ทดลองอ่านนิยาย โฉมสะคราญล่มเมือง เล่ม 1 บทที่ 3-บทที่ 4

บทที่สาม

ศาลาเงียบสงบทอดยาวไปในสระน้ำ ไม่มีรั้วรอบอันใด สายน้ำสีครามและบันไดหยก* สีขาวหลอมรวมเป็นหนึ่ง ร่างอรชรร่างหนึ่งนั่งอยู่บนบันไดหยก ประสานรวมกับสายน้ำและแผ่นหยกงาม

ผมยาวดำขลับราวแพรไหมถูกผูกไว้ด้วยแถบผ้าไหมสีเงิน ยิ่งทำให้กุยหวั่นดูผิวขาวราวหิมะ บนใบหน้างดงามนั้นมีรอยยิ้มบางๆ นางนั่งเงียบๆ อยู่บนบันไดหยกตามลำพังเนิ่นนานแล้ว จมอยู่ในโลกของตนเองพลางยื่นมือไปกวักน้ำเล่นอย่างสบายใจ ระลอกน้ำจากปลายมือนางกระจายตัวออกไปเป็นวงกว้าง นางรู้สึกสนุกกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี้จึงทำซ้ำแบบเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า ความคิดนั้นล่องลอยไปไกล เรื่องที่เกิดขึ้นในครึ่งเดือนนี้ชวนให้น่าขบคิดยิ่ง นางต้องจัดการความคิดของตนเองให้ดี

ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้นางกลายเป็นหญิงสาวที่โดดเด่นที่สุดในเมืองหลวง แต่งเข้ามาในจวนอัครเสนาบดี แต่งงานกับผู้ที่มีฐานะเป็นรองแค่เพียงองค์ฮ่องเต้เท่านั้น

รูขาดบนชุดแต่งงานนั้นด้วยฝีมือยอดเยี่ยมของหลิงหลงทำให้ดูตำหนิอะไรไม่ออกเลย แต่ว่า…ดูไม่ออกก็เท่ากับไม่มีแล้วหรือ รอยขาดถูกการเย็บปักอันประณีตปกปิดไว้ รอยขาดนั้นก็ไม่คงอยู่แล้วอย่างนั้นหรือ…นางไม่ชอบหลอกตนเอง

ระลอกน้ำกระจายตัวออกไปวงแล้ววงเล่า นางรู้สึกถึงความเย็นที่ส่งมาจากมือ แต่กลับไม่คิดที่จะชักมือกลับ สามีของนางมีอำนาจล้นฟ้า และยังเป็นชายหนุ่มรูปงามเป็นที่โจษจันไปทั่วหล้า นิสัยอ่อนโยนนุ่มนวล เข้าอกเข้าใจคนเป็นอย่างดี ดูเหมือนไม่มีข้อเสียใดเลย คิดแล้วก็น่าขำในชะตากรรมของตนเอง แม้นในคืนวันแต่งงาน สามีผู้ซึ่งเพียบพร้อมไร้ที่ติตามคำเล่าลือนั้นนางยังไม่เห็นเลยว่ามีหน้าตาเป็นอย่างไร

‘ในวังเรียกตัวด่วน ไม่อาจปฏิเสธได้ ขอฮูหยินได้โปรดเข้าใจด้วยนะเจ้าคะ’ แม่นมจางอธิบายด้วยรอยยิ้ม

หลังจากลงกลอนประตูวังแล้ว ไม่มีบุรุษคนใดเข้าไปด้านในได้ไม่ใช่หรือ

แต่…ท่านอัครเสนาบดีจะเหมือนคนอื่นได้อย่างไร เขาได้รับป้ายคำสั่ง สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ ทั้งฮ่องเต้ยังทรงสร้างเรือนตากอากาศให้เขาอีกด้วย…

สามีของนางช่างมีอำนาจเหนือสวรรค์จริงๆ

คืนวันแต่งงานผ่านไปอย่างงุนงงท่ามกลางคำอวยพรและคำชมของแขกเหรื่อ รวมถึงการประจบประแจงและสายตามองสำรวจของบรรดาบ่าวไพร่สาวใช้

วันรุ่งขึ้น เรื่องน่าตกใจยิ่งกว่ารอนางอยู่ ตอนกำลังกินอาหารเช้า ผู้เป็นสามีก็รีบรุดกลับมา

กุยหวั่นเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกตะลึง

สามีของนางก็คือชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเหยาอิ๋งคนนั้นซึ่งเคยได้พบกันในวัดหงฝูเมื่อครึ่งปีก่อน สิ่งที่แตกต่างจากครึ่งปีก่อนก็คือเขาดูเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม ดูมีบารมีเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่า

กุยหวั่นรู้สึกงุนงง ครึ่งปีก่อนตอนที่พบเขา นางไม่รู้ฐานะของเขา คิดว่าเขากับเหยาอิ๋งเป็นคู่รักกัน แต่หลังจากไหว้พระได้หนึ่งเดือน นางก็ได้ยินว่าเหยาอิ๋งเข้าวังไปเป็นพระชายาเสียแล้ว ตอนนั้นนางเองยังรู้สึกสงสัยมาก บางครั้งก็จะนึกถึงชายหนุ่มอ่อนโยนที่อยู่ข้างกายเหยาอิ๋งผู้นั้นขึ้นมา

คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาปรากฏตัวตรงหน้านางอีกครั้ง และยังอยู่ในฐานะ ‘สามี’ ของนางเช่นนี้

กุยหวั่นเผยอปากขึ้น แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร จึงตัดสินใจไม่พูด รอให้เขาเป็นฝ่ายเอ่ยปากเอง

โหลวเช่อมองดูหญิงสาวที่งดงามจับใจตรงหน้าผู้นี้ ในใจรู้สึกผิดอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดกับนางอย่างไร สุดท้ายสิ่งที่โพล่งออกไปจากปากกลับเป็น “อาหารเช้าถูกปากหรือไม่”

* บันไดหยก เป็นคำเรียกอย่างไพเราะของบันไดหิน