสามารถทำให้กร่อยได้อย่างรวดเร็ว อาจเพราะสาเหตุนี้ตู้จิ่งจึงไม่มีเพื่อน

‘ยังไม่มีช่องทางติดต่อนายเลย’ โจวลั่วหยางพลันนึกขึ้นได้จึงล้วงมือถือออกมา เขาคิดในใจว่าอาจต้องเป็นเพื่อนกันในวีแชต* ก่อนแล้วค่อยคุยกันในนั้น ถึงตอนนั้นสถานการณ์ก็อาจจะดีกว่านี้ อย่างไรเสียก็มีบางคนที่ตอนเจอหน้ากันจริงๆ ไม่ชอบพูด แต่อาจดีขึ้นมากตอนคุยกันผ่านแอพพลิเคชั่นติดต่อสื่อสาร

‘มือถือฉันตกน่ะ’ ตู้จิ่งล้วงมือถือออกมาให้โจวลั่วหยางดู มือถือของอีกฝ่ายหน้าจอแตกละเอียด ตัวเครื่องก็เหมือนถูกทุบจนบิดเบี้ยว

โจวลั่วหยางตกใจ ‘ตกแบบไหนถึงออกมาสภาพนี้’

‘ไม่ทันระวังเลยลื่นหล่นลงมาจากชั้นบนน่ะ’ ตู้จิ่งเล่า ‘ตอนเก็บก็ดันถูกเหยียบไปอีกที’

โจวลั่วหยางพยายามสองสามครั้งแต่ก็เปิดมือถือไม่ได้ ‘ฝึกเสร็จแล้วกลับไปจะไปเป็นเพื่อนนายซื้อเครื่องใหม่นะ’

ตู้จิ่งพยักหน้า ตอนนั้นเองเสียงสัญญาณเรียกรวมพลก็ดังขึ้น โจวลั่วหยางหันมาโบกมือให้เขาก่อนจะรีบวิ่งกลับไปเข้ากลุ่ม

 

ภายหลังโจวลั่วหยางก็อดที่จะฝากฝังเพื่อนร่วมชั้นให้ไปสอบถามพวกวิศวะฯ อัตโนมัติไม่ได้ ซึ่งคำตอบที่ได้มาก็เหมือนกับที่เขาคิดไว้ทุกประการ

ตู้จิ่งเข้ากับเพื่อนฝูงไม่ค่อยได้ ไม่เคยเป็นฝ่ายชวนคนอื่นคุยก่อน ดังนั้นทุกคนเลยไม่ทักทายเขาก่อนเช่นกัน

‘เพราะน้อยเนื้อต่ำใจล่ะมั้ง?’ คนที่ไปช่วยสอบถามหันมาพูดกับโจวลั่วหยาง ‘หน้าตาเสียโฉมมากอยู่ นี่ก็รู้สึกว่าสายตาเขาดูแปลกๆ’

‘แปลกตรงไหน’ โจวลั่วหยางพูดเสียงจริงจัง ‘ฉันไม่เห็นรู้สึกว่ามีตรงไหนแปลกเลยสักนิด’

‘ได้ยินว่าเขาสอบเข้ามหา’ลัยได้คะแนนสูงสุดของรุ่นนี้นะ’ คนที่ช่วยสอบถามบอก ‘สอบเลขได้คะแนนเต็มด้วย’

โจวลั่วหยาง ‘…’

 

วันที่ฝึกทหารจบแต่ละสาขามากินดื่มรวมกันในโรงอาหารโดยแยกเป็นโต๊ะหลายโต๊ะ โจวลั่วหยางกำลังพูดคุยอย่างร่าเริงอยู่ตรงโต๊ะตัวหนึ่ง ขณะที่เล่นมุกกันอยู่จู่ๆ ทั้งโต๊ะก็เงียบกริบ ทุกคนหันไปมองทางด้านหลังโจวลั่วหยางอย่างพร้อมเพรียงกัน

โจวลั่วหยางรู้ตัวช้า พอหันไปก็เห็นตู้จิ่งยืนอยู่ โดยที่ในมือของอีกฝ่ายถือแก้วน้ำของเขาเอาไว้

‘รูมเมตฉันเอง’ โจวลั่วหยางหันไปแนะนำกับทุกคน ‘ตู้จิ่ง กินด้วยกันไหม มานั่งนี่มา’

ก่อนหน้านี้โจวลั่วหยางเห็นว่าตู้จิ่งเข้ากับเพื่อนสาขาอัตโนมัติไม่ค่อยได้ เลยคิดว่าสาขาเครื่องกลมีคนบ้าๆ บอๆ มากกว่า น่าจะคุยเล่นกับอีกฝ่ายได้บ้าง

‘เอาแก้วน้ำมาคืนนาย’ ตู้จิ่งยื่นแก้วน้ำให้โจวลั่วหยาง แล้วดึงปีกหมวกลงก่อนจะหันหลังเดินจากไป

‘นายอยากเปลี่ยนห้องไหม’ เพื่อนที่เที่ยวเล่นด้วยกันเวลานี้ต่างหันมากระซิบถามโจวลั่วหยาง ‘หมอนี่ดูอึมครึมยังไงก็ไม่รู้ ต้องอยู่ไปอีกสี่ปีเชียวนะ ใครจะรับประกันได้ ถ้าเกิดทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กๆ อะไรสักอย่างแล้วเขาเกิด…’

โจวลั่วหยางจำต้องรีบหยุดคำซุบซิบนินทาจำพวก ‘ขอบคุณความเมตตาของรูมเมตที่ไม่ฆ่าฉัน’ ทันที

อีกอย่างเขาไม่เคยรู้สึกว่าแววตาของตู้จิ่งดูอึมครึมเลยแม้แต่น้อย เขาเองก็บอกเหตุผลไม่ได้เหมือนกัน มันเหมือนกับสัญชาตญาณบางอย่างที่มีมาตั้งแต่เกิดซึ่งมันบอกเขาว่านั่นไม่ใช่แววตาแห่งความเคียดแค้น แต่เป็นความโดดเดี่ยวต่างหาก

เป็นความโดดเดี่ยวที่เก็บไว้ในส่วนลึก…เป็นความโดดเดี่ยวที่เปิดเผยความยอมจำนนต่อโลกใบนี้ทั้งใบ

ตอนอยู่ ม.ปลาย โจวลั่วหยางชอบศึกษาเรื่องสัตว์ จึงไปทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่สวนสัตว์อยู่ช่วงหนึ่ง และดวงตาคู่นั้นของตู้จิ่งก็มักทำให้เขานึกถึงสัตว์ที่ถูกขังไว้ในกรงให้คนมาเยี่ยมชม

ภายหลังเขาถึงค่อยๆ รู้ว่าตู้จิ่งแค่ไม่อยากทำร้ายคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้นเอง

ห้าปีผ่านไปโจวลั่วหยางนอนพลิกไปพลิกมาในความมืดสลัว สุดท้ายก็หยุดการเคลื่อนไหว

ขอแค่ตั้งใจตามหาในเมืองจะต้องหาเขาจนพบแน่ โจวลั่วหยางคิดเช่นนี้แล้วก็ผล็อยหลับไปในค่ำคืนอันเงียบสงบ

 

* จิน หรือชั่ง เป็นหน่วยมาตราชั่งของจีน เทียบน้ำหนักได้ประมาณครึ่งกิโลกรัม

* ซิว ซัง เซิง ตู้ จิ่ง สื่อ จิง ไค เป็นชื่อประตูทั้งแปดในศาสตร์แปดประตูพิสดาร (ฉีเหมินตุ้นจย่า) ซึ่งเป็นศาสตร์การทำนายแขนงหนึ่งในสมัยโบราณของจีน

* หากญาติมิตรที่ลั่วหยางยังถามหา จงบอกว่าจิตใจข้าบริสุทธิ์ดังน้ำแข็งในกาหยก มาจากบทกวี ‘อำลาซินเจียนในหอฝูหรง’ ประพันธ์โดยหวังชังหลิง กวีสมัยราชวงศ์ถัง

* วีแชต เป็นแอพพลิเคชั่นส่งข้อความและโซเชียลมีเดียของจีน

 

  

โปรดติดตามตอนต่อไป…