ทดลองอ่านนิยาย มเหสีป่วนรัก เล่ม 1 บทที่ 5 – บทที่ 6

‘เฮยพั่งลูกรัก’

จินเฟิ่งโล่งอกขึ้นมาทันที ทุกทีก็มีแต่ฮูหยินใหญ่หลิวเข้าวังเอามาให้นางตลอด จินเฟิ่งไม่เคยได้รับจดหมายจากหย่งฝูตรงๆ เลยแม้แต่ครั้งเดียว จากที่ฮูหยินหลิวบอก หย่งฝูนั้นไม่ยินดีย้ายจากเรือนพำนักเดิม และฮูหยินใหญ่หลิวเองก็ไม่คิดฝืนใจนาง ส่วนเรื่องความเป็นอยู่ เพราะฮูหยินใหญ่หลิวคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ ดังนั้นหย่งฝูจึงนับได้ว่ามีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบายยิ่ง

เพียงแต่…เฮ้อ คำว่าคนขายเนื้อแซ่เจ้านี้สยดสยองเกินว่าจะทนดูได้จริงๆ จินเฟิ่งมองดูจดหมาย รู้สึกว่าแต่ละเส้นอักษรล้วนเต็มไปด้วยเลือดหมูกระเซ็นอยู่ทั่ว

แต่ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆ จินเฟิ่งก็ยิ้มไม่ออก

สีหน้าของนางหม่นหมองลงทีละน้อย

ในพระตำหนักเซวียนหลัว ต้วนอวิ๋นจั้งปิดหนังสือกราบทูลที่อ่านไปได้เพียงครึ่งลงช้าๆ

ที่เขียนไว้บนหนังสือกราบทูลคือคดีความคอขาดบาดตายคดีหนึ่ง เนื้อหาบอกว่าครอบครัวเศรษฐีครอบครัวหนึ่งนอกจากจะมีภรรยาหลวงอยู่คนหนึ่งกับอนุอีกหลายคนแล้ว ผู้เป็นเจ้าบ้านยังคงรู้สึกไม่พอ มีอยู่วันหนึ่งดันไปถูกใจน้องสาวของภรรยาหลวงที่อยู่ในวัยออกเรือน หมายจะรับไว้เป็นอนุ ภรรยาหลวงถูกละเลยมาเป็นเวลานาน ความอิจฉาชิงชังระคนปนเป ในที่สุดคืนหนึ่งนางก็จัดการรัดคอสามีจอมเจ้าชู้จนตายคาตั่งเตียง กรมอาญารายงานว่าจะทำการตัดหัวภรรยาหลวงคนนั้นหลังฤดูใบไม้ผลิ ขอองค์จักรพรรดิทรงมีพระราชวินิจฉัย

อ่านมาถึงตรงนี้ ต้วนอวิ๋นจั้งก็ให้รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งแผ่นหลัง

วันนี้ตอนอยู่ที่ตำหนักถิงหลัว สายตาทุกข์ระทมขมขื่นของเฮยพั่งดูมิต่างอะไรกับเข็มที่ทิ่มแทงลงกลางใจเขา แขนกลมกลึงของเฮยพั่ง หากจะรัดคอใครสักคนให้ตาย…น่าจะไม่ใช่ปัญหา

ต้วนอวิ๋นจั้งกระแอมออกมาคำหนึ่ง เรียกหาเสี่ยวซุนจื่อ “เจ้าว่า อัครมเหสีรู้สึกอิจฉาจริงหรือไม่”

“กระหม่อม…มิทราบ…”

“เราถามความคิดเห็นของเจ้า เจ้าก็กล้าๆ พูดออกมาเถอะ!”

เสี่ยวซุนจื่อเงยหน้ามองต้วนอวิ๋นจั้งหวาดๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบก้มหน้าลง “กระหม่อม…รู้ก็แต่ว่าในวังมีถ้อยคำเล่าลืออยู่จริงพ่ะย่ะค่ะ…”

“ถ้อยคำเล่าลืออันใด” ต้วนอวิ๋นจั้งเลิกคิ้ว

“ถ้อยคำเล่าลือว่า…อัครมเหสีที่ไม่เป็นที่โปรดปราน คงมีสักวันที่จะถูก…ถูกปลด…”

“รีบพูด!”

เสี่ยวซุนจื่อตกใจหมอบลงกับพื้น “พวกเขาบอกว่าอัครมเหสีคงต้องถูกปลดออกจากตำแหน่ง ถูกส่งเข้าตำหนักเย็นไม่วันใดก็วันหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ!”

“ใครเป็นคนปล่อยข่าวลือเหลวไหลเช่นนี้” ต้วนอวิ๋นจั้งโกรธจัด เขาตบหนังสือกราบทูลลงกับโต๊ะ

เสี่ยวซุนจื่อไม่กล้าขยับ “กระหม่อม…ไม่ทราบ…”