ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

คอนสแตนตินในชุดคลุมสีดำเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องนอนอย่างหงุดหงิด…ทำงานก็แล้ว ออกไปว่ายน้ำก็แล้ว ยังไม่รู้สึกเลยว่าความง่วงกำลังจะมาเยือน ดวงตาเขาแสบระคายไปหมดจากการใช้งานติดต่อกันนานเกือบยี่สิบชั่วโมง…พรุ่งนี้เขาก็มีประชุมออนไลน์กับทีมผู้ช่วยที่จีนแต่เช้า ถ้านอนไม่พอ คงไม่มีอารมณ์จะวิเคราะห์อะไร และคงจะหงุดหงิดไปทั้งวัน ใครที่บังเอิญทำเรื่องผิดพลาดต่อหน้าเขา คงเหมือนจุดชนวนระเบิดให้กระเจิดกระเจิงกันไปทั้งบริษัท

เขาต้องนอน…ตอนนี้เลยด้วย

เคร้งงง!

เสียงกระดิ่งตกกระทบพื้นห้องดังมาจากห้องของเพลงพิณอีกแล้ว คนที่หงุดหงิดหัวเสียเพราะนอนไม่หลับโมโหขึ้นมาติดหมัด ก้าวพรวดๆ ไปยังประตูที่เชื่อมระหว่างสองห้อง ประตูไม้ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงก้าวเข้าไปในห้อง แสงไฟอ่อนๆ จากมุมห้องทำให้ดวงตาคมดุเห็นเตียงสี่เสาที่มีมุ้งสีอ่อนล้อมรอบได้ชัดพอควร เจ้าของเตียงที่นอนชิดริมเตียงจนน่าหวาดเสียว ทำท่าควานๆ มือไปยังข้างเตียงคล้ายกับจะหาของ ปากก็บ่นงึมงำ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกแล้วพลิกกายเปลี่ยนท่า จากนั้น…

พลั่ก!

เสียงเนื้อกระทบของแข็งดังขึ้นเมื่อแขนของร่างเล็กตวัดไปฟาดโดนเสาเตียง เพลงพิณสะดุ้งแล้วลุกขึ้นนั่งลูบแขนป้อยๆ พร้อมกับบ่นเป็นภาษาไทย

ลมหายใจหนักๆ ที่แสดงความรำคาญดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมาหยุดข้างเตียง “เป็นอะไรมากไหม…พูดภาษาอังกฤษสิเพลงพิณ” เสียงต่ำลึกถามห้วนๆ และออกคำสั่ง พลางแหวกมุ้งลูกไม้ละเอียดออกแล้วถามคำถามเดิมกับเจ้าของห้องอีกครั้ง

เพลงพิณยังคงหลับตา แต่ก็ตอบออกมาเสียงอ้อนเป็นภาษาอังกฤษ “เพลงเจ็บแขนอ่ะ…ตรงนี้ ตรงนี้” แขนเรียวนุ่มเนียนยื่นมาตรงหน้า มืออีกข้างลูบตรงจุดที่เจ็บแล้วร้องงึมงำ

คอนสแตนตินงงไปกับท่าทีของอีกฝ่าย เขาคาดว่าเธอจะร้องกรี๊ดกร๊าดเสียอีกที่เขาถือวิสาสะเข้ามา ซ้ำยังนั่งบนเตียงเธออีก แต่เธอกลับพูดกับเขาเสียงอ่อนเสียงหวาน…หากประโยคต่อมาของเพลงพิณก็ทำให้คอนสแตนตินเข้าใจ

“ปาปา…ใครเอาไม้มาตีเพลงไม่รู้…เจ็บมากเลย”

ยายบ้านี่ละเมอ!

คอนสแตนตินดึงแขนเล็กมาใกล้ๆ แต่กลายเป็นว่าเจ้าของแขนโผเข้าหาเขาพร้อมกับซุกหน้ากับอกกว้างนิ่ง เจ้าของอกถึงกับอึ้งไปหลายวินาทีจนลืมดันร่างเล็กออก สายตาคมกวาดมองสภาพเตียงของเพลงพิณคร่าวๆ เท่าที่แสงไฟอ่อนๆ จะอำนวย…มุ้งด้านหนึ่งเลิกเปิดขึ้น หมอนข้างเธอจะหล่นมิหล่นแหล่อยู่ข้างเตียง ผ้าห่มเป็นก้อนขยุกขยุยอยู่กลางเตียง ถึงแม้ว่าเตียงเธอจะกว้างขวาง แต่หญิงสาวนอนดิ้นผิดมนุษย์จนแขนไปฟาดเอากับเสาไม้แข็งๆ นั้นเข้า…ซ้ำยังขี้เซาไม่ยอมตื่นอีกทั้งที่เจ็บ ตอนเช้าเธอจึงไม่รู้ว่าแขนไปโดนอะไรมา

วิเศษจริงๆ ยายหัวฟูเอ๊ย…

คอนสแตนตินถอนใจ ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกเสียแล้วในการป้องกันไม่ให้เพลงพิณทำการฆาตกรรมตัวเธอเองในขณะหลับ ชายหนุ่มช้อนร่างเล็กที่หลับอุตุขึ้นแนบอกแล้วเดินออกมายังห้องนอนใหญ่ ปากได้รูปเม้มนิดๆ กับความแส่ไม่เข้าเรื่องของตัวเอง…เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เธอนอนดิ้นขนาดนั้น แล้วเขาจะนอนหลับลงได้ยังไง ที่สำคัญ ตอนเธอตื่นมาจะต้องอาละวาดให้เขาแสบแก้วหูแต่เช้าแน่