ทดลองอ่าน นิทานรักนักษัตรปีมะเส็ง บทที่ 5

จี้เฟิ่งปามองหลินไต้อวี้ยิ้มๆ อย่างเอาใจแล้วพาจย่าเป่าอวี้จากไป ไม่รู้ว่าคนสองคนคุยอะไรกัน จย่าเป่าอวี้ถึงยอมเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย

หันมามองรอยยิ้มยั่วแหย่ที่ฉินเข่อชิงส่งมาให้ตน หลินไต้อวี้ต้องปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนใจ “พี่เข่อชิง ท่านอย่าคิดเหลวไหลเชียวนะ” ยิ้มแบบน่าระแวงเช่นนั้น จะให้นางเดาไม่ออกก็คงยาก

“ข้ารู้สึกว่าเจ้ากับคุณชายรองเป่าเหมาะสมกันมาก”

“เหมาะกันตรงที่ใด เขาดีดลูกคิดให้เป็นอย่างใจตนเองเก่งจะตายไป”

จากนั้น นางก็เล่าเรื่องการคาดการณ์ที่จย่าเป่าอวี้ประเมินออกมาในเบื้องต้นให้ฉินเข่อชิงฟัง เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าแม้จย่าเป่าอวี้จะมีรูปร่างหน้าตาเป็นเด็กหนุ่มแต่แท้จริงในใจเป็นปีศาจร้าย ไหนเลยจะรู้ว่าแม้ฉินเข่อชิงจะรู้สึกเหนือคาด แต่กลับไม่เป็นอย่างที่หลินไต้อวี้คิด

“ที่แท้เขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติเหมือนกัน” ฉินเข่อชิงงึมงำเสียงเครียด

“สรุปได้ว่ามือมืดที่อยู่เบื้องหลังเรื่องของท่านคือพี่สะใภ้รองเฟิ่งหรือ”

ฉินเข่อชิงยิ้มอย่างปลงอนิจจัง “ก็ไม่ทั้งหมด แต่เรื่องนี้สำหรับนางย่อมมีแต่ได้ ไม่มีเสีย”

“เช่นนั้นท่านดูเอาเถอะว่าถ้าข้าแต่งเข้าสกุลจย่าจริง ยังจะได้อยู่ดีมีสุขอีกหรือ” หลินไต้อวี้คิดอยู่เสมอว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเบื่อและอับปัญญา ช่างไม่รู้บ้างเลยว่าชีวิตหนึ่งดุจห้วงฝัน โชคมั่งคั่งคือสายหมอก กว่าสิบปีจึงแจ้งว่าลวงหลอก จะกองกอดปีติสุขได้อย่างไร ซ้ำนี่ยังเป็นการแก่งแย่งชิงดีกันระหว่างคนในครอบครัวอีกด้วย

นี่มิใช่แค่การก้าวล้ำล่วงเกินกัน ถ้าจะให้พูดชัดกว่านั้นคือการหาเรื่องมาทำให้ชีวิตของตนเองไม่เป็นสุขมากกว่า

“ไม่เหมือนกันหรอก ก่อนหน้านี้เจ้าเป็นแขก ไม่มีอำนาจใดในสกุลจย่า แต่ถ้าเจ้าแต่งงานกับคุณชายรองเป่า เจ้าย่อมเป็นนายหญิงรองของบ้านรอง การยึดอำนาจของบ้านรองคืนมาอย่างที่คุณชายรองเป่าบอกย่อมเป็นเรื่องที่ถูกต้องเหมาะสม หวังซีเฟิ่งย่อมหมดสิทธิ์ยื่นมือเข้ามาในบ้านรองอีก” ฉินเข่อชิงนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนเอ่ย “นอกจากนี้คุณชายรองเป่าเป็นคนอาภัพ หากเจ้าตามเขากลับไป การช่วยเขาย่อมเท่ากับช่วยชีวิตเขาด้วย”

“เขาอาภัพตรงที่ใดกัน” จย่าเป่าอวี้ถูกตามใจจนเสียคน ในคฤหาสน์สกุลจย่ายังจะมีใครโชคดีมีวาสนากว่าเขาอีก

“ไต้อวี้ สำหรับคนที่ต้องการกุมอำนาจในบ้านย่อมชิงชังสิ่งใดมากที่สุด”

“ย่อมต้องเป็นคนที่ได้รับความรักใคร่โปรดปรานมากที่สุด…” หลินไต้อวี้ชะงักอย่างกะทันหัน นางกะพริบตาปริบๆ “ความหมายของท่านคือพี่สะใภ้รองคิดจะกำจัดเป่าอวี้หรือ เป็นไปไม่ได้ นอกจากนางคิดจะเปิดศึกกับท่านยาย”

“สมมติว่าถ้าคุณชายรองเป่าตาย ผู้ที่เสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่จะเป็นใครเล่า”

“แน่นอนว่าต้องเป็นท่านยายกับป้าสะใภ้รอง…” ดวงตาของหลินไต้อวี้เบิกกว้างอย่างไม่กล้าเชื่อว่าภายในจะมีเรื่องราวน่ากลัวซุกซ่อนเอาไว้มากมายถึงเพียงนี้ มันน่ากลัวเสียจนนางตัวสั่นเทิ้ม

หากจย่าเป่าอวี้ตาย ท่านยายกับป้าสะใภ้รองจะตายตามแน่ เมื่อนั้นพี่สะใภ้รองย่อมสามารถยึดตำแหน่งนายหญิงของสกุลจย่าได้อย่างถูกต้องชอบธรรม…นี่มันมีอะไรผิดพลาดหรือไม่ เส้นเรื่องมันน่าจะดำเนินไปนานกว่านี้มิใช่หรือ แม้จะไม่มีใครบอกได้ว่าเพราะเหตุใดท่านยายถึงลำเอียงรักบ้านรองมากกว่า หรือแม้บ้านใหญ่จะได้สืบทอดบรรดาศักดิ์แต่ผู้ที่อาศัยอยู่ในเรือนหลักกลับเป็นบ้านรอง และไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุนี้หรือไม่ที่ทำให้พี่สะใภ้รองคิดการใหญ่หมายจะแย่งชิงอำนาจ แต่หลินไต้อวี้คิดว่าไม่น่าจะหลุดไปจากสาเหตุพวกนี้

ความยุ่งเหยิงในคฤหาสน์สกุลจย่าครึ่งหนึ่งเกิดจากน้ำมือของท่านยายเอง

เหตุใดนางจึงกระโดดเข้ามาในนิทานเรื่องความฝันในหอแดงภาคน่าสะพรึงนี้นะ เวลานี้หลินไต้อวี้ยังคงคิดไม่ตกว่าเพราะเหตุใดเนื้อเรื่องถึงไม่ดำเนินไปตามต้นฉบับ ทำให้นางไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย!