ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 3 – บทที่ 4

เพลงพิณลอบยิ้ม…ที่แม่หาว่าพ่อชอบให้ท้ายเธอ มันก็จริง…อย่างเมื่อครู่ แทนที่จะห้ามไม่ให้เธอพูดสบถ เขากลับบอกให้เธอพูดเบาๆ แทน…อิๆ รักปาปาจังเลย

“ก็เพลงกลุ้มนี่คะ…ไม่อยากไปทำงานกับแม่เลย กว่าตาพีทจะเรียนจบก็อีกตั้งสามสี่ปี เพลงต้องเฉาตายแน่เลยปาปา…แล้วความรู้ที่เรียนมาก็คงหมดอายุไปแล้วมั้ง” หญิงสาวโอดครวญ มือเรียวคว้าแก้วไวน์จากถาดของบริกรที่เดินสวนมา

พันธรบีบไหล่ลูกสาวอย่างเห็นใจ แต่เขาก็ค่อนข้างเห็นด้วยกับภรรยาว่าเพลงพิณน่าเป็นห่วง ถ้าไม่มีใครจัดการอนาคตให้เข้ารูปเข้ารอยเสียบ้าง เพลงพิณก็ไม่ต่างกับพวกศิลปินพเนจรในสมัยก่อน คืออยากทำอะไรก็ทำ อยากเดินทางไปไหนก็ไป ใช้ชีวิตตามความพอใจ…ลูกควรจะได้เรียนรู้ว่าชีวิตไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

“พูดเกินจริงไปแล้วลูก ความรู้ไม่ใช่อาหารนะ จะได้หมดอายุ…เฮ้อ เราก็เป็นเล่นแบบนี้ไงล่ะ แม่เขาถึงหาว่าไม่เป็นผู้ใหญ่ซะที”

เพลงพิณถอนหายใจแล้วจิบไวน์ “ความจริงคือแม่ไม่ปล่อยให้เพลงโตต่างหากล่ะปาปา เพลงรู้นะว่าแม่น่ะรักเพลง หวังดี อีกอย่างเขาก็รู้สึกผิดด้วยแหละที่ไม่ได้ดูแลเพลงอย่างใกล้ชิด ตอนนี้ก็เลยต้องมากวดขัน แม่อาจจะมองไปถึงอีกห้าหกปีจากนี้ก็ได้ ตอนที่เพลงอายุจะสามสิบแล้ว แต่ยังโนเนม ไม่ประสบความสำเร็จ ในขณะที่เพลินเขาคงจบด็อก มีหน้าที่การงานเจ๋งๆ มีลูกมีเต้า…แม่เขากลัวว่าเพลงจะคิดมาก กลัวว่าตอนนั้นจะสายเกินไป ก็เลยรีบปูทางไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้…ถ้างานออกแบบของเพลงมันไม่รุ่ง อย่างน้อยก็มีตำแหน่งในบริษัทคุณตาไว้เลี้ยงตัวได้”

พันธรเลิกคิ้วเมื่อได้ฟังลูกสาวพูดเป็นชุด…เขาไม่คิดเลยว่าเพลงพิณจะมองอะไรทะลุปรุโปร่งขนาดนี้ เห็นแต่ลูกสาวโวยวายโต้เถียง เขายังคิดในใจว่าลูกคงมองไม่เห็นความหวังดีของพ่อแม่

…ถึงไอคิวจะไม่สูงเท่าพี่สาว แต่เพลงพิณก็ฉลาดมากๆ เลย

“ปาปาดีใจนะที่เพลงเข้าใจปาปากับแม่…รู้แบบนี้แล้ว ลูกก็เข้าไปช่วยงานที่บริษัทสักสามปีนะลูก แล้วค่อยออกมาทำอะไรๆ ของตัวเอง” พันธรได้ทีหว่านล้อม

เพลงพิณจิบไวน์จนหมดก่อนจะหัวเราะน้อยๆ “ปาปาไม่เคยได้ยินที่เขาว่ากันเหรอว่ามรดกมันจะทำลายความทะเยอทะยาน…อย่างเพลงเงี้ย ถ้าไปทำงานที่บริษัทคุณตาถึงสามปี ก็ทำไปเรื่อยๆ มีกินมีใช้…ไฟของเพลงที่อยากจะทำอะไรๆ มันก็คงมอดไปหมดแล้วล่ะ แล้วก็จะพอใจกับชีวิตในขณะนั้น…ทำไมปาปากับแม่ไม่ปล่อยให้เพลงแสวงหาความก้าวหน้า หาช่องทางของตัวเองตามกำลังที่มีอยู่ตอนนี้ก่อนล่ะคะ”

พันธรนิ่งคิด มองลูกสาวอย่างเข้าใจอะไรมากขึ้น…เพลงพิณอาจดูไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว ไม่คงเส้นคงวา แต่เขาเกิดความเชื่ออย่างประหลาดว่าลูกจะเอาตัวรอดได้…

“ปาปาจะลองพูดกับแม่ดูอีกครั้งนะลูก…ไม่รู้จะสำเร็จหรือเปล่า แม่เขาเป็นห่วงเพลงมากจริงๆ”

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ แต่ในใจเธอไม่หวังหรอกว่าจะสำเร็จ เพราะหลังจากเรื่องในห้องนั่งเล่นวันนั้น แม่ของเธอก็เริ่มจริงจังมากขึ้น ซ้ำยังทำเรื่องฝึกงานของเธอไว้เรียบร้อยแล้ว…

เสียงหัวเราะแหลมสูงของแขกผู้หญิงสองคนที่กรี๊ดกร๊าดทักทายกันทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์และสั่นหัวสลัดเรื่องเครียดที่เกาะหนึบอยู่ออกไป…เธอจะมามัวคุยเรื่องซีเรียสกับพ่ออยู่ในมุมหนึ่งของงานทำไมกัน นี่มันวันแต่งงานของพี่สาวเธอ แล้วไหนจะคู่ของณิชากับคุณอเล็กซิสอีก…มีอะไรน่าสนุกสนานกว่านี้อีกเยอะที่รออยู่ในคืนนี้

“ฮ้า ไม่เอาล่ะ…คุยเป็นงานเป็นการมากไปเพลงชักเวียนหัว…ปาปา ที่บอกไม่หิว ไม่มีอารมณ์กินเมื่อกี้อ่ะ เพลงดราม่านะ ที่จริงเพลงหิวมากเลย” หญิงสาวลูบท้อง