ทดลองอ่านนิยาย มเหสีป่วนรัก เล่ม 1 บทที่ 1 – บทที่ 2

ทุกคนต่างชิงชังเวยกั๋วกงเข้ากระดูกดำ ถึงกับแอบตั้งสมญานามลับหลังเขาว่าแมงป่องหลิว แต่ถึงกระนั้นพระนางก็อดยอมรับมิได้ว่าแมงป่องหลิวผู้นี้รูปโฉมงดงามยิ่งนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามย่างเข้าสู่วัยกลางคน หลิวเซียก็ยิ่งเผยให้เห็นถึงท่าทีเย็นชาวางอำนาจ รวมถึงกลิ่นอายแห่งชายชาตรี…

มิรู้ผู้ใดเป็นคนกล่าวไว้ อำนาจของบุรุษล้วนกำเนิดจากหน้าที่การงานและเรี่ยวแรงกำลังที่คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง

จากนั้นพระพันปีก็ทรงกระแอมออกมาคำหนึ่ง “เวยกั๋วกง”

เวยกั๋วกงพยักหน้าน้อยๆ “พระพันปีมีอันใดจะรับสั่งกระหม่อมกระนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“เราขอพูดกับท่านตามตรง วันนี้เราอยากปรึกษาท่านถึงเรื่องการอภิเษกสมรสของฝ่าบาท”

หลิวเซียเลิกคิ้ว “การอภิเษกสมรสของฝ่าบาท?”

พระพันปีทรงกลืนน้ำลาย “ยามนี้ฝ่าบาททรงเจริญพระชนมพรรษาได้สิบสองชันษาแล้ว แม้จะยังไม่ถึงวัยจัดการราชกิจต่างๆ ได้ด้วยพระองค์เอง แต่ก็นับว่าสมควรแก่การอภิเษกสมรสแล้ว”

หลิวเซียส่งเสียงประชดออกมาคำหนึ่ง แต่เขาก็ไม่พูดไม่จาอันใด

จักรพรรดิน้อยต้องการอภิเษกสมรส มิใช่เป็นก้าวแรกของการเตรียมการออกว่าราชการด้วยตนเองหรอกหรือ

พระพันปีกระวนกระวายพระทัยยิ่ง พระองค์ทรงแอบนึกก่นด่าสวีไท่เฟย* ที่เสนอความคิดนี้ออกมา แต่ขณะเดียวกันก็ยังทรงฝืนแย้มสรวลตรัส “เวยกั๋วกง เราได้ยินว่าหลานสาวของท่านปีนี้อายุสิบเอ็ดปีพอดี อีกทั้งรูปร่างหน้าตาหรือก็งดงามราวกับบุปผา ไม่รู้ว่าเวยกั๋วกงจะยินดีเกี่ยวดองกับเราหรือไม่”

หลิวเซียตกตะลึง เขานึกไม่ถึงว่านางจะเดินหมากเช่นนี้

ครั้นนึกถึงหลานสาวอุปนิสัยแปลกประหลาดผู้นั้น เขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ แม่เด็กนั่นนิสัยอวดดีดื้อรั้นไม่ยอมให้ใครจับวางได้ง่ายๆ เกรงก็แต่ว่าต่อให้ได้เป็นอัครมเหสี นางก็ใช่ว่าจะมีประโยชน์อันใดสำหรับเขา

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ หลิวเซียก็พูดออกมาช้าๆ “พระพันปีทรงหมายถึงบุตรีของกระหม่อมกระมัง”

พระพันปีนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แล้วทรงลอบคิดว่าเห็นอยู่ชัดๆ ว่าหลิวเซียมีบุตรชายเพียงสามคนเท่านั้น แล้วเขาไปเอาบุตรีอะไรมาจากที่ใดกัน แต่แล้วพระนางก็ทรงได้สติ หลิวเซียคงตัดสินใจรับหลานสาวหลิวไป๋อวี้มาเป็นบุตรี หมายจะผูกสายสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งแล้วลึกซึ้งอีกกระมัง

ครั้นทรงเข้าใจว่าตนเองสามารถทายความคิดอ่านของหลิวเซียจอมเจ้าเล่ห์ออก พระนางก็รู้สึกภาคภูมิใจยิ่งยวด ทรงประทับนั่งลำตัวตั้งตรงพร้อมรับสั่ง “บุตรีก็ช่าง หลานสาวก็ดี ขอเพียงเป็นสตรีจากสกุลหลิว เราเชื่อว่าพวกนางย่อมต้องเป็นกุลสตรีที่งามพร้อมทั้งกายและใจ หากเวยกั๋วกงยินดี พรุ่งนี้เราจะมีราชเสาวนีย์ประทานงานอภิเษกสมรสให้”

หลิวเซียเลิกชายชุด คุกเข่าลงด้วยท่าทางองอาจสง่าผ่าเผย “ขอบพระทัยพระพันปีที่ทรงเมตตา”

พระพันปีทรงตกประหวั่น

หลิวเซียคุกเข่า พระนางประทับนั่ง แต่ไฉนถึงทรงรู้สึกว่าตนเองนั้นต่ำเตี้ยกว่าหลิวเซียอยู่ครึ่งค่อนศีรษะได้

ทรงลอบนึกแล้วถอนหายใจ ลูกแม่เอ๋ย ที่แม่ต้องทำเช่นนี้ก็เพราะสุดวิสัยจริงๆ โชคดีที่เด็กสาวตระกูลหลิวรูปโฉมงดงามโดดเด่น ไม่ทำให้ต้องอับอายขายหน้าผู้ใด เฮ้อ แม่ก็ได้แต่หวังว่าวันหน้าพ่อตาของเจ้าจะเมตตายั้งมือไว้ไมตรีกับเจ้าบ้าง