ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 5

ขณะที่หลินฟางโจวกำลังคิดไม่ตกว่าจะไปหรือไม่ไปอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงพึ่บพั่บราวกับมีอะไรบางอย่างตบตีหน้าต่างอยู่ หลินฟางโจวพลันผลักหน้าต่างออก ก่อนจะเห็นเงาร่างหนึ่งบินพึ่บพั่บเข้ามา

นางตะโกนด้วยความตกใจ “สวรรค์ วันนี้หนูที่จิ่ววั่นจับมาตัวใหญ่มาก!”

น้ำเสียงตกใจนั้นมันอะไรกันนะ…เสี่ยวหยวนเป่าตกใจจนร่างกายสั่นเทา เขาแหงนหน้ามองขึ้นไปพลางพูดไปด้วย “มันไม่ได้เอาหนูมาให้พวกเราแล้ว”

จิ่ววั่นอ้าปากปล่อย ‘กลุ่มก้อนสีเทา’ ที่มันคาบไว้ลงมาโดยตกลงบนเตียงพอดี

ตอนที่สิ่งนั้นตกลงบนเตียง ทั้งสองคนถึงได้เห็นชัดเจนว่านั่นคือกระต่ายสีเทาตัวหนึ่ง

กระต่ายน้อยยังไม่ตายสนิท มันยังมีลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่พร้อมกับเหลือกตาขึ้น มันพยายามพยุงกายด้วยขาหลังอันไร้เรี่ยวแรง…

อาหารเย็นในวันนี้ของหลินฟางโจวกับเสี่ยวหยวนเป่าคือเนื้อกระต่ายย่าง เป็นเนื้อกระต่ายที่ทั้งสดนุ่มและให้รสชาติที่อร่อยยิ่ง หลินฟางโจวกินด้วยความพอใจเป็นอย่างมาก กระทั่งเครื่องในของกระต่ายก็ไม่ให้เสียเปล่า จิ่ววั่นเห็นพวกเขาโยนเครื่องในทิ้งแล้ว มันจึงคาบไปกินอีกด้านหนึ่งทันที

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จแล้วเสี่ยวหยวนเป่าจึงกางโต๊ะเล็กบนเตียงเพื่อคัดอักษร หลินฟางโจวที่เท้าคางอยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะเล็กลูบพุงไปมาอย่างเกียจคร้าน นางลูบพุงพลางโบกมือให้จิ่ววั่นที่อยู่บนคานไปด้วย

จิ่ววั่นพลันพุ่งลงมาราวกับลูกธนูแล้วเกาะบนตัวของหลินฟางโจว นางลูบที่หลังของมันเบาๆ ครู่หนึ่ง มันก็ยอมให้ลูบอย่างแสนเชื่อง

“จิ่ววั่น” หลินฟางโจวลูบขนของมันพลางเอ่ย “หลังจากนี้เจ้าเป็นพี่น้องทางสายเลือดของข้าแล้ว!”

มือของเสี่ยวหยวนเป่าที่จับพู่กันพลันสั่นไปวูบหนึ่ง ตัวอักษรตัวหนึ่งจึงเขียนเบี้ยวไป เขามองหลินฟางโจวแวบหนึ่งพลางส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

ผ่านไปครู่หนึ่งยามที่เขาก้มหน้าก็อดยิ้มออกมาบางๆ ไม่ได้