ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

วันต่อมาชัชพลก็ทำตามที่ได้พูดเอาไว้ เขามารับรัตน์สิกาพร้อมกับใจที่สับสนวุ่นวาย

หากจบเรื่องนี้แล้ว…อาจจะตัดกรรมที่มีต่อกันได้จริงๆ ก็ได้

แต่เรื่องสำคัญในตอนนี้คือเขาอาจจะช่วยปกป้องรัตน์สิกาจากบรรดาวิญญาณที่มารังควานได้ แต่กลับไม่อาจล่วงรู้ถึงต้นสายปลายเหตุด้วยเกินอำนาจที่จะหยั่งรู้ โดยเฉพาะอีกฝ่ายหนึ่งที่ดูมีอำนาจแรงกล้าอยู่ไม่น้อยนั้นได้ปิดบังอำพรางร่องรอยของตนไว้

เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้นอกจากม่านหมอกมัว

คงต้องขอแรง ‘พี่’ ให้ช่วยเหลือ ไม่มากก็น้อย

ในขณะที่ชายหนุ่มจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เขาจึงไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าร่างบางที่นั่งเคียงข้างมีจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก

เมื่อคืนนี้เธอฝัน…แม้รัตน์สิกาจะมีความฝันอันยุ่งเหยิงมากมาย พอตื่นมาก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่เมื่อคืนนี้กลับผิดแผกแตกต่างออกไป มันเป็นเพียงความฝันสั้นๆ แต่ความรู้สึกที่ได้รับนั้นสลักลึกจนยากจะลืมเลือน

อ้อมกอดของผู้ชายคนหนึ่งที่สวมกอดจากทางด้านหลัง ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ แต่ที่แจ่มชัดคือความรู้สึก…เป็นความอบอุ่นอย่างลึกซึ้ง มันหนักแน่นราวกับเป็นคำยืนยันว่าจะเคียงข้างกัน ไม่มีวันจากไปไหน ปกป้องเธอให้พ้นจากทุกโพยภัย

ในอ้อมกอดนั้นแสนสงบนัก หญิงสาวยังจำได้ว่าในฝันเธอยิ้มออกมาอย่างเป็นสุขแค่ไหน ฝ่ามือของเธอกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นเหมือนตอกย้ำว่าทั้งสองจะไม่มีวันพรากจากกัน

เมื่อตื่นมาในเช้าวันนี้ความรู้สึกอ่อนหวานยังคงซึมซ่านอยู่ในใจ…แต่พอเวลาผ่านไปก็รู้สึกเศร้า เพราะสำนึกได้ว่าถึงมันจะดีแค่ไหนก็เป็นได้เพียงความฝันเท่านั้น ไม่มีวันที่เธอจะได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นถึงเพียงนั้น

สายตาเหลือบไปเห็นมือใหญ่ของชัชพลที่วางไว้บนเกียร์รถ นิ้วมือของเขาเรียวสวยแต่ไม่ได้บอบบาง เป็นมือที่ดูแข็งแรงตามแบบฉบับของผู้ชาย เส้นเลือดบนหลังมือนูนเด่น ให้ความรู้สึกหนักแน่น ปกป้อง…เหมือนมือของผู้ชายในความฝันคนนั้น

อยากรู้ว่ามันจะให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนในความฝันไหมนะ

จู่ๆ สายตาก็พร่าเลือน ทุกอย่างรายรอบตัวถูกผลักให้ห่างออกไปจนมือเรียวบางยื่นไปหามือใหญ่ของเขา เพราะในความคิดเหมือนกับว่าเคยจับมือกันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว…

แต่ก่อนที่ปลายนิ้วของเธอจะสัมผัสมือของเขานั่นเอง

เฮือก!

รัตน์สิกาพลันได้สติขึ้นมา รีบสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ราวกับเพิ่งผุดขึ้นมาจากน้ำลึก

นี่ฉันกำลังจะทำอะไร

ยังดีที่ชายหนุ่มมัวแต่สนใจขับรถจึงไม่ได้เห็นมือขาวๆ ที่ยื่นเข้ามาหา แต่เจ้าตัวนี่สิ…หญิงสาวเกิดสำลักอากาศจนไอแค่กๆ ยิ่งพยายามหยุดอาการไอใบหน้าก็ยิ่งแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ

“อ้าว…เป็นอะไรไปน่ะคุณ”

“สำ…ลัก…” เธอพยายามอธิบายปนเสียงไอค่อกแค่กฟังไม่ค่อยรู้เรื่องนัก แต่คนฟังก็พอเข้าใจจากอาการจึงรีบหยิบขวดน้ำให้

“เอ้า รีบดื่ม เดี๋ยวจะขาดใจตายซะก่อน ผมไม่ได้กลับบ้านกันละ ต้องเลี้ยวรถไปส่งคุณเข้าโรงพยาบาลแทน”

รัตน์สิการีบรับขวดน้ำมาดื่ม ครู่หนึ่งอาการจึงดีขึ้น ใบหน้าแดงก่ำมองชายหนุ่มด้วยอาการค้อน

นี่ฉันเผลอไปคิดแบบนั้นได้ยังไงเนี่ย…ตานี่น่ะนะจะกอดใครได้อบอุ่นแบบนั้น…เฮอะ