ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 7

หลินฟางโจวไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ท่านนึกว่าน้องชายข้าเป็นสัตว์พาหนะหรือ เขาต้องเหนื่อยปางตายแน่!”

“ไม่ถึงกับปางตายหรอก เขาได้ออกกำลังกล้ามเนื้อและกระดูก ตอนเข้าเรียนก็จะรู้สึกกระฉับกระเฉง ไม่ง่วงนอน”

“นี่มันเหตุผลอะไรกัน”

หวังต้าเตาไม่สนใจหลินฟางโจวแม้แต่น้อย เขามองเพียงแค่เสี่ยวหยวนเป่าพร้อมกับเอ่ยถาม “เสี่ยวหยวนเป่า เจ้าจะมาฝึกการต่อสู้กับข้าหรือไม่”

เสี่ยวหยวนเป่ามองไปทางหลินฟางโจว “ท่านคิดเห็นว่าอย่างไร”

หลินฟางโจวเอ่ยตอบ “หากเจ้าอยากเรียนก็เรียน ไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน”

หวังต้าเตาพยายามโน้มน้าวเสี่ยวหยวนเป่า “ภายหลังหากมีคนมารังแกพี่ชายเจ้า เจ้าก็สู้กลับไปได้ เจ้าดูพี่ชายเจ้าสิ แขนขาเล็กบอบบาง เขายังรอการปกป้องจากเจ้าที่เป็นน้องชายอยู่นะ!”

หลินฟางโจวทนฟังต่อไปไม่ไหว “นี่!”

เสี่ยวหยวนเป่าพยักหน้ารับในทันที “ได้ ข้าจะเรียน”

ในคืนวันไหว้พระจันทร์แถบหย่งโจวนั้น แทบทุกบ้านต่างก็มาปล่อยโคมน้ำในแม่น้ำ หลินฟางโจวซื้อโคมน้ำมาสองดวง พอตกกลางคืนก็ออกไปนอกเมืองพร้อมกับเสี่ยวหยวนเป่า ที่ริมแม่น้ำไม่ว่าจะบุรุษ สตรี คนชรา หรือเด็กต่างก็มารวมตัวกันมากมายแล้ว หลินฟางโจวกลัวว่าจะเดินพลัดหลงกับเสี่ยวหยวนเป่า มือหนึ่งจึงถือโคมน้ำ ส่วนอีกมือหนึ่งก็จูงมือเขาเอาไว้

มือของหลินฟางโจวทั้งเรียวทั้งนุ่ม เสี่ยวหยวนเป่าจับมือนางตอบพร้อมกับเคลื่อนตัวตามนางไปในกลุ่มคน

ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าราวกับจานสีเงิน เบื้องล่างมีโคมน้ำที่จุดไฟนับไม่ถ้วน ทำให้ริมแม่น้ำซึ่งเดิมทีเงียบเหงาส่องแสงสว่างจนอบอุ่น เริ่มแรกเสี่ยวหยวนเป่าถูกหลินฟางโจวจูงมือเดินไป หากเมื่อเดินไปได้สักพัก จู่ๆ เขาก็เดินมาอยู่ข้างหน้าและจูงมือนางแทน

กระทั่งเดินไปอีกสักพักหนึ่งเสี่ยวหยวนเป่าก็หยุดเดิน

หลินฟางโจวเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ”

เสี่ยวหยวนเป่ายืนอยู่ตรงหน้าต้นไม้ต้นหนึ่งพร้อมกับพูด “เป็นที่ตรงนี้”

เขาเงยหน้าขึ้น นางเห็นเขากำลังยิ้มอยู่ ภายใต้แสงจันทร์กับแสงเทียนที่สาดส่องลงมา ดวงตาของเขาพลันเป็นประกายระยับราวกับดาวดวงเล็กๆ บนฟ้า แววตาบริสุทธิ์สดใส เขาอมยิ้ม มุมปากโค้งขึ้นน้อยๆ ก่อนจะพูดซ้ำอีกรอบหนึ่ง “เป็นที่ตรงนี้”