ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

เธออยากขว้างปาทำลายล้างทุกอย่างที่อยู่รายรอบตัว หากทำได้ก็อยากจะปีนขึ้นไปบนหลังคาบ้านแล้วกระโดดลงมาตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่ในความเป็นจริงทำได้เพียงกำมือแน่น ตัวสั่นเทา ขณะกำลังตัดพ้อต่อว่าโชคชะตาที่ทำให้ชีวิตเป็นเช่นนี้…

กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าถูกชัชพลรวบตัวเอาไว้ ก่อนจะผลักดันเธอจนแผ่นหลังชิดกับประตูพร้อมร่างสูงที่ตามติดจนหญิงสาวขยับเขยื้อนแทบไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลาโดดเด่นเกินใครก้มลงมาอย่างเร็วจนเห็นเป็นเพียงเงารางเลือน ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะฉกวูบเข้ามาราวกับจ้าวแห่งอสรพิษ รวดเร็วและรุนแรงจนเหยื่อไม่ทันรู้ตัว

ความรู้สึกเหมือนถูกกลืนกินทีละนิด…ทีละนิด…โดนรุกไล่อย่างหมดทางหนีรอด…ทำเอาหัวสมองของรัตน์สิกาขาวโพลน ความนึกคิดทั้งหลายกระจัดกระจายดั่งปุยเมฆถูกกระแสลมพัดพาไป ล่องลอย รู้เพียงสัมผัสจากริมฝีปากอุ่นร้อนที่ประทับลงมา ฝ่ามือของเธอรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจข้างในแผงอกกว้างหนาหนั่นของบุรุษเพศ จังหวะของมันหนักแน่นราวกับว่าไม่มีสิ่งใดจะมาสั่นคลอนได้ ความร้อนรุ่มในใจของเธอจึงสงบลง แทนที่ด้วยความอ่อนหวาน…หวานล้ำจนเกินที่จะรับไหว แทบจะสำลักความหวานนั้นจนขาดใจตาย

เนิ่นนาน…กว่าที่ชายหนุ่มจะถอนริมฝีปากออกมา ลมหายใจของเขายังพัดมากระทบใบหน้า หญิงสาวสูดอากาศหายใจเฮือกใหญ่ แข้งขาอ่อนแรงจนต้องยึดคอเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ เวลาผ่านไปเป็นนานกว่าเธอจะหาเสียงของตัวเองเจอแล้วอึกอักถามว่า

“นี่…นี่คุณ…ทำอะไรของคุณน่ะ”

“ก็คุณถามว่า…‘ทำไมจะต้องมาสนใจตัวปัญหาอย่างฉันด้วย’…ไม่ใช่เหรอ” เขาเลียนแบบเสียงของเธออย่างน่าหมั่นไส้ที่สุดก่อนจะอธิบาย “นี่คือคำตอบของผม แต่พอดีว่าผมเป็นคนไม่พูด…แต่ทำเลย!”

คำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังทำหน้าเหวอ สีหน้าของรัตน์สิกาเปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ จากแดง…แดงจัด…แล้วกลายเป็นแดงเข้มที่สุด!

ติดตามต่อได้ใน ‘ปางบุญ’ ฉบับเล่มเต็ม