ทดลองอ่าน ทั่นฮวาในดวงใจ บทที่หนึ่ง

“นาย…ท่านพ่อเคยบอกว่าไม่มีความดีความชอบอย่าได้รับของจากผู้ใด เสี่ยวจิ่นรับของของคุณชายมาเปล่าๆ ไม่ได้หรอก”

“หือ? ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย ข้าหิวจะแย่แล้ว หนูน้อย ข้ากลัวความหิวที่สุดเลย หากเจ้าช่วยข้าไม่ให้หิวตายได้จะถือเป็นบุญคุณใหญ่หลวงเลยล่ะ”

“เอ่อ…” นางเป็นผู้อารักขาของนายท่านก็ไม่ควรอยู่ห่างนายท่าน จะไปโรงครัวให้คุณชายท่านนี้ได้อย่างไร แต่พอเห็นเนี่ยชังหมิงพยักหน้าให้น้อยๆ ซ้ำถุงมือคู่นี้ก็ปักลายดอกไม้ตระการตาล่อใจ นางจึงงึมงำ “ข้า…ไปแค่ครู่เดียว เดี๋ยวก็กลับ ท่านพ่อ ท่านห้ามเดินเพ่นพ่านไปไหนเด็ดขาด”

นางรับถุงมือมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ แล้ววิ่งปรู๊ดหายวับไปด้านหลังซุ้มประตูอย่างว่องไว

“วิ่งเร็วกว่าข้าอีกนะเนี่ย” ถานอู่ฟูเอ่ยพลางมีสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย

“ดึกดื่นป่านนี้แล้วไม่พักผ่อนอยู่ในห้อง เหตุใดจึงเดินออกมาที่นี่”

“ก็ข้าหิวนี่นา”

“เจ้าเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงฉยงหลินแท้ๆ…”

“ท่านคิดว่างานเลี้ยงของราชสำนักจะกินได้สักเท่าไรกันเชียว อีกอย่างวันหนึ่งๆ ข้ากินข้าวอย่างต่ำหกมื้อ ดีนะมาเจอพี่ใหญ่ก่อน ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้คงได้มีศพนอนตายอยู่ในจวนแน่” นางเงยหน้าขึ้น สังเกตเห็นว่าสายตาของฝ่ายตรงข้ามมองไปทางอื่น “พี่ใหญ่ ท่านมีลูกสาวแล้วหรือ ไม่เห็นจะคล้ายท่านเลย”

“นางมาอยู่กับข้าตั้งแต่เด็ก พวกเราจึงผูกพันกันเหมือนเป็นพ่อลูก” เขาตอบเรียบๆ

“ข้าได้ยินมาว่าครอบครัวพี่ใหญ่มีพี่น้องชายหลายคน แต่ละคนมีผู้อารักขา ผู้อารักขาของพี่ใหญ่คงไม่ใช่น้องเสี่ยวจิ่นนี่หรอกกระมัง” นางลองเลียบเคียง เด็กน้อยคนเมื่อครู่ท่าทางจะอายุแค่แปดขวบเท่านั้น ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนผู้อารักขาฝีมือฉกาจเลยแม้แต่นิดเดียว

ในที่สุดเขาก็เบนสายตากลับมาหยุดลงบนร่างนาง

“เจ้าแอบสืบเรื่องของข้ามาหรือ” ใครคิดร้ายตามสืบเรื่องของเขา เขาไม่สนใจ มีเพียงคนคนนี้เท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนเรื่องส่วนตัวถูกตีแผ่อยู่ตรงหน้านางทั้งหมด

“ไม่เรียกว่าสืบหรอก สกุลเนี่ยเป็นหัวข้อที่ชาวบ้านร้านตลาดแถบเมืองหลวงคุยกันยามว่างอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าพี่ใหญ่เป็นขุนนางในราชสำนัก ลูกชายคนที่สามรับช่วงต่อกิจการร้านขายหนังสือทั่วแผ่นดินตั้งแต่อายุน้อยๆ ตอนนี้เริ่มประสบความสำเร็จแล้ว ลูกชายคนที่ห้า ‘ลือกันว่า’ ดูแลกิจการร้านหนังสือในอาณาจักรเพื่อนบ้าน ลูกชายคนที่หกเรียนวิชาแพทย์ นี่แค่ยกตัวอย่างนะ พี่ใหญ่ เรื่องพวกนี้น่ะ ข้าแค่เข้าไปนั่งในโรงเตี๊ยมสักพักก็ได้ยินคนเขาพูดกันทั่วแล้วล่ะ” นางมองซ้ายมองขวา เห็นว่ามีศาลารับลมก็คำนวณระยะห่าง แล้วยื่นมือออกไปให้เขา

ชายหนุ่มจ้องมองมือเล็กบางข้างนั้นอยู่สักพัก ถึงจะเข้าใจเจตนารมณ์ของอีกฝ่าย

เขาลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะจับมือเล็กนุ่มลื่นนั้นไว้ ฉุดนางให้ลุกขึ้นจากพื้น นางทำตัวไม่สมกับเป็นสตรีเอาเสียเลย หากไม่เป็นเพราะเขาเชื่อมั่นในสองตาของตัวเองล่ะก็ คงเข้าใจผิดคิดว่านางเป็นบุรุษไปแล้ว

นางเดินโซเซเข้าไปในศาลาอย่างเชื่องช้า

“เจ้า…ดื่มสุรามาหรือ” เขาไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ เพราะกลัวกลิ่นหอมของนางจะโชยมาเข้าจมูก

“ดื่มมานิดหน่อยจากงานเลี้ยง” นางรับตรงๆ แล้วทิ้งตัวลงบนม้าหิน “ดีนะที่ข้าเป็นแค่ทั่นฮวาตัวเล็กๆ ไม่อย่างนั้นคงต้องให้คนหามกลับมาแล้ว” เห็นชายหนุ่มยังรักษารอยยิ้มเอาไว้บนใบหน้า ทั้งที่ดวงตาสะท้อนความรังเกียจ นางก็กล่าวยิ้มๆ “ข้าไม่ได้เมาสุราหรอก แค่หิวจนทนไม่ไหว พอหิวหนักเข้าเลยหน้ามืดตาลาย”

นางทำตัวอ่อนฟุบลงไปบนโต๊ะราวกับไม่มีกระดูก ไม่ได้นั่งตัวตรงสง่างามแบบคนร่ำเรียนหนังสือ