ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

“มาก…” หญิงสาวลากเสียงยาวเพื่อยืนยัน “มันเป็นงานที่ฉันชอบและคิดว่าน่าจะทำได้ดี ละครเรื่องแรกที่มีส่วนร่วมก็เป็นละครพีเรียดที่ต้องใช้ผ้าโบราณ ฉันเลยรู้สึกว่า…อะไรจะดีเท่านี้อีก”

ชายหนุ่มตอบรับเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว เธอเลยเป็นฝ่ายถามต่อ

“ว่าแต่คุณทำงานอะไรเหรอคะ ตอนกลางวันฉันเห็นคุณอยู่บ้าน ออกไปแค่ครู่เดียวแล้วก็กลับมา”

“ผมมีร้านผ้าทออยู่ในเมืองแล้วก็ที่กรุงเทพฯ ส่วนใหญ่เป็นผ้าทอมือจากชาวบ้านที่นี่แหละ ทางร้านก็มีผู้จัดการกับพนักงานดูแลผมเลยไม่ได้เข้าไปยุ่งอะไรด้วย นานๆ จะไปดูร้านและกลุ่มทอผ้าตีนจกที่ชาวบ้านจัดตั้งขึ้น”

“ชื่อร้านอะไรเหรอคะ”

เมื่อเขาบอกชื่อแล้วรัตน์สิกาจึงร้องอ๋อขึ้นมาทันที เพราะร้านที่กรุงเทพฯ อยู่บริเวณจุดศูนย์กลางทางการค้า และเธอเองก็ผ่านบ่อยเสียด้วย แล้วก็ได้แต่มองผ่านกระจกหน้าต่างร้านตาปรอย เพราะครั้งหนึ่งที่ตัดสินใจเดินเข้าไปดูตามประสาคนชอบผ้าทอก็ต้องหน้าซีดเมื่อพลิกป้ายดูราคา

“ว้าว…ฉันเคยเข้าไปดูร้านคุณที่กรุงเทพฯ ด้วย แต่ไม่ได้ซื้อหรอกเพราะตอนนั้นยังเรียนอยู่ก็เลยมีเงินจำกัด ราคาเอาเรื่องเหมือนกันนะคะ”

“สินค้าที่ส่งไปขายกรุงเทพฯ ส่วนใหญ่เป็นงานคุณภาพดี ราคาก็เลยสูงตามไปด้วย…ที่จริงงานหัตถกรรมมันมีต้นทุนสูงอยู่แล้วเพราะเป็นงานละเอียดอ่อน กว่าจะปั่นฝ้าย กว่าจะทอออกมาเป็นผืน แล้วคุณลองคิดดูว่ากว่าช่างทอผ้าจะทอได้ผืนหนึ่งต้องใช้เวลาเท่าไหร่ และแต่ละวันที่ผ่านไปคนเราก็ต้องกินต้องใช้นะคุณ”

เห็นเขาอธิบายอย่างจริงจังเต็มทีหญิงสาวก็หัวเราะร่วนแล้วจึงรีบบอก

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ทั้งสองนิ่งเงียบไปอึดใจหนึ่งเหมือนต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะพูดอะไร ทว่าร่างสูงก็ไม่ได้มีท่าทีอึดอัดใจที่ต้องอยู่ใกล้เธอแต่ประการใด รัตน์สิกาจึงตัดสินใจถามสิ่งที่ค้างคาใจและเชื่อว่าเขาจะตอบตามตรง

“คุณศีล ฉันถามอะไรสักอย่างหนึ่งสิคะ”

ชัชพลมีสีหน้าสงสัยเล็กน้อยแต่ไม่บอกปฏิเสธ

“ลองว่ามาสิ”

“ทำไมตั้งแต่ตอนแรกที่เราเจอกันคุณก็ดูไม่ค่อยชอบหน้าฉันเลย…ห้ามมุสานะ” เธอสำทับท้ายเอาไว้

ชายหนุ่มนิ่งเงียบพักหนึ่ง ในหัวพยายามคิดว่าควรจะอธิบายอย่างไร สุดท้ายก็ทำเพียงกล่าวออกไปสั้นๆ แต่มันก็ถือเป็นความจริงที่สุด

“คุณหน้าเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเคยรู้จักเมื่อนานมาแล้ว และผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีกับเธอเท่าไหร่…”

“งั้นเหรอคะ…ฉันพอจะเข้าใจแล้ว ตอนคุณเห็นหน้าฉันที่เหมือนคนที่ไม่ชอบก็คงจะน่าอารมณ์เสียไม่น้อยเหมือนกัน”

“คุณไม่เข้าใจหรอก” เขาบอกเรียบๆ แต่ตรงตามใจตัวเองที่สุดแล้ว…เธอไม่มีวันเข้าใจ!

“แต่คุณก็ต้องเข้าใจนะคะว่าฉันไม่ใช่เธอคนนั้น ที่เหมือนก็คงเป็นเพียงภายนอก แต่ลักษณะนิสัย ความคิดจิตใจมันต่างกันแน่นอน ฉันไม่ได้บอกว่าตัวเองดีกว่าหรือยังไงนะ แต่ฉันก็คือฉัน สิ่งที่เธอทำไม่ดีกับคุณไว้…ฉันไม่ได้ทำ และจะไม่มีวันทำอย่างแน่นอน”

ชัชพลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีตอันไกลโพ้นนั่น แต่ความรู้สึกในตอนนั้น…มันเจ็บปวดใจจนเกินไป

“ผมขอโทษด้วยละกัน ต่อไปนี้จะพยายามแยกแยะว่าคุณไม่ใช่เธอคนนั้น”

…ไม่ใช่เธอคนนั้นอีกแล้ว เขาต่อในใจ