ทดลองอ่านนิยาย โฉมสะคราญล่มเมือง เล่ม 1 บทที่ 7-บทที่ 8

นักสู้เดนตายคนหนึ่งก้าวออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้นำ เขาสังเกตเห็นหลินรุ่ยเอินใช้มือเพียงข้างเดียว อีกมือหนึ่งกันหญิงสาวบนหลังม้าเอาไว้ เขาจึงตะโกนระงับความว้าวุ่นของลูกสมุน แล้วส่งสัญญาณมือให้พวกเขาล้อมไปทางซ้าย ลงมือกับกุยหวั่นแทน

หลินรุ่ยเอินเครียดขึงขึ้นมาทันที นักสู้เดนตายล้อมเข้ามาเพิ่มมากขึ้น แต่ละกระบวนท่าพุ่งเป้าไปยังกุยหวั่น ส่วนเขาก็ได้ปกป้องกุยหวั่นจนอีกฝ่ายไม่อาจบุกทะลวงเข้าหาได้ หลินรุ่ยเอินขมวดหัวคิ้ว มือตวัดอาวุธเป็นวงกว้างขึ้น ประกายแสงสีเงินกระจายเป็นแพให้ความรู้สึกราวกับนกยูงรำแพนหาง กุยหวั่นตาลาย หลินรุ่ยเอินฉวยโอกาสนี้ใช้สองเท้ากระทุ้งท้องม้า พุ่งทะยานออกไปนอกวงล้อม

ในตอนที่พวกเขาใกล้จะฝ่าออกไปแล้ว ม้าก็ตกใจอย่างฉับพลัน วิ่งห้ออย่างเร็วขึ้นมา หลินรุ่ยเอินดึงบังเหียนไว้แน่น พอก้มหน้าลงดูจึงพบว่าบนขาม้ามีธนูปักไว้หนึ่งดอก เขาไม่มีเวลามาห่วงม้า ดึงบังเหียนไว้แน่น หยุดการฟาดฟันด้วยกระบี่ในมือลง นักสู้เดนตายฉวยโอกาสเข้ามาใกล้ แต่ละดาบพุ่งไปที่ร่างของกุยหวั่น หลินรุ่ยเอินกอดกุยหวั่นเอาไว้แล้วขยับตัวไปด้านข้าง ดาบจึงฟันลงบนตัวม้า เจ้าม้าเจ็บปวด จึงทะยานไปข้างหน้าโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด

กุยหวั่นกลั้นหายใจ กอดหลินรุ่ยเอินแน่น ในสถานการณ์เช่นนี้สมองนางไม่รับรู้สิ่งใด ได้แต่มองคมดาบคมกระบี่ตวัดไปมาตรงหน้า นางหายใจถี่ ชีวิตเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ม้าวิ่งมาถึงข้างเนินเขาในชั่วพริบตาเดียว ด้านล่างคือหุบเขาลึกที่มองไม่เห็นก้น ในตอนนี้หลินรุ่ยเอินก็ถึงกับหน้าถอดสี คิดจะถอยกลับ นักสู้เดนตายก็บีบเข้ามาใกล้จนไม่อาจถอยได้แล้ว ม้านั้นหลุดจากการควบคุมไปนานแล้ว หลินรุ่ยเอินสูดลมหายใจ คิดจะหมุนตัวกลับ ประกายดาบก็พุ่งเข้ามาจากทางซ้ายมือ หากเขาหมุนตัวหลบ กุยหวั่นต้องบาดเจ็บแน่นอน เสียงสบถด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น หลินรุ่ยเอินหลบดาบที่หมายเอาชีวิตนี้ไปได้ จังหวะเดียวกับที่ม้ายกเท้าขึ้น ก้าวจากพื้นบนหน้าผาไปสู่ความว่างเปล่า

หลินรุ่ยเอินกอดกุยหวั่นไว้แน่น สองคนหนึ่งม้าไม่ทันได้ร้องตกใจก็ตกจากหน้าผาลงไปเสียแล้ว…