ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 7 – บทที่ 8

ไอริสยอบกายและรีบปฏิเสธ “ไม่ค่ะไม่…พวกเราดีใจกันมาตลอดทั้งเดือนเลยเจ้าค่ะตั้งแต่รู้ว่าจะมีนายหญิง…ที่นี่ เอ่อ เงียบเหงามากเจ้าค่ะ” แม่บ้านมองร่างเล็กในเครื่องแต่งกายของเด็กวัยรุ่นก่อนจะเอ่ยขึ้นเหมือนไม่แน่ใจ “แล้วพวกเราก็หวังอยากให้คิริอากับท่านคอนสแตนตินมีคุณหนูกันเร็วๆ ด้วยนะเจ้าคะ”

เพลงพิณหน้าแดง…อดเหลือบมองไปยังอีกห้องที่มีเตียงใหญ่มหึมาไม่ได้…แง้ว… “เอ้อ จ้ะ…ขอบใจทุกคนมากนะ…โอ้ว ชักเหนื่อยเหมือนกัน เดี๋ยวฉันขออาบน้ำก่อนก็แล้วกันนะ แล้วจะลงไปกินข้าวเลย…หิวมากๆ”

ไอริสทำท่าวุ่นวายใจ “ตายจริง ให้ดิฉันจัดของว่าง…”

เพลงพิณรีบโบกมือขัด “ไม่ต้องจ้ะ ไม่ต้อง…เดี๋ยวกินอาหารค่ำเลยทีเดียว…ถ้าไอริสจะลงไปข้างล่าง ฝากย้ำกับทีมฉันด้วยนะว่าอีกหนึ่งชั่วโมงกินข้าวกัน”

คืนนั้นเพลงพิณเข้านอนด้วยท้องที่อิ่มแปล้ เชฟของคอนสแตนตินฝีมือดีมากๆ มากจนไม่น่าเชื่อว่าจะมาอยู่ในที่ลึกลับ หมกตัวเป็นช้างเผือกในปราสาทมืดอย่างนี้…แต่คิดอีกทีการให้บริการนายผู้ชายและคนสนิทผู้ชายอีกเป็นโขยง ซึ่งดูแต่ละคนก็คงเป็นแบบไม่มีปากเสียง มีอะไรก็กิน ก็คงสบายใจดีไปอีกแบบ

เพลงพิณตามเข้าไปเยี่ยมเชฟและผู้ช่วยรวมถึงคนงานอีกหลายคนถึงในครัวเพื่อขอบคุณสำหรับอาหารมื้อพิเศษด้วยตัวเอง นอกจากนั้นผลพลอยได้ก็คือหญิงสาวได้เห็นครัวทันสมัยและกว้างขวางพอที่จะทำอาหารเลี้ยงรับรองแขกได้มากถึงร้อยคนเลยทีเดียว ตาเรียวๆ ของคนช่างกินเบิกกว้างนิดหนึ่งเมื่อเห็นตู้เย็นสีเงินแสนทันสมัยเรียงรายกันตลอดแนวผนังห้องครัว…ตู้เย็นมากก็แปลว่าอาหารต้องมากไปด้วย นายหญิงคนใหม่ร้องฮิฮะในใจและอุทาน…เยี่ยมกู้ด

แสงแดดในยามเช้าลอดผ่านรอยแยกของม่านหน้าต่างและประตูเข้ามาโลมเลียใบหน้ารูปหัวใจที่กำลังหลับตาพริ้ม ผิวขาวราวกับหิมะมีสีทองอ่อนๆ ของแดดมาแตะแต้ม ส่งผลให้แพขนตาที่สะท้อนเงาบ่งบอกถึงความมีสุขภาพดีเริ่มขยุกขยิก

“ตื่นก็ได้…ฮ้าววว” ปากบางเป็นกระจับหาวยาวเหยียด แขนเรียวบิดขี้เกียจไปซ้ายทีขวาที ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองนอนชิดริมเตียงมากๆ เพราะมือปัดไปถูกของบางอย่างที่โต๊ะเล็กข้างเตียง

เคร้งงง…เสียงวัตถุคล้ายระฆังเงินใบจิ๋วตกกระทบพื้นหินอ่อนทำให้ตาที่ยังปรือๆ ถึงกับเบิกโพลง

“เย้ยยย…อะไรวะนั่น” คนตัวเล็กในชุดนอนสายเดี่ยวกางเกงขายาวอุทานไม่สมเป็นหญิง ก่อนจะพลิกตัวเอาหัวห้อยไปใต้เตียง แล้วใช้มือควานๆ หาต้นกำเนิดเสียง

“แหม…เจ้านี่นี่เอง” หญิงสาวหยิบกระดิ่งเงินแท้สลักลวดลายแบบมีด้ามจับมาถือไว้ ส่งผลให้สิ่งในมือส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งขึ้นมาอีก ยังไม่ทันที่จะทำอะไรกับมัน เสียงอันน่าก็ร้องทักทายรายงานตัวอยู่หน้าประตู

“ฉันตื่นแล้วอันน่า ห้องก็ไม่ได้ล็อก เข้ามาสิ” เพลงพิณวางกระดิ่งเจ้ายศเจ้าอย่างไว้ที่หัวเตียง…ไอริสรายงานว่าเธอกับคอนสแตนตินมีแบบนี้คนละอัน เอาไว้ส่งเสียงเรียกคนรับใช้ หญิงสาวบอกไปแล้วว่าไม่ต้องการ เธอทำอะไรด้วยตัวเองได้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ฟัง ยังดื้อเอามาวางไว้ใกล้มืออีก

อันน่าเข้ามาในห้องด้วยชุดแต่งกายเหมือนๆ กับคนงานหญิงคนอื่นๆ…กระโปรงแบบเรียบสีน้ำเงินกับเสื้อขาว…ไม่มีเอกลักษณ์อย่างแรงในความคิดของนายหญิงคนใหม่ สักวันเธอจะเปลี่ยนเครื่องแบบของคนที่นี่เป็นกางเกงยีนเสื้อยืดให้หมดเลย

“กาลีเมร่าเจ้าค่ะคิริอาเพลงพิณ…ตื่นเช้าจังนะเจ้าคะ” คนสนิททักทายยิ้มแย้ม