ทดลองอ่านนิยาย โฉมสะคราญล่มเมือง เล่ม 1 บทที่ 7-บทที่ 8

เขาหมุนตัวไปสุมกองฟืนต่อ แล้ววางเนื้อม้าไว้บนแท่นไม้ ก่อนจะเปิดกลักจุดไฟออกมาติดไฟ คิดได้ว่ากุยหวั่นหมดสติไปหนึ่งวัน ยังไม่ได้กินอะไรเลย เขาจึงหมุนตัวกลับคิดจะตะโกนเรียกนางไว้ ทว่าชั่วขณะที่หันหน้ามาก็ไม่อาจเอ่ยปากพูดได้

เนื่องจากหุบเขาแห่งนี้มีลักษณะเฉพาะของพื้นที่ อุณหภูมิจึงค่อนข้างสูง ให้ภาพฤดูใบไม้ผลิอย่างเด่นชัดทิวทัศน์งดงามราวภาพวาด แต่ทัศนียภาพอันงดงามนี้อยู่ข้างกายนางก็เป็นได้แค่องค์ประกอบ น้ำใสมีดอกไม้งาม ธรรมชาติไร้การปรุงแต่ง ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งแต้มยิ่งทำให้นางดูงดงามเป็นหนึ่งไม่มีสอง

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนถึงครั้งแรกที่ได้เห็นนาง ในตอนนั้นเพราะเขาต้องการจับองค์ชายเผ่าหนู่ จึงปลอมตัวมาดักซุ่มที่หอไหลฝู ตอนกำลังกินอาหารอยู่ก็มีหนุ่มน้อยผู้หนึ่งมาร่วมโต๊ะด้วย ครั้งแรกที่ได้เห็นหนุ่มน้อยรูปงาม เรียบร้อยเป็นธรรมชาติ ไม่ว่าจะทำอะไรบนตัว ‘เขา’ ก็ดูมีเสน่ห์เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

สิ่งเหล่านี้ยังไม่พอจะทำให้เขาสงสัยได้ แต่รอยยิ้มที่นางเผยออกมาหลังอาหารนั้นกลับทำให้เขาหวั่นไหว ทำศึกในสนามรบมาหลายปี เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่สดใสและเป็นธรรมชาติเช่นนี้มาก่อน เห็นนางอึดอัดและเก้อเขินเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าอาหาร เขาก็ใจอ่อน ยื่นมือไปไขความลำบากใจให้นาง เดิมคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่สามวันให้หลัง เขากลับได้พบนางอีกครั้ง พอเปิดประตู หนุ่มน้อยรูปงามผู้นั้นก็ยืนยิ้มสดใสอยู่ข้างประตู ตอนนั้นเขารู้สึกสับสนมึนงง ต่อมาเขาพบว่านางเป็นหญิง ความยินดีในใจนั้นก็แทบควบคุมไม่อยู่ แต่แล้วนางกลับเป็นภรรยาของอัครเสนาบดีโหลว เห็นนางเดินลงมาจากรถม้าด้วยท่วงท่างดงาม จิตใจของเขาก็รู้สึกซับซ้อนจนแม้แต่ตนเองก็แยกได้ไม่ชัดเจน…

“ท่านกำลังคิดอะไรอยู่” เสียงไพเราะดังมาเข้าหู ทำให้เขาตื่นจากภวังค์แห่งความคิด หลินรุ่ยเอินมองหน้ากุยหวั่น นางถักผมเป็นเปียยาว ดูสะอาดตาเป็นธรรมชาติราวกับนางไม้เดินออกมาจากภูเขา

หลังจากที่นางฟื้นขึ้นมาก็ดูสดชื่นขึ้นมาก เทียบกับความว้าวุ่นและจนหนทางตอนที่รีบเร่งเดินทางมาที่เนินเฟิ่งซีแล้ว ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว นางในยามนี้ไม่กังวลว่าด้านนอกจะเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น หลินรุ่ยเอินลอบแปลกใจจึงเอ่ยปากถาม “เจ้าไม่กังวลใจหรือ” พูดจบก็รู้สึกเสียใจอยู่บ้าง กว่านางจะสบายอารมณ์เช่นนี้ เหตุใดเขาต้องพูดรื้อฟื้นเรื่องที่ทำร้ายความรู้สึกนางขึ้นมาอีก นึกอยากจะพูดแก้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

ใบหน้านางฉายความเศร้าสลดออกมาเล็กน้อย แต่เพียงชั่วอึดใจกลับแย้มยิ้มงดงามอีกครา “ไม่มีเรื่องอะไรให้ข้ากังวลแล้ว เรื่องราวไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้วไม่ใช่หรือ” แม้รอยยิ้มจะสดใส แต่ก็ดูหดหู่อยู่รางๆ

หลินรุ่ยเอินพยักหน้า ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ทันใดนั้นก็ได้กลิ่นเนื้อย่างลอยมา เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เห็นทีเนื้อม้าใกล้จะสุกแล้ว”