ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 5 – บทที่ 6

ร่างเล็กที่หลังจากขึ้นเครื่องได้ไม่นานก็เปลี่ยนมาสวมกางเกงผ้าสำลีสีเหลืองสด เสื้อยืดเนื้อนุ่มสีฟ้าแทนชุดสวยที่แม่เลือกให้เพราะให้ความสบายตัวมากกว่าลุกจากที่นั่ง ขมวดๆ สายหูฟังที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนบ่ากับเครื่องเล่นเพลงให้เรียบร้อย แล้วเดินมาหาสามีตัวโตหน้าดุซึ่งยังคงคร่ำเคร่งกับเอกสารตรงหน้า ผู้ช่วยที่มีวัยตั้งแต่ต้นสามสิบ ปลายสามสิบ และกลางสี่สิบต่างหยุดชะงักในสิ่งที่กำลังทำอยู่ แล้วรีบลุกขึ้นยืนยิ้มอ่อนๆ ให้ภรรยาเจ้านาย

เพลงพิณยิ้มตอบกว้างขวาง โบกไม้โบกมือให้ทุกคนตามสบาย เหล่ตามองท่านเคานต์แดร็กคิวล่าซึ่งยังคงนิ่งเฉย ก่อนจะนั่งลงหมิ่นๆ ยังเท้าแขนที่นั่งของเขาแล้วถามเสียงหวาน “ไม่ทานอะไรสักหน่อยเหรอคอน…คุณดื่มแต่กาแฟแบบนี้ ดีที่ไหนกัน”

คอนสแตนตินหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา มือเลื่อนแฟ้มที่อยู่ใกล้มือมาเปิดออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพลงพิณเห็นดังนั้นก็ถอนใจเฮือก รู้ดีว่าถ้าวอแวเขาไปมากกว่านี้ เธอจะถูกดุต่อหน้าผู้ช่วยทั้งสาม รวมถึงเหล่าพนักงานและทีมบอดี้การ์ด แต่ถ้าเธอเดินคอตกกลับไปง่ายๆ มันก็เหมือนกับเธอจ๋องกับเขา…ไม่ได้เด็ดขาด

หญิงสาวเลยยิ้มหวานอีกครั้งแล้วรูดยางมัดผมสีดำที่รัดจุกผมบนกระหม่อมเพื่อกันไม่ให้ผมปรกหน้าออก มือเรียวเล็กขาวสะอาดเลื่อนมาลูบไล้แล้วรวบผมหยักศกดำสนิทที่นุ่มยังกับเส้นไหมของคอนสแตนตินก่อนจะมัดไว้ตรงท้ายทอย

“เพลงเห็นผมมาคอยเกะกะคุณอยู่เรื่อย…มัดไว้อย่างนี้ล่ะค่ะดีแล้ว…ไหนดูซิ” หญิงสาวทำท่าเบนหน้าออก ก่อนจะร้องงึมงำในคอ “อืม…ดูยังกับโจรสลัดแน่ะ เท่จัง แหะๆ”

มือเล็กของคนใจกล้าลูบใบหน้าที่รกไปด้วยเคราของเขาอีกครั้ง ไม่รอให้ชายหนุ่มตั้งตัวทัน รีบเลื่อนสะโพกลงจากเท้าแขนและเดินลอยชายจากมาด้วยใจที่เต้นระทึกผิดกับท่าทีเนิบนาบที่แสดงออก อยู่ๆ เธอก็รู้สึกร้อนที่แผ่นหลัง พอหันกลับไปมองก็แทบสะดุ้งกับพลังของดวงตาสีน้ำเงินเข้มข้นไปด้วยอารมณ์ที่กำลังจ้องมา…หญิงสาวทำท่ายักไหล่แล้วยิ้มแบบ ‘ฉันสบายดี’ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง…คว้าแก้วแชมเปญที่พนักงานรินเตรียมไว้มาดื่มเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจ

ครู่ใหญ่ต่อมา เพลงพิณที่เริ่มมีเสียงอ้อแอ้จากอาการเมาก็ร้องงอแงให้พนักงานไปหาเสื้อคลุมตัวโปรดมาให้เธอ หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเอาแต่ใจตัวเองเมื่ออีกฝ่ายนำเสื้อแคชเมียร์สีฟ้าอ่อนมาให้ จนในที่สุดพอได้แจ็กเก็ตมีฮู้ดสีแดงมีลายพิมพ์หน้าลิงยิ้มแป้นแล้นทั้งด้านหน้าและด้านหลัง เธอก็ยิ้มอย่างดีใจ จัดแจงสวมทับเสื้อยืดเป็นการเตรียมตัวไว้ก่อนเวลาที่เครื่องจะลงจอด พอพนักงานตอบคำถามของเธอว่าเหลืออีกเกือบห้าชั่วโมงจึงจะถึงปลายทาง หญิงสาวก็เลยตัดสินใจจะนอนสักตื่น…เธอจิบแชมเปญอีกครั้ง ชักผ้าห่มไหมสีน้ำเงินเข้มมาคลุมตัว แล้วผล็อยหลับไปทันที

“นี่ตื่นๆ…ตื่นเดี๋ยวนี้นะ”

คอนสแตนตินเขย่าตัวภรรยาที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างหงุดหงิด เครื่องลงจอดสนิทมาพักใหญ่แล้ว ผู้ช่วยทั้งสามนำเอกสารและแฟ้มงานต่างๆ ลงไปจากเครื่องแล้ว บอดี้การ์ดทั้งสี่ของเขาที่ผ่อนคลายมาตลอดการเดินทางก็เตรียมปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มที่ พนักงานข้างล่างขึ้นมาขนของสัมภาระต่างๆ ของเธอที่ดูเหมือนจะมากมายไม่หมดสิ้นลงไปหมดแล้ว…แต่เพลงพิณยังนอนหลับอุตุ เสียงความเคลื่อนไหวรายรอบดูจะไม่สามารถชอนไชเข้าสู่โสตประสาทเธอได้เลย