ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 5 – บทที่ 6

คอนสแตนตินจิบเบียร์ มองเสื้อกันหนาวสีแดงของคนตัวเล็กอีกครั้งแล้วเม้มปาก “อย่าปรากฏตัวในที่สาธารณะด้วยชุดแบบนี้อีก!”

เพลงพิณเม้มปาก เหลือบมองการแต่งกายของสามีตัวดีแล้วสะบัดหน้าไปมองวิวนอกรถ…ฮึ แล้วจะให้แต่งตัวเหมือนกับไว้ทุกข์ตลอดเวลาเหมือนเขาหรือไง…ฝันไปเถอะ

คนของคอนสแตนตินได้ทำการกั้นกองทัพนักข่าวไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อรถคันยาวมาถึงหน้าบ้านจึงสามารถแล่นผ่านประตูอัลลอยงดงามเข้าไปได้โดยไม่ต้องรอ เพลงพิณหันหน้าหันหลังมองออกไปยังกลุ่มคนที่ร้องระเบ็งเซ็งแซ่และถ่ายรูปกันไม่หยุดอย่างนึกทึ่ง…ไม่คิดว่าคอนสแตนตินจะเป็นที่สนใจขนาดนี้ ต่อไปนี้เธอเองก็คงเป็นเป้าเหมือนกัน หญิงสาวยิ้มและร้องฮิฮะอยู่ในใจ เธอคงต้องพยายามเป็นข่าวแบบเนียนๆ เพราะกว่าผลงานชิ้นโบแดงของเธอที่ปราสาทมิครอสจะเสร็จ ผู้คนจะได้พอคุ้นหน้าคุ้นตาเธอบ้าง ไม่ต้องโปรโมตกันทีหลังให้มากมาย

รถแล่นมาถึงหน้าตึกสีขาวสว่างที่มีความงดงามทางสถาปัตยกรรมและภูมิทัศน์รายรอบ เพลงพิณมองอย่างสนใจในแง่การออกแบบ แต่พอเธอเห็นว่านอกจากเหล่าคนงานและคนรับใช้ที่ยืนเข้าแถวรอรับอยู่ที่ลานหน้าบันไดยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งยืนอยู่บนบันไดหินอ่อนเหนือขึ้นไปก็เม้มปาก…ย่า อาสาว อาเขยกับลูกพี่ลูกน้องสองคนของคอนสแตนตินแต่งตัวกันเต็มที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าตัวตึก ทอมบอยจอมแก่นรู้สึกว่าเลือดหาเรื่องแผลงของเธอมันเริ่มร้อนระอุ เธอไม่ชอบครอบครัวของเขาเลย รู้สึกว่าทุกคนแล้งน้ำใจและไร้มารยาทมาก ไปร่วมงานแต่งงานก็เพียงแค่เสร็จพิธี พ่อแม่ของเธอเตรียมการต้อนรับ วางแพลนไว้ว่าจะพาไปเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เป็นอันต้องเก้อไป แม้โซเฟียย่าของเขาจะอ้างปัญหาเรื่องสุขภาพของตัวเองและนัดหมายสำคัญทางธุรกิจของลูกเขยก็ตาม ยังไงเพลงพิณก็รู้สึกไม่ชอบใจ และตลอดงานอาผู้หญิงของเขามองเธอด้วยสายตาคลางแคลงดูถูก ส่วนลูกพี่ลูกน้องทั้งสองของเขาก็ไม่ได้ไปร่วมงานด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตามเพลงพิณก็สะกดความมันเขี้ยวไว้พร้อมกับปั้นยิ้มก่อนจะก้าวลงจากรถพร้อมๆ กับคอนสแตนติน เธอในฐานะนายผู้หญิงคนใหม่ของตระกูลอันเกลอสยิ้มทักทายคนงานมากมายที่ส่งเสียงทักทายนอบน้อม บางคนที่จำเธอได้คราวที่เธอมาค้างเมื่อสองปีก่อนก็ส่งยิ้มให้ หญิงสาวรีบยิ้มตอบและทักทายทุกคนเสียงใสเป็นกันเอง

คอนสแตนตินพาเธอเดินขึ้นบันได แล้วหยุดลงตรงหน้าสมาชิกในครอบครัวที่รออยู่ เพลงพิณรู้สึกได้ว่าทุกคนมองการแต่งกายของเธออย่างอึ้งๆ ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉย ยกเว้นกับผู้หญิงอายุแก่กว่าเธอราวๆ สองสามปีที่แต่งตัวเปรี้ยวโฉบเฉี่ยวด้วยชุดแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้าที่ยิ้มเยาะสภาพของเธออย่างไม่สนใจจะปิดบัง

“ยาย่าครับ” คอนสแตนตินทักหญิงชราร่างเล็กที่แต่งหน้าแต่งกายประณีตจนดูลดอายุจริงไปได้มากแล้วเข้าไปกอดและจูบแก้ม ก่อนจะหันมาทางภรรยา

เพลงพิณยิ้มอย่างสงวนท่าที หญิงชราดูสง่าและไว้ตัวจนเธอไม่รู้ว่าจะแสดงความยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งและปฏิบัติตนในฐานะสมาชิกใหม่ของครอบครัวอย่างไรดี แต่แล้วก็คาดไม่ถึง เมื่อย่าของคอนสแตนตินดึงเธอไปกอดแล้วหอมแก้มซ้ายขวา

“เดินทางเป็นยังไงบ้าง…ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับที่สนามบิน ต้องคอยดูแลพวกคนงานเตรียมบ้านไว้ต้อนรับเธอกับคอนสแตนตินน่ะจ้ะ” โซเฟียย่าของคอนสแตนตินพูดด้วยโทนเสียงอ่อนเบา หลังจากปล่อยหลานสะใภ้ออกจากอ้อมแขน

เพลงพิณรู้สึกแปลกใจนิดๆ ที่ย่าของเขาดูเป็นมิตรมากขึ้น บางทีอาจเป็นเพราะโซเฟียเห็นแก่หลานชายและเริ่มจะทำใจได้บ้างแล้วกับการแต่งงานสายฟ้าแลบที่เกิดขึ้น ท่าทีเย็นชาไว้ตัวเหมือนครั้งไปร่วมงานแต่งงานจึงเปลี่ยนไป