ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 3 – บทที่ 4

“หลังจากแต่งงานกับตาของศีลเขา ยายก็ย้ายขึ้นมาอยู่ที่นี่ซึ่งเป็นบ้านเกิดของสามี อยู่มานานจนฟังคนอื่นเขาพูดได้เข้าใจทุกคำ เพียงแต่พูดยังไงก็พูดไม่ได้ สำเนียงมันไม่ได้แบบหนูว่านั่นแหละ ศีลก็เลยติดพูดไทยกลางกับยายทุกคำ”

“อ้อ…อย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวนึกถึงใบหน้าแสนโดดเด่นนั้นโดยอัตโนมัติ คนที่แม้จะพยายามสลัดออกจากสมองเท่าไหร่ก็ไพล่จะคิดคำนึงถึงอยู่ตลอดเวลา…เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เธอต้องสะบัดศีรษะไล่เขาออกไปจากหัว

หลังจากที่บัวทิพย์ได้รู้ว่ารัตน์สิกาเป็นคนเหนือโดยสายเลือดแท้ๆ ก็ให้รู้สึกถูกชะตายิ่งกว่าเดิม คำพูดจาก็เป็นกันเองราวกับรู้จักกันมาเนิ่นนาน จนหลานตัวจริงที่เดินผ่านมาเห็นสายตาของผู้เป็นยายที่มองอีกฝ่ายด้วยความเมตตา พร้อมกับเสียงหัวเราะของสตรีทั้งสองดังประสานกันยังอดไม่ได้ที่จะแอบหมั่นไส้หลานคนใหม่

ชัชพลออกไปทำธุระข้างนอกเสร็จแล้วจึงกลับเข้าบ้านอีกครั้ง ปกติแล้วช่วงบ่ายแบบนี้คุณยายของเขามักจะเอนหลังอยู่ในห้อง เขาจึงคิดจะไปประจบเอาใจตามประสาหลานรักเสียหน่อย แต่ทว่า…ในวันนี้ห้องนอนของหญิงชราที่ควรจะเงียบเชียบมีเสียงหัวเราะแว่วออกมาเบาๆ คิ้วหนาขมวดนิดหนึ่ง หลังจากเคาะประตูสองสามครั้งและได้ยินคำอนุญาตจึงผลักประตูเข้าไป

หญิงสูงวัยนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นเพียงคนเดียว รอบกายเต็มไปด้วยผ้าทอพื้นเมืองพับไว้เป็นกองๆ แยกตามลักษณะของผ้า ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนพื้นแล้วจึงเอ่ยถาม

“ทำอะไรอยู่เหรอครับคุณยาย”

บัวทิพย์ไม่ทันตอบคำเพราะหันไปทางมุมหนึ่งของห้องเสียก่อน

“เสร็จรึยังหนูใบบุญ”

ชายหนุ่มกำลังเริ่มรู้สึกไม่พอใจนิดๆ ที่ยายพาคนเพิ่งรู้จักเข้ามาในห้องนอนอันถือเป็นพื้นที่ส่วนตัว แต่เมื่อหันไปมองตามทิศนั้นก็เห็นเรือนร่างบอบบางดั่งเทวดาปั้นแต่งผลุบโผล่ออกมาจากฉากกั้นสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้า สะกดสายตาเขาเอาไว้ทั้งที่ใจอยากเบือนหน้าหนีมากมายแค่ไหนก็ตาม

ดวงตาคู่คมฉายแววตื่นตะลึงยามจ้องมองสตรีในชุดโบราณ โดยเฉพาะท่อนล่างซึ่งเป็นผ้าซิ่นสีและลวดลายเดียวกันกับผู้หญิงที่เขาเคยเห็นในนิมิต!

แค่ใบหน้าเหมือนไม่พอ เธอยังต้องมาแต่งตัวเหมือนอีก ชัชพลรู้สึกว่านี่จะเป็นตลกร้ายเกินไปแล้ว แต่ครั้นผู้สูงวัยเอ่ยถามว่าสวยไหมเขาก็ทำได้เพียงพยักหน้าและตอบไปตามตรง

“ก็…สวยครับ”

คราวนี้เป็นฝ่ายรัตน์สิกาบ้างที่รู้สึกแปลกใจเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินถ้อยคำกึ่งๆ คำชมจากผู้ชายที่แสนเย็นชาคนนี้ ใบหน้าพลันขึ้นสีระเรื่อในทันทีจนต้องปรามตัวเองในใจว่าอย่ารู้สึกโอเวอร์ไป บางทีคนพูดหน้าตายอย่างนั้นอาจไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดอะไรออกมา

“เห็นไหมล่ะจ๊ะ แม้แต่ตาศีลยังบอกว่าสวยเลย รายนี้น่ะเขาเป็นคนตรงๆ ถ้าไม่สวยจริงต่อให้เอาอะไรมาง้างปากก็ไม่มีทางพูด ดังนั้นถ้าเขาบอกว่าสวยก็เชื่อได้เลยว่ามันเป็นความจริงแน่นอน”

บัวทิพย์กล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชม ริมฝีปากบางของคนฟังเผยยิ้มออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ หญิงสาวค่อยๆ นั่งลง ลูบไล้เนื้อผ้าและลวดลายตรงชายผ้าแก้เขิน หลังจากนั้นจึงเสไปเรื่องอื่นแทน

“ผ้าผืนนี้สวยมากเลยค่ะคุณยาย สวยยิ่งกว่าผ้าผืนไหนที่หนูเคยเห็นมาเลย โดยเฉพาะลายจกที่สวยเด่นมาก”

“จริงๆ ผ้าลายนี้ถือว่าเป็นลายประจำอำเภอของเราเลยนะนี่”

“นี่มัน…เป็นรูปนกใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามเมื่อสังเกตลวดลายของตีนจกอย่างละเอียด