ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

“หนูได้ยินคุณยายบัวทิพย์บอกว่าลายผ้านี้เกือบจะหายสาบสูญไปแล้ว ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะคะ”

ช่างทอผ้ามือหนึ่งของอำเภอคิดใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“สมัยก่อน…หมายถึงสักสองร้อยสามร้อยปีปู้น อำเภอเฮาก็เป็นเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่ง มีเจ้าเมืองปกครองเมือง แล้วผ้าตีนจกลายนี้จะมีแค่แม่ญิงชนชั้นสูงเท่านั้นที่ใส่ได้ ที่อื่นไผ^* ๆ อาจจะใส่ซิ่นตีนจกได้ขอแค่มีเงินพอแต่บ่ใช่ลายนี้ในเมืองแถบนี้ เลยทำหื้อบ่ได้มีการทออย่างแพร่หลายเท่าใด คนที่ทอได้ก็มีแค่บ่กี่คน ต้นตระกูลของป้าก็เป็นหนึ่งในนั้น แล้วต่อมาตอนเปลี่ยนแปลงการปกครอง เมื่อบ่มีเจ้าบ่มีนายแล้วจะทอหื้อไผได้ล่ะ คนธรรมดาก็บ่มีไผกล้าใส่ จนสุดท้ายคนที่ทอได้ก่เหลือแค่ป้าอย่างที่หนูฮู้มานั่นแหละ”

“เป็นแบบนี้นี่เอง…”

“ว่าแต่…ที่ป้าอู้มาย้าวยาวนี่หนูเข้าใจแม่นก่อ”

คนฟังได้ยินแล้วยังต้องหลุดขำ

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ”

“ดีละๆ”

“ต้องขอบคุณป้ามากนะคะที่ทำให้ลายผ้าโบราณแบบนี้ยังคงอยู่”

ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อเธอได้ฟังประวัติของผ้าที่ผ่านกาลเวลามาอย่างยาวนานแล้วกลับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา แต่ในขณะที่ส่งยิ้มให้ป้าพินน้ำตาก็พลันรื้นขึ้นมา จนต้องใช้ความพยายามอดกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถ

คุยกับป้าพินเรื่องผ้าก็แล้ว เรื่องงานของเธอก็แล้ว จนลามไปถึงเรื่องเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ชัชพลก็ยังไม่กลับเสียที เมื่อเจ้าบ้านพักจากการทำงานเพื่อรับประทานอาหารเที่ยง หญิงสาวจึงเอ่ยขอตัวออกมาเดินเล่นข้างนอกเพื่อฆ่าเวลา

ร่างบางเดินไปตามถนนสายเล็กๆ ชาวบ้านยังคงใช้ชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย กลางวันแบบนี้ต่างคนก็ต่างออกไปทำงานด้านการเกษตรกรรม บรรยากาศจึงมีแต่ความสงบเงียบ ผ่านบ้านไปแต่ละหลังก็มักจะพบเห็นกี่ทอผ้า สมกับเป็นหมู่บ้านแห่งการทอผ้าจริงๆ

ไม่น่าเชื่อว่าแต่ก่อนจะเป็นถึงเมืองเมืองหนึ่ง

หญิงสาวเดินอย่างเชื่องช้า เหลียวซ้ายมองขวาอย่างสบายใจ แต่กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็พบว่ายิ่งเดินยิ่งรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรง เธอยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผม แต่ยิ่งเช็ดเท่าไหร่กลับพบว่ายิ่งมีมากขึ้นทุกที จึงคิดว่าอาจเป็นเพราะเที่ยงแล้วแต่เธอยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันเลย คนที่พาเธอมาก็ปล่อยลอยแพกันเสียอย่างนั้น สุดท้ายจึงเดินวกกลับไปยังบ้านของป้าพินซึ่งบางทีชัชพลอาจจะกลับมาแล้ว

ร่างกายของรัตน์สิกาค่อยๆ อ่อนแรงลงเรื่อยๆ จนซวนเซเสียหลัก โชคดีที่มีรั้วของบ้านหลังหนึ่งให้เธอได้พิงเอาไว้ แสงแดดที่แต่แรกพบว่าไม่ได้ร้อนจัดกลับแผดเผาและเจิดจ้าเสียจนต้องหรี่ตาลง เธอประคองตัวเองให้ก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยการยันรั้วปูนที่ดูเก่าคร่ำคร่านั้นทีละก้าว…ทีละก้าว…

เธอมองเห็นรถของชัชพลที่จอดอยู่ด้านหน้าบ้านของป้าพินแล้ว…อีกเพียงแค่ไม่ไกลเท่านั้น แต่ราวกับเรี่ยวแรงทั้งหมดแทบจะไม่เหลืออยู่เลย

เดินแค่แป๊บเดียวเท่านั้น ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเพื่อมุ่งไปยังเป้าหมายที่อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม แต่แข้งขาก็เหมือนถูกฉุดรั้งเอาไว้ เดินไปได้อีกแค่สองก้าวเธอก็ยกขาไม่ขึ้นเพราะกล้ามเนื้อทุกส่วนสั่นระริก เท่าที่ยันร่างไว้กับรั้วและยืนได้แบบนี้ก็ดีมากแค่ไหนแล้ว

รัตน์สิการู้ตัวว่าเธอจะไม่สามารถไปถึงรถของชัชพลได้อย่างแน่นอน…

คุณอยู่ที่ไหน คุณศีล หญิงสาวคิดได้เพียงเท่านั้นก่อนที่สติทั้งมวลจะดับวูบลง!

* ไผ แปลว่าใคร