อวี๋เสี่ยวเถาชาชินจนไม่แปลกใจ คนพวกนี้คิดแต่เพียงว่านางเป็นหญิงหน้าหนาไร้ยางอายเท่านั้น ใครใช้ให้ต้วนฉางยวนผู้นั้นได้รับความรักและการปกป้องจนเกินเหตุเล่า ผู้คนทั่วหล้าคงคิดว่านางทำให้ความบริสุทธิ์ของเขาแปดเปื้อน
หลังจากสาวใช้ถอยหลังไปอยู่ห่างจากพวกนางประมาณสิบก้าวแล้ว ต้วนชิงหลิงทอดสายตาลงบนวงหน้าของอวี๋เสี่ยวเถาอีกครา พินิจพิจารณาอีกฝ่ายอย่างละเอียด ก่อนเอ่ยปากว่า…
“ได้ยินมาว่าเจ้าใช้ผ้าโปร่งคลุมหน้าเพราะว่าหน้าตาของเจ้า…ไม่เป็นที่พอใจ”
ไม่เป็นที่พอใจ?
อวี๋เสี่ยวเถาฟังแล้วก็แย้มยิ้มคราหนึ่ง คุณหนูใหญ่ผู้นี้เลือกสรรถ้อยคำอย่างไม่หักหาญน้ำใจเป็นอันมาก
“ใช่แล้ว ใช้ผ้าโปร่งนี้คลุมใบหน้าอัปลักษณ์ กันไม่ให้ใครตกใจ” นางตอบอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ไม่แยแสที่จะเอ่ยถึงความอัปลักษณ์ของตนแม้แต่น้อย
แท้จริงแล้วนางจำเป็นต้องปิดบังใบหน้า เนื่องจากวงหน้านางจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ ตามพิษที่ถูกขจัดออกจากร่าง จนท้ายที่สุดจึงกลับเป็นโฉมหน้าเดิม นางไม่อยากให้คนพวกนี้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริง
ต้วนชิงหลิงคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาอย่างเปิดเผย ประหนึ่งว่าไม่สนใจรูปโฉมอัปลักษณ์ของตนเองแม้แต่น้อย ระหว่างสนทนา นิสัยเปิดเผยตรงไปตรงมาทำให้นางพินิจพิจารณาอย่างละเอียดยิ่งขึ้น
“เจ้ามีดวงตาที่งดงาม”
“ขอบคุณคุณหนูใหญ่ที่ชม”
สิ่งที่อวี๋เสี่ยวเถาเปลี่ยนแปลงไปมีเพียงหน้าตา ดวงเนตรยังคงงามซึ้ง ตอนนั้นนางเข้ามาในปราสาทเขาด้วยรูปโฉมอัปลักษณ์ ทุกคนต่างมองข้ามดวงเนตรที่งดงามคู่นี้ของนาง แต่ต้วนชิงหลิงพบนางเป็นครั้งแรก เห็นเพียงนางคลุมหน้าด้วยผ้าโปร่ง จึงสังเกตเห็นโดยปริยาย
“ได้ยินมาว่าเพราะยาของเจ้า ข้าถึงรอดมาได้ ชีวิตนี้ของข้าเป็นเจ้าที่ช่วยเหลือไว้”
อวี๋เสี่ยวเถาได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ก็ได้แต่ยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร ไม่ปฏิเสธก็คือยอมรับกลายๆ
ต้วนชิงหลิงลูบกลีบดอกไม้ริมทางพลางเอ่ยกับนางว่า “ข้าซาบซึ้งมากที่เจ้าช่วยชีวิตข้า แต่เจ้าไม่ควรใช้สิ่งนี้มาบังคับขู่เข็ญพี่ใหญ่ของข้า บีบให้เขาแต่งกับเจ้า”
ที่แท้คุณหนูใหญ่มาเพื่อเป็นผู้เกลี้ยกล่อม อวี๋เสี่ยวเถารู้อย่างแจ่มชัด
“ใช่แล้ว! วิธีการนี้ของข้าไม่ใสสะอาด” เห็นใบหน้าของคุณหนูใหญ่แสดงออกถึงความประหลาดใจ นางจึงเอ่ยต่อว่า “ทว่าใดๆ ในโลกไม่มีสิ่งใดได้มาโดยไร้มูลเหตุ ท่านประมุขแต่งกับข้ากลับช่วยเจ้าได้หนึ่งชีวิต ข้อแลกเปลี่ยนนี้ไม่เสียเปรียบ”
ต้วนชิงหลิงได้ฟังแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยเสียดาย
“เจ้าไม่ควรบีบบังคับพี่ใหญ่ของข้า เรื่องที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือถูกคนบังคับขู่เข็ญ เจ้าก็น่าจะรู้ ตอนแรกหากเจ้ามอบยาให้โดยไม่ร้องขอการตอบแทน พี่ใหญ่ข้าจะถือว่าเจ้าเป็นผู้มีพระคุณ ทั้งบนล่างในปราสาทเขาจะยกย่องเจ้าเป็นแขกผู้มีเกียรติสูงสุด เจ้าจะได้รับความเคารพจากปราสาทเขาชิงอวี้ พี่ใหญ่ข้าจะปกป้องคุ้มครองเจ้าไปตลอดชีวิต เขาจะตอบแทนผู้มีพระคุณด้วยการปกป้องจนตัวตาย”
อวี๋เสี่ยวเถากลับส่ายหน้า
“เรื่องนี้ข้าไม่อาจเข้าใจ ในเมื่อเขารู้ว่าบุญคุณต้องทดแทน ข้าไม่ได้ขอร้องให้เขาตอบแทนด้วยความตาย แค่…” เพียงตอบแทนด้วยร่างกาย แต่นางรีบเปลี่ยนคำ “เพียงขอให้เขารับข้าเป็นอนุภรรยา เหตุใดถึงมิได้รับการปฏิบัติอย่างดีและได้รับความเคารพจากผู้คนในปราสาทเขาด้วยเล่า การตอบแทนนี้ช่างต่างกันลิบลับ”
