ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

เส้นผมหยักศกยาวสยายลงมาถึงบั้นเอวแต่กลับไม่ใช่กลุ่มผมดำสลวยอย่างที่ควรจะเป็น ในเมื่อมันเหลือเพียงปอยผมสีหม่นที่กระจายเป็นหย่อมๆ ยังสามารถมองเห็นถึงหนังศีรษะขาวๆ ที่โผล่ออกมาจากบริเวณซึ่งไร้เส้นผมปกคลุม แขนขายาวเก้งก้างนั้นผ่ายผอมจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก สวนทางกับลำตัวที่ท้องป่องคล้ายในท้องบวมน้ำอยู่ แต่ที่สะดุดตาเห็นจะเป็นฝ่ามือและฝ่าเท้าที่แผ่กว้างออกอย่างผิดปกติ มีพังผืดเชื่อมระหว่างนิ้วเหมือนสัตว์จำพวกครึ่งบกครึ่งน้ำ

ชายหนุ่มถามกับตัวเองว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือตัวอะไรกันแน่ และต้องใช้เวลาเนิ่นนานขนาดไหนหรือเจอกับอะไรมา วิญญาณดวงหนึ่งถึงมีรูปร่างลักษณะเช่นนี้ได้ หลังจากนั้น…คำตอบก็วูบขึ้นมาในห้วงความคิด

ผีพรายน้ำ

ชั่วขณะนั้นเองรัตน์สิกาก็ทรุดลงกับพื้น ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปหาส่งผลให้กลุ่มควันสีดำที่พัวพันรอบตัวหญิงสาวเหล่านั้นแตกฮือไม่ต่างอะไรกับฝูงผึ้งที่ถูกสะกิดรัง เสียงกรีดร้องแว่วมาแผ่วเบา ทว่าพวกมันยังคงไม่ยอมหนีหายไปไหน ได้แต่ล่องลอยฉวัดเฉวียนเหนือตัวพวกเขา

ดวงวิญญาณที่พอจะเรียกได้ว่า…ผีสาวถึงกับผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่งเมื่อเห็นว่ามีแขกผู้ไม่ได้รับเชิญโผล่เข้ามาในงานเลี้ยงอันแสนรื่นรมย์นี้ ดวงตาแสบพร่าเพราะความสว่างจ้าของผู้มาใหม่จนต้องยกมือที่เต็มไปด้วยพังผืดนั้นป้องตาตนเอง นางหลับตาลงราวกับกำลังรวบรวมพลังทั้งหมดที่ตนมี รูปกายก็ยิ่งมืดทะมึนเข้าไปใหญ่ ครั้นลืมตาขึ้นมาอีกครั้งจึงสามารถจ้องมองอีกฝ่ายตรงๆ ได้

“ต้องการอะไร…ทำไมถึงต้องทำแบบนี้” ชัชพลเริ่มการเจรจา ใบหน้าของอีกฝ่ายถูกปกคลุมด้วยความมืดจนไม่อาจมองเห็นรายละเอียด มีเพียงความเกรี้ยวกราดที่แผ่ออกมาจนรู้สึกได้…ดูท่างานนี้งานยาก

“อย่า…มา…ยุ่ง!” เสียงแหลมหวีดร้องออกมาพร้อมกับเงยหน้ามองกลุ่มควันสีดำที่แผ่กระจายอยู่ด้านบน เมื่อตวัดสายตาไปทางชายหนุ่ม หมอกควันพวกนั้นก็รวมตัวกันแล้วโฉบเข้ามาใส่ร่างของเขาอย่างรวดเร็วและแรง แต่ก่อนที่พวกมันจะได้ทำอะไรนั้น…

“ออกไป!”

บังเกิดเกราะแก้วครอบกายหญิงชายทั้งคู่ซึ่งมีลักษณะโปร่งแสง แต่เมื่อสังเกตดีๆ จะเห็นเป็นประกายระยิบระยับ วินาทีที่ความดำมืดปะทะกับความสว่างก็เกิดเป็นแรงกระแทกจนกลุ่มก้อนสีดำพวกนั้นกระเด็นกระดอน ไม่ต่างอะไรกับลูกเทนนิสที่ถูกปามากระแทกกำแพงแกร่ง…แล้วหายลับไปจากสายตา

เสียงฮึดฮัดขัดใจดังมาจากผีสาวที่ยังยืนหยัดอยู่…

“ใบบุญไปทำอะไรไว้ถึงไม่พอใจจนต้องตามราวีกันขนาดนี้”

“มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้า” ผู้พูดตวาดด้วยความไม่พอใจ

“ขนาดเธออยู่กันคนละภพภูมิแล้วยังมาก่อความวุ่นวาย ผมกับใบบุญเป็นเพื่อนร่วมโลกกันทำไมถึงจะยุ่งไม่ได้”

“อยากยุ่งอย่างนั้นหรือ ได้…แต่เจ้าไม่ใช่คนเริ่มเรื่องนี้ก็ไม่อาจเป็นคนจบเรื่องได้เช่นกัน!”

เอ่ยจบนางก็พุ่งปราดเข้าหา ยื่นฝ่ามือข้างขวาที่แผ่กว้างผิดรูปนั้นหมายจะทำลายเกราะแก้วให้แหลกลาญคามือ แต่เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัสก็คล้ายดั่งปลายบุหรี่จุดติดไฟ ฝ่ามือถูกเผาไหม้แล้วแผ่ลามไปอย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดดดดดดดด…”

เสียงกรีดร้องโหยหวน คร่ำครวญหวนไห้ดั่งว่าจะขาดใจดังขึ้น พร้อมกันกับที่เจ้าของเสียงนั้นจำต้องล่าถอยด้วยรู้ดีว่าไม่อาจต่อกรกับชายหนุ่มได้เลย รูปกายผอมแห้งพุงโตสลายกลายเป็นหมอกควันสีดำที่ค่อยๆ ปลิวกระจายไปตามลม แต่ถึงกระนั้นก็ทิ้งเสียงสะอื้นกระซิกๆ ดังก้องอยู่พักหนึ่ง