ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 5 – บทที่ 6

“แหม…เก่งจัง ระวังตัวกันตลอดเวลาเลยเหรอเนี่ย” เพลงพิณชื่นชมและลูบข้อมือตัวเองป้อยๆ สตีเฟ่นเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิด มองข้อมือบางที่แดงขึ้นทันตาอย่างไม่สบายใจ

คอนสแตนตินที่ยืนมองการกระทำของภรรยาในนามของตัวเองมาได้สักพักก็ชักหงุดหงิด…ถ้าเป็นเขาในวันที่รับบอดี้การ์ดชุดใหม่น่ะเหรอ ก็แค่ทักทายทั้งชุดพร้อมกันและให้แต่ละคนแนะนำชื่อของตัวเองเร็วๆ ก็เป็นอันเสร็จ ไม่ใช่มาเจรจาพาที พูดเล่นพูดหัวอย่างแม่ตัวดีนี่หรอก…เวลาเป็นเงินเป็นทอง

“ถ้าเล่นพอแล้ว…ก็หันไปสนใจผู้ช่วยของคุณได้แล้วนะ นี่ไม่ใช่เรื่องเดียวที่ต้องทำ แล้วผมก็ไม่ได้มีเวลามากนักหรอก” ชายหนุ่มแดกดันด้วยเสียงขรึม

เพลงพิณแอบเบะปาก…คนเขามาดูแลรักษาชีวิตให้นะ จะให้ทักทายว่า ‘เฮ้ ไงพวก’ แล้วก็จบกันน่ะเหรอ…อีตาแวมไพร์ไร้อารยธรรมเอ๊ย

หญิงสาวไม่สนใจ เดินมาหยุดยิ้มให้กับผู้ชายสองคนสุดท้าย พวกเขามีรูปร่างที่บางกว่า อยู่ในเสื้อผ้าแบบนักธุรกิจ “เอาล่ะค่ะ…เรามารีบรวบรัดกันดีกว่า…สามีฉันเขา…” หญิงสาวเอนกายมาข้างหน้าเล็กน้อย คล้ายกำลังจะกระซิบความลับ พลางพยักพเยิดไปยังคนตัวโต “…อายุมากแล้วน่ะ เลยรู้สึกว่าเวลาในชีวิตมันเหลือน้อยลงเต็มที ทำอะไรต้องรีบๆ”

ทั้งหกคนตรงหน้าทำท่าคล้ายกับจะหัวเราะแต่กลั้นไว้ได้ ก่อนจะรีบก้มหน้าลงมองพื้นพรม…คิดไม่ถึงว่านายผู้หญิงของพวกเขาจะขี้เล่น ซุกซนเหมือนเด็กๆ แบบนี้ ต่างกับภรรยาของนักธุรกิจพันล้านทั่วไปที่ถ้าไม่แกร่งและเข้มงวดพอๆ กับสามี ก็วีนจัด วางอำนาจ และเอาแต่ใจ

คอนสแตนตินไม่อยากเล่นตลกให้ลูกน้องดู จึงไม่จัดการคนปากดีเสียตรงนี้เลย ได้แต่ก้มหน้าลงไปแนบชิดใบหูของคนตัวเล็ก และพูดเสียงเย็นชาเบาๆ “ถ้าคุณทำให้ผมเป็นตัวตลกต่อหน้าลูกน้องอีกล่ะก็…เวลาในชีวิตคุณจะไม่เหลือเลย…ที่รัก”

เพลงพิณรู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัวและพานให้ขนลุกพรึบ เธอรีบยิ้มเจื่อนๆ ทักทายผู้ช่วยทั้งสองที่ชื่อมากิสซึ่งเป็นชาวกรีกกับริค หรือริคาโด้ลูกครึ่งอิตาลี-ฝรั่งเศส…กับคนหลังนี่เธอเกือบจะชวนคุยอยู่แล้วเชียวเพราะเธอก็เป็นลูกเสี้ยวฝรั่งเศสเหมือนกัน แต่เห็นสามีทำตาเรืองๆ ด้วยความโกรธ หญิงสาวก็เลยแค่ยิ้ม แล้วบุ้ยใบ้กับทุกคนเป็นเชิงบอกว่าเอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง

“เอาล่ะ วันนี้พวกนายไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้นั่นล่ะถึงจะเริ่มหน้าที่” คอนสแตนตินบอกกับทุกคน แต่ไม่ทันที่ใครจะออกจากห้อง คนตัวโตและมือเท่าใบลานอย่างที่หญิงสาวค่อนก็คว้ามือเธอลากให้ออกมาจากห้อง

สองหนุ่มสาวเดินกันมาตามทางเดินที่ปูพรมหนานุ่ม พอทั้งสองผ่านห้องไหนเขาก็บอกเร็วๆ ว่าเป็นห้องอะไร…ห้องรับแขกแบบส่วนตัว ห้องรับแขกแบบทางการ ห้องสมุดขนาดใหญ่ ห้องรับประทานอาหาร และห้องนี้เองที่ทำให้ขาของเพลงพิณก้าวต่อไปไม่ได้

“ฉันหิว” เสียงเล็กๆ เอ่ยอย่างละห้อยขึ้นมาทันที เหลืออีกนานกว่าจะเที่ยง…และเธอก็รู้มาว่าคนกรีกกินอาหารเที่ยงช้ามาก อาจล่วงไปถึงบ่ายสามโมงด้วยซ้ำ

คอนสแตนตินก้มลงมองภรรยาเจ้าปัญหา…ถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะแตะหลังเบาๆ แล้วพาเข้ามานั่งที่โต๊ะ ส่วนตัวเขาเองเดินไปสั่นกระดิ่งที่อยู่มุมห้อง พักเดียวคนรับใช้ในชุดขาวครีมก็มารับคำสั่ง

คอนสแตนตินสั่งกาแฟ ส่วนคนที่บอกว่าหิวกลับยิ้มแย้ม ทักทายคนรับใช้และถามชื่อ ก่อนจะถามอีกฝ่ายว่ามีอะไรให้เธอกินบ้าง…อะไรที่ไม่รบกวนพ่อครัวจนเกินไป

ท้ายสุด เพลงพิณก็ได้สลัด สปาเกตตี้ เค้กชิ้นโตสองชิ้น และน้ำทับทิมสด