ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

ร่างบางที่ก้าวออกมาจากห้องนอนมีสีหน้าท่าทางดูดีขึ้นแตกต่างจากเมื่อคืนนี้มาก เพราะด้วยพื้นฐานของจิตใจมีความเข้มแข็งอยู่แล้ว เพียงไม่นานก็สามารถตั้งสติได้…พอมาถึงตอนนี้หากถามว่ากลัวไหม แน่นอนเธอก็ต้องตอบว่ากลัว ทว่าก็ไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาส่งผลกระทบต่อชีวิตของเธอโดยเด็ดขาด ต่อให้เป็น ‘ใคร’ ที่ไร้ซึ่งชีวิตแล้วก็ตาม

รัตน์สิกาออกมาพร้อมๆ กับที่ชัชพลผลักประตูเปิดออกมาเช่นเดียวกัน

“คุณเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มให้น้อยๆ คนฟังจึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นไปกินข้าวกันเถอะ คุณเองก็คงจะหิวไม่น้อย เสียพลังงานไปตั้งเยอะนี่”

คำพูดของเขาทำเอาเธอหลุดขำออกมา…ก็แหงสิ นี่ยังปวดหัวไหล่ไม่หายเลย

ระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน รัตน์สิกาจึงตัดสินใจบอกเรื่องที่ย่าของเธอโทรมาเรียกตัวให้ไปพบ อีกฝ่ายรับฟังแล้วนิ่งเงียบไป เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่เพียงครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงทอดถอนใจ

“ก็ดีแล้ว ลำพังผมเองอาจไม่สามารถช่วยคุณได้ แต่ย่าคุณกับพ่อปู่อัคนิรุทรอาจมีทางช่วย”

“อย่าพูดแบบนั้นสิคะ คุณช่วยฉันมาตั้งเยอะแล้ว ตอนนี้แค่คิดว่าลองไปฟังย่าสักหน่อยก็คงไม่เสียหายอะไร”

“อย่างนั้นผมจะไปส่งคุณเอง พรุ่งนี้เราค่อยออกเดินทางไปพร้อมกัน”

“ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวยิ้มแย้มสดใสกับความใจดีของเขา อีกทั้งยังเริ่มมีความหวังขึ้นมารางๆ

ในตอนนี้เอง…ที่เธอเริ่มรู้สึกว่าชีวิตนี้ชักจะพึ่งพาเขาจนกลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว แต่ก็เป็นเพราะใครกันล่ะที่ทำให้เธอกลายเป็นคนนิสัยเสียแบบนี้!

ทว่าในตอนเย็นวันนั้นแผนการทุกอย่างก็ต้องพังทลาย…เมื่อจู่ๆ บัวทิพย์ล้มป่วยลงอย่างฉับพลัน หญิงชรานอนซม มีไข้สูง ทั้งที่ไม่มีวี่แววว่าจะไม่สบายมาก่อนเลย ทั้งชัชพลและรัตน์สิกาต้องช่วยกันดูแล โดยเฉพาะคนเป็นหลานที่พอเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แล้วคงไม่อาจละทิ้งผู้สูงวัยเพื่อเดินทางไปส่งรัตน์สิกาได้

ร่างสูงนิ่งมองร่างผอมแห้งที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าเคียดขึ้งจนเกินกว่าใครจะเข้าใจได้

“เป็นปกติของคนแก่น่ะลูก ร่างกายอ่อนแอ โรคภัยมันก็มาเยือนได้ง่ายๆ นี่แค่เป็นไข้ ไม่กี่วันก็น่าจะหายแล้วล่ะ”

“เพิ่งกินยาแก้ไข้ไป เดี๋ยวสักพักไข้ก็น่าจะลดลงค่ะคุณยาย” หญิงสาวที่เข้ามาช่วยดูแลอาการเอ่ยขึ้น

ครู่หนึ่ง…ชัชพลจึงผลุนผลันออกจากห้องไป สองหญิงต่างวัยมองตามด้วยความสงสัย

“หนูใบบุญลองตามไปดูหน่อยไป ไม่รู้ทำไมตาศีลเป็นอะไรไป ทำท่าทางแปลกๆ เดี๋ยวยายก็จะนอนเพราะยาคงเริ่มออกฤทธิ์แล้ว” บัวทิพย์บอก ร่างบางจึงลุกตามออกไป

ชายหนุ่มก้าวฉับๆ เข้าห้อง ผลักประตูให้งับปิดดังปึงปังอย่างไม่ใส่ใจนัก ใจนึกอยากจะระบายกับอะไรสักอย่าง สุดท้ายจึงระบายออกมาทางคำพูดแทน…

“ผมรู้นะว่านี่เป็นฝีมือท่าน” ร่างสูงพูดกับอากาศและความว่างเปล่า ถึงกระนั้นก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายจะต้องสามารถรับรู้ได้อย่างแน่นอน ทำไมคนอย่างเขาจะไม่รู้ว่าการป่วยของผู้เป็นยายมีอะไรที่มากกว่าอาการป่วยตามปกติ