ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

ชายหนุ่มถูกไล่ให้ออกไปอยู่นอกห้องระหว่างที่บัวทิพย์ช่วยดูแลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับรัตน์สิกา เมื่อเรียบร้อยแล้วหญิงชราจึงก้าวออกมาสอบถามเรื่องราวทั้งหมดจากปากของชัชพล ซึ่งคาดว่าจะให้คำตอบได้ดีกว่าหญิงสาวที่ยังคงแตกตื่นอยู่ ตลอดเวลาที่สนทนามีเสียงถอนหายใจจากร่างผอมแห้งเป็นระยะๆ

คุยกันจบแล้วผู้สูงวัยก็กล่าวว่าจะไปหาชุดเครื่องนอนสำรองมาเปลี่ยนให้ เขาจึงรับอาสาแทน อีกฝ่ายนิ่งคิดแล้วสุดท้ายก็พยักหน้ารับ ขณะกำลังจะเอ่ยเตือนบางอย่าง หลานชายก็ยกมือห้ามไว้เสียก่อน

“ผมรู้ว่าคุณยายจะพูดอะไร ผมรู้ขอบเขตดี ไม่มีทางทำให้ใครเสียชื่อเสียงแน่นอน แล้ววันนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ”

“ทำเป็นรู้ดีนักนะว่ายายจะพูดอะไร”

“ผมเห็นตาเขียวปั้ดที่มองมาก็รู้แล้วล่ะครับ”

“อย่าให้บ้านเราเกิดเรื่องเสื่อมเสียได้ล่ะ ศีลน่ะยายไม่ห่วงหรอก แต่หนูใบบุญเขาเป็นผู้หญิง ถึงยายจะรักเหมือนลูกเหมือนหลานก็ยังได้ชื่อว่าเป็นแขกที่มาพักบ้านเรา ถ้ามี ‘ใคร’ ที่ทำให้หนูใบบุญเสียชื่อเสียง ยายคงรับไม่ได้”

“อันที่จริงผมว่าน่าห่วงใบบุญมากกว่าห่วงชื่อเสียงของเธอเสียอีก” เป็นคำพูดที่คนฟังไม่มีถ้อยคำใดจะกล่าวต่อ

เสร็จเรื่องแล้วทุกอย่างค่อยกลับคืนสู่ความสงบ ร่างบางนั่งพิงหัวเตียงอยู่บนที่นอน มีผ้าห่มหนานุ่มคลุมตั้งแต่ช่วงเอวลงมา เส้นผมยาวประบ่าเปียกน้ำหมาดๆ ถูกปล่อยสยาย

ชัชพลควรจะผละจากไปได้แล้ว…ถ้าไม่ใช่เพราะสายตาเหม่อลอยของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งห่างจากเตียงนอนประมาณสองสามก้าว ไหล่หนาเอนลงกับพนักพิง จ้องมองหญิงสาวถูข้อมือตัวเองจนแดงเป็นปื้น และดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้รู้ตัวเลย เขาจึงเอ่ยเตือน

“พอเถอะ…มือแดงหมดแล้ว”

รัตน์สิกาเพิ่งได้สติ ก้มมองมือตัวเองนิ่งเงียบครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมาแผ่วเบา

“คุณทนมองเห็นอะไรพวกนี้มาตั้งนานได้ยังไง”

“นานๆ ไปมันก็ชิน…ผมเจอมาหลายรูปแบบจนไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นอีกแล้ว”

“เมื่อไหร่ฉันจะทำได้แบบนั้นบ้างนะ”

“นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่คุณเห็นจริงๆ จังๆ จะช็อกก็คงไม่แปลก ผมมันเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไปเล่นกับกุมารแถวป่าช้า กลับมาโดนแม่ตีก็หลายที”

เธอหันมามองคนพูดจึงพบรอยยิ้มบางๆ ที่แต้มบริเวณริมฝีปากเมื่อเจ้าตัวเอ่ยถึงความหลัง เห็นรอยยิ้มของเขาแล้วจิตใจที่เคร่งเครียดขมวดแน่นเป็นเกลียวก็ผ่อนคลายลงได้โดยไม่รู้ตัว

“เมื่อก่อนฉันไม่เคยมองเห็น ไม่เคยสัมผัสถึงอะไรเลย ยังนึกอยู่ว่าชีวิตราบเรียบมากเกินไปด้วยซ้ำ”

เกิดความเงียบครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้าของนัยน์ตาคมกล้าคู่นั้นจะเอ่ยออกมา

“ก่อนหน้าที่คุณจะเจอวิญญาณนั่น ผมเพิ่งได้พบกับปู่เจ้าพยัคฆินทร์…องค์ของคุณเอง”