ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

ชัชพลเสมองไปทางอื่น แม้ทำเป็นนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินประโยคเมื่อกี้ แต่ไม่อาจปกปิดสีหน้าที่ตอนนี้แดงลามไปถึงใบหูเรียบร้อยแล้ว

คนตัวโตกว่ากระแอมสองสามทีแล้วบอกสั้นๆ ว่า

“เอ่อ…แค่มือก็พอแล้ว”

เกิดบรรยากาศแปลกๆ บางอย่างขึ้นรอบตัว…อึกอัก…ขัดเขิน…มือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหนดี…แต่ที่แน่ชัดคือรัตน์สิกาอยากจะกรี๊ดดังๆ สักที เมื่อเห็นว่าคนที่หน้าตาดุนั้นพอทำหน้าเขินๆ พยายามเกร็งมุมปากไม่ให้ยิ้ม และเสมองผนังกับเพดานเหมือนจะเพ่งหาว่าจิ้งจกแอบอยู่ตรงผนังหรือเปล่า…ช่างชวนให้หัวใจเต้นผิดจังหวะเสียจริง จนเธออยากเอาหน้ามุดเข้าไปอยู่ใต้เบาะรองนั่งมากกว่าต้องทนมองใบหน้าของเขาเช่นนี้

“มือ…ข้างไหนคะ” หญิงสาวเกิดอาการลิ้นแข็งจนพูดตะกุกตะกัก อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างเรียบเรื่อย พยายามเก็บงำความรู้สึก

“มือข้างไหนก็ได้ ขอแค่สัมผัสกัน”

ฝ่ามือเรียวบางยื่นไปหาเขา เจ้าตัวพยายามคิดว่านี่ก็เป็นเหมือนการที่หมอจะรักษาคนไข้ ต้องมีการสัมผัสกันบ้าง ไม่มีความหมายอื่นใด…เสียงเล็กๆ ดังขึ้นในใจว่า…เหรอ ไม่คิดจริงๆ เหรอ

ฝ่ามือของชัชพลที่เอื้อมมาจับก็เงอะงะไม่ต่างกันนัก แม้จะรู้ดีว่านี่เป็นเพียงการจับมือเท่านั้น แต่ในวินาทีที่ฝ่ามือของทั้งสองประสาน สัมผัสถึงไออุ่นของอีกฝ่าย อุณหภูมิของร่างกายแตกต่างกันเล็กน้อย แต่เพียงไม่นานก็หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ยากจะจำแนกความแตกต่าง

วูบหนึ่งที่ทั้งสองเงยหน้าขึ้นสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย หัวใจหวามไหว รัตน์สิกาจ้องมองอีกฝ่ายแน่วนิ่ง พบว่านัยน์ตาลุ่มลึกคู่นั้นช่างให้ความรู้สึกน่าหลงใหลเหลือเกิน

เหมือนมีอณูบางอย่างที่ล่องลอยอยู่รอบตัว อบอุ่นอ่อนหวาน พาให้นึกถึงความรู้สึกอย่างในความฝันนั้น…แล้วเธอก็ค้นพบว่าความรู้สึกเช่นนั้นมันมีอยู่จริง!

ชายหนุ่มหลุบตาลงต่ำ มือที่อยู่ในอุ้งมือเขานั้นช่างเล็กและบอบบางเหลือเกิน ทำให้เขารู้สึกอยากปกป้อง ทะนุถนอม ตอนนี้ไม่ว่าสิ่งที่ได้เห็นจะเป็นอะไร เขาคิดว่าพร้อมแล้ว ขอเพียงเพื่อช่วยเหลือเธอได้ก็พอ

ชัชพลค่อยๆ หลับตาลง พยายามทำจิตใจให้ว่าง ครู่หนึ่งจึง ‘มองเห็น’ เป็นการเห็นโดยที่ไม่ต้องลืมตาหรือใช้ดวงตาในการ ‘เห็น’ ด้วยซ้ำ

ในทีแรกเป็นเพียงสีทึมเทา รู้ว่ามีการเคลื่อนไหวแต่ไม่ทราบว่าเป็นสิ่งใดที่ถูกความดำมืดครอบคลุมเอาไว้อีกด้านนั้น แล้วก็กลายเป็นภาพที่ฉายให้เห็นวูบหนึ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวดั่งเช่นเป็นรูปถ่ายใบหนึ่งเท่านั้น

พร่ามัวและดูเลือนรางห่างไกล ไม่ต่างอะไรกับรูปถ่ายที่เก็บไว้เนิ่นนานจนสีซีด มุมภาพเหลืองกรอบ ด้วยขาดหายเว้าแหว่งไปตามกาลเวลา

เป็นภาพของเด็กชายกับเด็กหญิงคู่หนึ่ง คะเนแล้วน่าจะมีอายุสักสิบกว่าขวบเท่านั้น การแต่งกายเป็นแบบสมัยโบราณ แต่ที่โดดเด่นที่สุดเห็นจะเป็นแววตาของคนทั้งสองที่มองกัน มันเด่นชัดท่ามกลางดินแดนที่ไร้สีสันแห่งนั้น ชัชพลที่มองเห็นอยู่ในฐานะบุคคลที่สามยังสามารถรับรู้ถึงความรักและผูกพันจากสายตาของเด็กชายได้ดี…รู้สึกได้ดีราวกับเป็นความรู้สึกของตัวเองด้วยซ้ำ

จิตสำนึกบ่งบอกว่าภาพของเด็กชายที่โผล่ขึ้นมาคือเขาเอง ส่วนเด็กหญิงนั้นก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากรัตน์สิกา