ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 1 – บทที่ 2

“ผมแค่อยากรู้”

ชายหนุ่มทอดสายตามองผ่านลูกกรงเหล็กของหน้าต่างกุฏิ เสียงพูดคุยที่จับใจความไม่ได้และเสียงหัวเราะของสองสาวแว่วมาตามสายลม

“ไม่มีอะไรหรอก ถ้าอย่างที่เล่ามาก็คงจะเป็นเสื้อวัดน่ะ” ภิกษุสูงวัยกล่าวสั้นๆ พลางค้นของในถุงย่ามกุกๆ กักๆ เสื้อวัดนั้นเป็นคำเรียกที่หมายถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ซึ่งปกปักรักษาวัดวาอารามอยู่ ยิ่งทำให้ชายหนุ่มสงสัยใคร่รู้มากกว่าเดิม

“เสื้อวัดท่านอยากจะบอกอะไรหรือครับ”

“ก็คงเป็นห่วงน่ะ”

“เป็นห่วง?”

คราวนี้ผู้สูงวัยหันมามองเขาตรงๆ ก่อนจะบอก

“เป็นเรื่องอะไรนั้นอย่าสงสัยไปเลย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เสื้อวัดห่วงแล้วจะไปห่วงตามอีกทำไม…ปล่อยวาง”

เพียงสองคำสุดท้ายที่พระอาจารย์กล่าวอย่างหนักแน่น คำถามอีกมากมายจึงค้างอยู่ในลำคอต่อไป

“พอจะรู้อยู่ไม่ใช่รึว่ามีกรรมเกี่ยวพันกันมา อยากจะตัดกรรมที่มีกับเขา แต่หากเรื่องเพียงแค่นี้ก็ยังห่วงพะวงถึงขนาดนี้ บอกเลยว่าตัดไม่ขาดหรอก”

ดวงตาที่มีริ้วรอยด้วยผ่านกาลเวลามายาวนานทว่าแววตากลับยังมีประกายแจ่มใสเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิตจ้องมองชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้ามองพื้น หวนนึกถึงเมื่อหลายปีก่อนที่อีกฝ่ายเคยมาขอคำปรึกษาบางอย่าง…

การสนทนาที่มีหัวข้อเกี่ยวกับรัตน์สิกาจึงจบลงที่ตรงนั้น ชัชพลพูดคุยกับพระอาจารย์มนูอีกพักหนึ่งก็กลับออกไป เจ้าของกุฏิหลังเล็กมองตามอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพึมพำกับตัวท่านเอง

“เฮ้อ…สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม”

ออกมาจากกุฏิพระอาจารย์มนูแล้วชายหนุ่มจึงตั้งใจกรวดน้ำให้รัตน์สิกาเป็นพิเศษ โดยถือว่าเพื่อความสบายใจของตนเอง ก่อนจะกล่าวสิ่งที่ตั้งจิตเจตนา

“บ่วงกรรมของเราสองคน หากคุณทำผิดต่อผม ผมก็ขออโหสิให้คุณ หากผมทำผิดต่อคุณ ก็หวังว่าคุณจะอโหสิกรรมให้ผมเช่นกัน”

เมื่อนำน้ำไปรดต้นไม้ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงพลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ความกังวลที่หน่วงๆ อยู่ในอกก็ปลาสนาการไปสิ้น

“ฮึ”

เสียงบางอย่างดังมากระทบจิตของชัชพล เป็นเสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่เขาคุ้นชินและจดจำได้ดี…เสียงแค่นลมเชิงหมั่นไส้ เยาะเย้ย ถางถาง หรือล้อเลียนผสมกันอย่างยากจะจำกัดความได้แต่ก็เป็นเอกลักษณ์โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องปรากฏตัวให้เห็นเขาก็นึกรู้ได้ทันทีจุดรอยยิ้มขึ้นที่ริมฝีปากบางเฉียบ

“หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีหัวใจตัวเองน่ะหนีไม่พ้นหรอก” เสียงปริศนากล่าวเย้ยหยัน

“หัวใจของผมก็อยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายนี่ไง ยังเต้นตุบๆ อยู่เลย จะหนีไปได้ยังไงล่ะครับ” ชัชพลพูดล้อเล่น รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

“พวกมนุษย์ก็เป็นเสียแบบนี้ ปากกับใจไม่ตรงกัน”

“ว่าแต่พี่เถอะ เข้ามาในวัดได้ด้วยเหรอครับ” ชายหนุ่มพยายามเปลี่ยนเรื่อง แล้วก็ได้ผลเสียด้วย ถึงเขาจะมองไม่เห็นตัวตนของอีกฝ่ายแต่ก็เดาได้ว่าคงกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่

“เจ้าคิดว่าเราเป็นใครถึงจะเข้าวัดไม่ได้! เรานี่…ฮึ ไม่อยากจะอวดอ้างตัวเองหรอกนะ”