ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 5 – บทที่ 6

บทที่ 6…ไม่มีอะไรที่คอนสแตนตินขาดไม่ได้

ชั้นบนของบ้านคอนสแตนตินบอกว่าเอาไว้เป็นรายการหลังเพราะไม่มีอะไรมาก รายการต่อมาหลังจากเสร็จเรื่องกินจึงเป็นส่วนของนอกบ้าน ซึ่งได้แก่สนามหญ้าเขียวขจีที่กว้างพอให้เฮลิคอปเตอร์ลงจอดได้สักสองลำ สระว่ายน้ำขนาดมาตรฐาน เรือนกระจกสำหรับปลูกกล้วยไม้และกุหลาบที่ย่าของชายหนุ่มชอบ…เพลงพิณสนใจกับจุดนี้ แต่คนพาทัวร์ดูไม่ค่อยอยากเสียเวลา เธอจึงเดินตามเขาต้อยๆ ตามแต่เขาจะพาไป…และที่สุดท้ายในส่วนของนอกบ้านก็ทำให้เพลงพิณร้องกรี๊ดออกมาด้วยความทึ่ง

สิ่งก่อสร้างตรงหน้าดูทันสมัย เป็นโรงเรือนสีเทาควันบุหรี่และมีทางเดินเชื่อมกับตัวบ้าน ส่วนด้านหน้าของอาคารมีทางคอนกรีตทอดยาวเลียบสนามหญ้าไปยังประตูหน้า คอนสแตนตินเปิดประตูด้วยรีโมตคอนโทรล และพอประตูขนาดใหญ่ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปแล้วเผยสิ่งที่อยู่ด้านใน เพลงพิณก็ตาโต รีบพุ่งปราดเข้าไปและอยู่ในอาการที่เรียกว่าตื่นเต้นสุดขีด

“วะว้าว นี่มันขุมสมบัติชัดๆ แม่เจ้า…โอ้ว เยี่ยมกู้ด” เพลงพิณกอดจูบลูบคลำรถหนึ่งในจำนวนหกคันที่จอดเรียงรายอยู่ “โอ้ว…นี่ พอร์ช คาร์เรร่าใช่ไหมเนี่ย…และนั่นเฟอร์รารี่ เอ็นโซ่…ตรงนั้น อย่าบอกนะ แลมเบอร์กินี รีเวนตัน โว้ว โว้ว…แม่เจ้าโว้ย เป็นบุญตาของเพลงพิณคนนี้จริงๆ…รถพวกนี้ของคุณหมดเลยเหรอ”

เจ้าของรถหรูตรงหน้ามองคนที่เหมือนเป็นบ้าไปแล้วอย่างระอาใจนิดๆ “ของคนอื่นจะให้เอามาจอดที่นี่ทำบ้าอะไร”

หญิงสาวไม่สนใจคำตอบประชดๆ นั้น เธอวิ่งไปวิ่งมาอยู่ระหว่างเหล่ารถชั้นยอดที่คนรักรถต้องอยากเป็นเจ้าของสักคันในชีวิตพลางร้องอุทานโอ้ อ้าเสียงดัง กับบางคันก็บ้าถึงกับเกลือกกลิ้งใบหน้ากับตัวถังรถเลยด้วยซ้ำ…คอนสแตนตินมองนาฬิกาข้อมือหน้าปัดสีดำแบบเรียบๆ ของตัวเองแล้วคิด…ให้เวลาบ้าอีกสามนาที…ไม่งั้นเขาจะขังไว้ให้นอนกับรถที่นี่แหละ ชายหนุ่มส่ายหัวเมื่อเห็นเพลงพิณกำลังเต๊ะท่าอยู่กับแอสตัน มาร์ตินเหมือนเป็นนางเอกของเจมส์ บอนด์…โดยไม่ดูสภาพว่าตัวเองสวมเพียงกางเกงผ้าสำลีสีสดกับเสื้อยืดดูเหมือนเด็กเร่ร่อนมากกว่า

“ไปกันได้แล้ว ยังเหลือชั้นบนอีกที่ต้องดู…จะได้เสร็จๆ ไป” ชายหนุ่มเร่ง

“โอ้ เจ้าค่า คิริเอ” เพลงพิณประชดเสียงหวานเฉียบและค้อมตัวน้อยๆ เลียนแบบคนรับใช้ที่มารับคำสั่งในห้องอาหาร

หญิงสาวลากขาตามคนตัวโตที่เดินลิ่วๆ ตาเรียวรูปเม็ดอัลมอนด์มองรถคันนั้นคันนี้อย่างสนอกสนใจ แต่พอมองเห็นคันสุดท้ายที่อยู่บนยกพื้นก็ร้องกรี๊ดออกมาแล้วถลาเข้าไปหา ราวกับแม่ที่ได้พบลูกน้อยที่พลัดพรากกันไม่มีผิด

“นะ…นี่…นี่มัน พากานี่ ซอนด้านี่…อ๊ากกก…สวยจังเลย คุณมีด้วยเหรอ เจ๋งจังเลย” หญิงสาววนไปวนมา ตาเรียวเบิกโตเท่าไข่ห่าน

คอนสแตนตินมองรถ แล้วก็ยักไหล่ “ใช่ สั่งทำ เทคโนโลยีล่าสุด…สมรรถนะอยู่ในระดับที่ทางการไม่อนุญาตให้ขับบนถนนของรัฐ”

คนบ้ารถแต่ได้ขับแค่รถญี่ปุ่นของแม่ที่ยกให้มาอีกทีมองรถตรงหน้าอย่างละเมอๆ “โห มีกับเขาทั้งคัน…แต่ขับไม่ได้นี่นะ…แล้วมีไปทำไมเนี่ย”

คอนสแตนตินมองรถที่อยู่รายรอบ…บางคันเขายังไม่เคยได้ขับสักครั้ง จะมีก็แต่ยอร์โก้ที่มาขอยืมบ่อยๆ “ผมสั่งซื้อเพราะชื่นชมในความทุ่มเทของทีมงานผู้ผลิต…และชอบในความสวยงามและสมรรถนะของรถ…ส่วนจะได้ขับหรือไม่ไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าอยากขับจริงก็เอาลงเรือแล้วไปขับที่เกาะส่วนตัวก็ได้…แต่มันยุ่งยาก และชีวิตมีเรื่องสำคัญกว่านั้นต้องทำ ไม่ใช่จะมามัวบ้ารถ”