ทดลองอ่าน I Can Do It ใครไม่ไหว ฉันลุยเอง! เล่ม 1 บทที่ 6 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง I Can Do It ใครไม่ไหว ฉันลุยเอง! เล่ม 1

ผู้เขียน : 酱子贝 (Jiang Zi Bei)

แปลโดย : หมั่งสีโสว ซื่อเก้เหล้าก้าย

ผลงานเรื่อง : 我行让我来〔电竞〕 (Wo Xing Rang Wo Lai (Dian Jing))

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

 ** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

 

06

ลู่ป๋อหยวนเอามือวางบนคีย์บอร์ด พักหนึ่งจึงพิมพ์ออกไป

 

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล ใช่มั้ง

ดูการเล่นของฉันก็พอ อ้อ

ดูการเล่นของฉันก็พอ ของขวัญนั่นเขากดผิดใช่ไหม

ดูการเล่นของฉันก็พอ ผมขอคืนเงินให้ได้นะ

 

ลู่ป๋อหยวนนึกถึงคำพูดที่เสี่ยวไป๋ค่อนแคะ Soft วันนั้น บอกว่าเขารักเงินเท่าชีวิต ขอแค่ส่งของขวัญให้เขา ไม่ว่าจะเป็นไอดีที่หยาบคายแค่ไหนเขาก็จะกล่าวขอบคุณออกมา

 

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล ไม่ใช่

 

เจี่ยนหรงพิมพ์คำถามข้อหนึ่งออกไป พอมองดูช่องแชตก็รู้สึกว่าตัวเองจู้จี้จุกจิก จึงอดทนอดกลั้นเอาไว้และลบไป

 

ดูการเล่นของฉันก็พอ ได้ยินเสียงไหม

 

เพื่อให้ผู้เล่นสามารถคุยกันได้สะดวก ใน LoL จึงมีระบบเสียงพูดคุยภายใน ลู่ป๋อหยวนกวาดตามอง เห็นสัญลักษณ์ไมโครโฟนของ Soft กะพริบอยู่

เขาเปลี่ยนไปใช้หูฟังมือถือ เพิ่งสวมเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะคีย์บอร์ดของทางโน้นที่ค่อนข้างดัง

 

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล ได้ยิน

 

“เสียงดังไปมั้ย ผมเพิ่งลงสตรีม ขี้เกียจปรับการ์ดเสียงแล้ว” Soft ส่งเสียงถาม

ลู่ป๋อหยวนพบว่าเสียงตอนที่พูดคุยกับตอนที่ด่าคนของเขาไม่เหมือนกัน ขณะด่าคนมีความยั่วยุถากถาง ขณะพูดคุยปกติลื่นหูกว่ามาก

 

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล ไม่ดัง

 

เจี่ยนหรงเลิกคิ้ว “คุณไม่มีไมค์?”

 

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล พังแล้ว นายถือหรือเปล่า

 

สำหรับเจี่ยนหรงแล้วมันก็ไม่ต่างจากกดเดี่ยว เขาเปิดไมค์ก็เพราะขี้เกียจพิมพ์ อีกฝ่ายพูดได้หรือไม่กลับไม่สำคัญ

“ไม่ถือ” เจี่ยนหรงพูด “เลือกตำแหน่งเถอะ”

ผู้เล่นทุกคนต้องเลือกสองตำแหน่งที่ตนเองจะเล่นก่อนเข้าสู่โหมดจัดอันดับเพื่อไม่ให้ผู้เล่นแย่งตำแหน่งกันจนเกิดความขัดแย้ง

ซีซั่นนี้เจี่ยนหรงไม่ได้เล่นไอดีหลักของเซิร์ฟเวอร์ในประเทศเลย ตอนนี้ไอดีนี้เพิ่งอยู่ไดมอนด์สาม ขณะจับคู่จึงไม่ต้องรอนาน ไม่กี่วินาทีให้หลังก็เข้าสู่เกมใหม่แล้ว

เพิ่งเข้าไปก็เป็นเฟสการแบนแชมเปี้ยน เจี่ยนหรงไม่แบนแชมเปี้ยนตัวไหนเลย ปล่อยช่องแบนว่างเปล่า พฤติกรรมนี้เหมือนกำลังบอกว่า ‘ฉันไม่มีแชมเปี้ยนที่กลัว’

เขาเงยหน้าขึ้น เห็นเพื่อนร่วมทีมของเขาแบน Zed ไปแล้ว

นายเล่นท็อปเลน มาแบนแชมเปี้ยนมิดเลนของฉันทำไม

เจี่ยนหรงขมวดคิ้ว กำลังจะถามก็มองเห็นใต้ไอดี ‘พี่Qเก่งสุดในจักรวาล’ พิมพ์มาว่า ‘เล่นจังเกิ้ล’

เจี่ยนหรงถาม “ไม่เล่นท็อปเลน?”

 

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล เล่นเบื่อแล้ว

 

เจี่ยนหรงส่งเสียงอ้อทีหนึ่ง ไม่กี่วินาทีให้หลัง แชมเปี้ยนที่ถูกแบนของทั้งสองฝ่ายก็แสดงออกมาทั้งหมด

Zed, Yasuo, LeBlanc และ Talon ถูกแบนหมด

 

ตัวแจกอันดับหนึ่ง คนที่ 4 คือ Soft เหรอ

 

เจี่ยนหรงกวาดตามองไอดีแวบหนึ่ง รู้สึกว่าแปลกหน้า เขาไม่รู้จัก

 

ดูการเล่นของฉันก็พอ ?

ตัวแจกอันดับหนึ่ง แชมเปี้ยนของนายถูกแบนหมดแล้ว ไม่งั้นเปลี่ยนตำแหน่งกับฉันไหม นายมาเล่นซัพพอร์ต?

ดูการเล่นของฉันก็พอ แชมเปี้ยนที่ฉันเล่นเป็นมีมากกว่าที่นายเคยเล่น

ตัวแจกอันดับหนึ่ง …

 

เจี่ยนหรงคือคนที่ได้เลือกแชมเปี้ยนคนสุดท้าย ขณะที่เขาสลับหน้าจอไปตอบข้อความ กลับมาอีกครั้งคนอื่นก็เลือกแชมเปี้ยนกันหมดแล้ว

เขาดูคอมพ์ แชมเปี้ยนแล้วจึงเลือก Syndra

 

ตัวแจกอันดับหนึ่ง นายเอา Syndra มาสู้กับ Fizz? อีกฝ่ายคงคุมนายจนเดินไม่ออกแน่

ตัวแจกอันดับหนึ่ง นายเล่นแรงก์ต่ำมาเยอะขนาดนี้ ยังอยู่แรงก์ไดมอนด์อีกเหรอ นี่เป็นแมตช์ตัดสินการเลื่อนชั้นของฉัน อย่าเป็นภาระฉันล่ะเพื่อน

 

สงสัยคงเล่นแมตช์เลื่อนชั้นจนถอดใจแล้ว ซัพพอร์ตคนนี้พูดมากเหลือเกิน อย่าว่าแต่เจี่ยนหรงเลย แม้แต่คนอื่นก็รู้สึกรำคาญอยู่บ้าง

แต่คำพูดของซัพพอร์ตคนนี้ก็ไม่ได้ถูกต้องทั้งหมด แม้ดูจากแชมเปี้ยนแล้วช่วงต้นเกม Syndra สู้ Fizz ได้ยากจริงๆ

แต่เจี่ยนหรงคือใคร เล่นมิดเลนมาหลายปีขนาดนี้ เขาศึกษาการเทรดเลือด ละเอียดกว่าคนอื่น พอฟาร์มถึงเลเวลหก เขากลับไม่เสียเปรียบเลยสักนิด ถึงขั้นลาส มินเนี่ยนได้มากกว่า Fizz สิบกว่าตัว

เมื่อเทรดกันอีกครั้งหนึ่ง เจี่ยนหรงจึงคิดจะเรียกจังเกิ้ลมาแกงค์ตามสัญชาตญาณ กำลังจะเอ่ยปากก็หยุดลงทันที

ไม่ทำให้จังเกิ้ลคนใหม่คนนี้ของพวกเขาลำบากใจจะดีกว่า

ตอนนี้เองที่สัญญาณพลันเด้งขึ้น…

 

[พี่Qเก่งสุดในจักรวาล กำลังไป]

 

ผู้เล่นในเกมสามารถส่งสัญญาณง่ายๆ ได้หลายครั้ง ‘xx กำลังไป’ ก็คือหนึ่งในนั้น เพื่อบอกเป็นนัยให้เพื่อนร่วมทีมรีบมาทันที เจี่ยนหรงจึงพบว่า Lee Sin จังเกิ้ลของพวกเขาไปดักอยู่ในแม่น้ำข้างป้อมแรกของฝ่ายศัตรู

ทันทีที่สกิลเคลื่อนย้ายของ Fizz จ่ายออกไป Lee Sin ก็เกาะวอร์ด กระโดดออกมาจากแม่น้ำ เตะ Fizz ไปทางเจี่ยนหรง ในขณะเดียวกันเจี่ยนหรงก็ใช้สกิลผลักลูกบอลอย่างรวดเร็วทำให้ฝ่ายศัตรูติดสตัน ประสานกับแดเมจจาก Lee Sin จนสังหารได้สำเร็จ

แม้จะเป็นการคอลเกมตามปกติ แต่สกิลทั้งหมดของพวกเขาทั้งสองก็ใช้ได้อย่างเหมาะเจาะ ไม่ล่าช้าแม้แต่น้อย ไม่เหลือทางหนีใดให้มิดเลนฝ่ายศัตรู

เมื่อได้มาสามร้อยโกลด์ เจี่ยนหรงจึงกลับบ้านไปซื้อไอเทม “มาต่อเลย นายมาฉันก็ฆ่าได้”

‘หยวนเชียน’ ไม่ได้ตอบเขา แต่ช่วงต่อมาของเกม ช่องแชตทีมเต็มไปด้วยคำพูดหลายประโยค…

 

[พี่Qเก่งสุดในจักรวาล กำลังไป]

[ดูการเล่นของฉันก็พอ ได้ Triple Kill (การฆ่าติดต่อกันสามตัว)]

[พี่Qเก่งสุดในจักรวาล กำลังไป]

[ดูการเล่นของฉันก็พอ ได้ Dominating (การฆ่าติดต่อกันหกตัว)]

[พี่Qเก่งสุดในจักรวาล กำลังไป]

[ดูการเล่นของฉันก็พอ ได้ Legendary (การฆ่าติดต่อกันแปดตัว)]

 

หลังสังหารฝ่ายตรงข้ามอีกคน เจี่ยนหรงก็วาร์ปกลับบ้านข้างป้อมของคนอื่นอย่างหยิ่งผยอง เขาอ่านช่องแชตมุมซ้ายล่างพลันหัวเราะหนึ่งครั้งแล้วพูดว่า “คุณกำลังเลียนแบบ Road เหรอ”

เหล่าแฟนคลับต่างรู้ว่าขณะที่ Road ลงแรงก์ในสตรีมนั้นจะไม่เคยพิมพ์พูดคุยกับเพื่อนร่วมทีม เอาแต่เดินเกมทั้งสามเลนอย่างนิ่งเงียบ การปฏิสัมพันธ์เพียงหนึ่งเดียวก็คือสัญญาณ ‘กำลังไป’ ดังนั้นที่แฟนคลับบางคนเรียกเขาว่า ‘เทพลู่ (เทพสัญจร)’ ไม่ใช่แค่เพราะคำว่า ‘ลู่’ ในชื่อของเขา

อีกอย่างแชมเปี้ยนขึ้นชื่อของ Road ก็คือ Lee Sin เขาเคยใช้แชมเปี้ยนตัวนี้พลิกเกมในการแข่งขันระดับโลกทุกครั้งที่เปิดไฟต์และหลบหนี บรรดาผู้ชมต่างชมการแข่งด้วยอาการหัวใจตกไปอยู่ตรงตาตุ่ม

 

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล (Lee Sin) …

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล (Lee Sin) ไม่ใช่

 

เจี่ยนหรงชมเชยอย่างใจกว้างขณะดันฐานฝ่ายศัตรู “คุณเล่นจังเกิ้ลได้ดีมาก”

ลู่ป๋อหยวนกำลังจะพิมพ์

“เล่นได้ดีกว่าท็อปเลน” เจี่ยนหรงพูด “ไม่สู้เปลี่ยนสายดีกว่ามั้ง?”

“…”

‘หยวนเชียน’ เงียบอยู่ครู่หนึ่ง

 

พี่Qเก่งสุดในจักรวาล (Lee Sin) ขอคิดดูก่อน

 

เจี่ยนหรงลุกไปเข้าห้องน้ำหลังเกมนี้สิ้นสุดลง ขณะล้างมือเขาจ้องสายน้ำพลางย้อนนึกถึงการเล่นของ Lee Sin เล็กน้อย…เมื่อกี้ไม่ได้เป็นการพูดเหลวไหลเลย แม้เป็นเพียงแรงก์ไดมอนด์แต่ก็ดูออกได้จากรายละเอียดต่างๆ ของการไดฟ์ป้อม และการเปิดไฟต์ Lee Sin ของหยวนเชียนค่อนข้างมีของ

การแกงค์แทบทุกครั้งของเขาล้วนทำให้เจี่ยนหรงรู้สึกสบายเป็นพิเศษ ต้องการเขาที่ไหนเขาก็อยู่ที่นั่น แถมทำได้ถึงขั้นที่การแกงค์และอินเวดป่าฝ่ายศัตรูไม่มีความผิดพลาด

เมื่อกลับมาจากห้องน้ำ เจี่ยนหรงสวมหูฟังอีกครั้ง “มาแล้ว คืนนี้เล่นทั้งคืนมั้ย”

“ฉันเล่นไม่ได้แล้ว” เสียงของหยวนเชียนดังเข้ามา ในคำพูดมีความเขินอายอยู่บ้าง “เสี่ยวไป๋จะลงคู่กับฉัน คราวหน้าแล้วกันนะ?”

ไมค์ดีขึ้นแล้ว?

เจี่ยนหรงกำลังคิดจะตอบว่าอืม ในหูฟังก็ได้ยินเสียงเลือนรางแว่วมาจากทางฝ่ายตรงข้าม

“พี่รีบเตะนักฉอดผมฟ้านั่นออกนะ เดี๋ยวเขาเกรียนใส่แน่!”

เจี่ยนหรงได้ยินจึงหยุดมือที่กำลังจะออกจากทีม “เสี่ยวไป๋?”

อีกฝ่ายเงียบทันที เสียงนั้นก็ไม่ได้พูดอีก เห็นได้ชัดว่าตอนนี้หยวนเชียนกำลังใช้ลำโพงคอมพิวเตอร์ ไม่ได้ต่อหูฟัง

“Bye เพื่อนร่วมทีมของพวกคุณ?” เจี่ยนหรงจงใจชะลอความเร็วในการพูด ถามว่า “ซัพพอร์ตที่เล่น Thresh ในการแข่งขันรอบเก็บคะแนนแล้วกดปุ่ม Q ผิดทาง และเล่น Yuumi หลงทางในป่าคนนั้น?”

เสี่ยวไป๋ “…”

หยวนเชียนคิดจะช่วยพูดให้เพื่อนร่วมทีม แต่สิ่งที่เจี่ยนหรงพูดคือเรื่องจริง เขาโต้แย้งไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียวจึงกระแอมเบาๆ พูดอย่างคลุมเครือ “อืม…”

“งั้นนายรักษาตัวด้วย” เจี่ยนหรงน้ำเสียงเวทนา “ไปก่อนล่ะ”

เสี่ยวไป๋ “…!”

Soft เพิ่งออกจากห้อง เสี่ยวไป๋ก็กล่าวด้วยความโกรธ “นักฉอดคนนี้ตามรังควานทีมเราแล้วเหรอ! ทำไมเขาดูการแข่งของพวกเราทุกแมตช์! น่ารำคาญชะมัด!”

Pine ถามขึ้นมาโดยไม่แม้แต่จะหันหน้า “ทำไมนายไม่พูดคำนี้ตั้งแต่เมื่อกี้”

เสี่ยวไป๋พูดอย่างหนักแน่นมีเหตุผล “เหลวไหล! ฉันใช่ว่าจะไม่เคยด่าเขา!”

ลู่ป๋อหยวนกลับไปหน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ของตัวเองแล้ว เขาเสียบหูฟังเข้าในเครื่องของตัวเอง เปิดซิงคงทีวีอีกครั้ง

หลังสลับเป็นแอ็กเคานต์รอง เขาก็กดเข้าสตรีมของ Soft อีกฝ่ายลงสตรีมแล้วจริงๆ บนหน้าจอมีรีเพลย์สตรีมของอีกฝ่ายเด้งขึ้นมา

ลู่ป๋อหยวนปรับเก้าอี้เกมมิ่งเป็นองศาที่รู้สึกสบาย สุ่มกดเปิดรีเพลย์หนึ่งในนั้นก่อนดูอย่างเงียบๆ

 

วันจัดการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศระดับโลกซีซั่นที่สิบ เจี่ยนหรงโดดสตรีมและมาถึงทางเข้าศูนย์กีฬาเซี่ยงไฮ้ฯ ตอนห้าโมงเย็นอย่างตรงเวลา

เขาสวมหมวกเบสบอลสีดำ บนหมวกพิมพ์สัญลักษณ์รูปมงกุฎ กำลังก้มหน้าเล่นมือถือรอคน

เขาค้นดูเวยป๋อที่ตัวเองเพิ่งโพสต์ขอลาหยุด ด้านล่างมีคอมเมนต์หลายร้อยข้อความ ต่างกำลังก่นด่าพฤติกรรมผิดนัดของเขา

หากเปลี่ยนเป็นปกติเจี่ยนหรงคงสู้รบปรบมือกับพวกเขาสักหน่อย แต่วันนี้เขาผิดนัดจริงๆ ไม่มีเหตุผลจะไปสู้ เขาเลือกตอบไม่กี่ข้อความ

 

[รอมาสองชั่วโมงแล้ว แม่งกลับบอกมาคำเดียวว่าโดด? ถุย]

[Soft ^-^]

[แม้แต่การแข่งขันรอบชิงนายก็โดด? ทำไม จะรีบไปเกิดใหม่?]

[Soft T.T]

[ไอ้โง่ไสหัวกลับมาสตรีมเลยนะ ฉันจะส่งทะเลดาวให้]

[Soft พ่อไม่กลับ นายดูตัวเองไปก็แล้วกัน >_<]

 

บรรดาคนดูอ่อนไหวต่ออีโมติคอนของเขาไม่เบาจึงตอบกลับรุนแรงกว่าเดิม เจี่ยนหรงค้นดูพลางกลั้นไม่อยู่อยากหัวเราะออกมา

“มาแล้วๆ” ชายสวมเสื้อคลุมสีดำคนหนึ่งวิ่งมาเบื้องหน้าเขา หอบหายใจพลางพูดว่า “รถติด ฉันติดอยู่ในที่จอดรถเกือบครึ่งชั่วโมง…”

คนที่มาคือสือหลิว

สือหลิวเพิ่งเลิกกับแฟนสาว ในมือมีบัตรผ่านประตูของการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศเกินมาหนึ่งใบ เมื่อวานจึงถามเจี่ยนหรงว่าจะมาดูด้วยกันหรือไม่

บัตรที่ได้มาจากช่องทางพิเศษ ที่นั่งวีไอพีที่ต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได้ เจี่ยนหรงครุ่นคิดสองวินาทีแล้วจึงโดดสตรีมของวันนี้โดยไม่ลังเล

สือหลิวมองดูโดยรอบ “ไป พวกเราเข้าอีกทาง บัตรนี้ไม่ต้องต่อแถว”

ขณะพวกเขาเข้าสู่สนาม ผู้ชมก็นั่งกันอยู่ไม่น้อยแล้ว บัตรของเจี่ยนหรงคือที่นั่งโซนหน้า คนที่ได้บัตรที่นั่งนี้ต่างมีเส้นสายอยู่บ้าง เจี่ยนหรงกวาดตามองคร่าวๆ แวบหนึ่งก็เห็นสตรีมเมอร์ชื่อดังของซิงคงทีวีไม่น้อย แถมยังมีนักแข่งอาชีพของบางทีมด้วย

สือหลิวทักทายและพูดคุยกับคนเหล่านั้นอย่างเชี่ยวชาญ ปกติเจี่ยนหรงไม่ชอบการเข้าสังคมเหล่านี้ เขากดหมวกเบสบอลลงแล้วก้มหน้าตอบอีโมติคอนต่อ

ไม่กี่นาทีให้หลัง คนกลุ่มหนึ่งก็เข้าสู่สนามอย่างไร้สุ้มเสียง

พวกเขาแต่งตัวมิดชิด ต่างสวมหมวกและผ้าปิดปากทำให้มองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน แต่แม้ว่าพวกเขาปกปิดแน่นหนาเพียงใดก็ยังถูกคนโดยรอบจำได้ ในขณะเดียวกันทุกคนที่กำลังกระซิบกระซาบต่างก็มองไปยังทิศทางที่พวกเขาอยู่

หลังนั่งลงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะสังเกตสเตเดี้ยมของการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ

น่าทึ่งจริงๆ

พอคิดว่าเดิมทีที่นี่มีโอกาสเป็นสนามแข่งของตัวเองเขาก็รู้สึกกลุ้มใจอยู่บ้าง จึงดึงผ้าปิดปากไปบนจมูกแล้วพูดว่า “สถานที่มีแค่นี้เองเหรอ…เมื่อไหร่การแข่งขันจะเริ่ม”

หยวนเชียนดูนาฬิกา “คงใกล้แล้ว”

เสี่ยวไป๋ส่งเสียงอ้อแล้วจึงมองไปยังคนที่อยู่ทางขวาของตัวเอง “พี่ชาย ทำไมยังดูรีเพลย์อยู่อีก การแข่งแมตช์ไหนกัน”

ลู่ป๋อหยวนสวมหูฟังข้างเดียว พูดจาเรื่อยเปื่อยโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า “รอบแปดทีม”

ในรีเพลย์เกม ตัวที่ไอดี ‘ไม่ใช่มั้งนายคงกากจริงแหละ’ เล่นคือ Orianna นี่ก็เป็นแชมเปี้ยนที่ปรากฏตัวน้อยที่สุดในรีเพลย์สตรีมของ Soft เช่นกัน

ในตานี้ Orianna ใช้หนึ่งสู้สองในป้อมป้องกันของตัวเอง เอาต์เพลย์ จนจัดการมิดเลนกับจังเกิ้ลของฝ่ายตรงข้ามได้ จากนั้นยังเต้นระบำบน ‘ซากศพ’ คนอื่น

พอเต้นระบำเสร็จแล้ว Soft กดวาร์ปกลับบ้าน แค่นหัวเราะอย่างเย็นชาพลางพูดว่า ‘ถ้าจังเกิ้ลคนนี้แกงค์ฉันตายได้สักครั้ง ฉันจะเรียกเขาว่าพ่อ’

ในขณะเดียวกัน ผู้ชมที่นั่งอยู่ทางขวาของลู่ป๋อหยวนก็กำลังพูดคุยกันอยู่

ชายคนหนึ่งถาม “นายว่าใครจะชนะในรอบชิง ฉันคิดว่าช่วงนี้จังเกิ้ลของ PUD เก่งมาก พวกเขาต่างบอกว่าใกล้จะตาม Road ทันแล้ว”

อีกคนหนึ่งนั้นนิ่งเงียบเนิ่นนานจึงค่อยเอ่ยปาก “ใช่แล้ว”

อาจเพราะเพิ่งตากลมมา เสียงของผู้ชายคนนี้จึงแหบเบาเล็กน้อยแต่โทนเสียงกลับไม่เปลี่ยน ซ้อนทับกับเสียงในหูฟังของลู่ป๋อหยวนอย่างสมบูรณ์แบบ

ลู่ป๋อหยวนเลิกคิ้วเล็กน้อย หันหน้าอย่างเชื่องช้า

ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างกายเขารูดซิปเสื้อคลุมถึงลำคอ แต่เพราะว่ากำลังก้มหน้าอยู่ ลู่ป๋อหยวนจึงมองเห็นเพียงสันจมูกโด่งๆ ของเขา

บนศีรษะอีกฝ่ายสวมหมวกเบสบอล ผมสีฟ้าที่ชี้โด่หลายกระจุกโผล่ออกมาจากช่องด้านหลังหมวก

บนหมวกใบนั้นมีสัญลักษณ์ของทีมเขา หากดูอย่างละเอียดจะมองเห็นลายเซ็นที่พิมพ์อยู่ใต้สัญลักษณ์ทีมด้วย

ลู่ป๋อหยวนยังไม่ทันได้นึกว่าหมวกใบนี้เป็นของที่ระลึกของการแข่งขันปีไหน ผู้ชายคนนั้นก็เอ่ยปากอีกแล้วกล่าวคำพูดจนจบ “ถ้าเขาฝึกอีกแปดร้อยปี ก็คงตามทันได้”

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป…

ติดตามบทต่อไป ได้ในวันที่ 17 ก.ค. 65