ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

คอนสแตนตินเห็นท่าทีอวดดีอย่างนั้นก็ยิ่งมันเขี้ยว “ห้าม…ห้ามเปิดเพลงดังๆ อย่างนี้อีก…แล้วถ้าอยากทำท่าพิสดารแบบนั้นก็ไปที่ชั้นหนึ่ง…เข้าใจไหม”

เพลงพิณยังอยากจะเถียง แต่ยังนึกอะไรเหมาะไม่ออก หญิงสาวยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกหน้า แต่แล้วก็ต้องร้องวี้ดอีกครั้งเมื่อมือแข็งยังกับคีมตัดลวดกระชากแขนเธอไปดูซะใกล้

“ไปโดนอะไรมาฮึ…ช้ำขนาดนี้” คอนสแตนตินถามด้วยอารมณ์อดกลั้น

เพลงพิณมองแขนของตัวเองแล้วก็นิ่วหน้า…รอยสีม่วงจางค่อนข้างใหญ่ที่เหนือข้อมือเธอเล็กน้อย…เธอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร

“ตื่นมาก็เป็นแบบนี้แหละ…ไม่รู้เหมือนกัน อาจกระแทกอะไรเมื่อวานนี้ตอนสำรวจปราสาทคุณมั้ง” หญิงสาวตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก…ถึงจะช้ำมากจนเป็นรอยขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไรเท่าไหร่

“ไปหายาทาซะไป…” ชายหนุ่มกัดกราม “…วุ่นวายจริง บ้ากันไปหมด…จำไว้นะ อย่ามาเปิดเพลงที่ชั้นนี้เด็ดขาด ที่นี่ไม่ใช่ชั้นส่วนตัวของคุณ”

เพลงพิณตาคว่ำ…สั่งแล้วสั่งอีก ยังกับเธอเป็นเด็กอนุบาลยังงั้นแหละ… “แหวะ…คนไม่มีอารมณ์สุนทรีย์ เพลงออกจะเพราะ แล้วก็ดังจะตาย…คนเขาฟังกันทั่วโลก”

ดวงตาสีน้ำเงินมีรอยเยาะ ก้มหน้าคมเข้มลงมาแทบชิดจนคนตัวเล็กเบนหน้าหนีแทบไม่ทัน “ไอ้เพลงจังหวะกระแทกหู คนร้องก็ทำเสียงประหลาดๆ แล้วเนื้อร้องยังมีแต่เรื่องเซ็กซ์เนี่ยนะ…” ดวงตาดุกวาดตามองไล่จากใบหน้ารูปหัวใจดื้อดึง ลงมาตามคอระหง ทรวงอกกลมกลึงในชุดออกกำลังกายรัดรูป หน้าท้องแบนราบจนถึงขาเรียวยาว…ก่อนจะตวัดตาขึ้นมองเจ้าของร่างอีกทีด้วยแววตาที่แปลความหมายไม่ออก

เพลงพิณรู้สึกประหลาดๆ รีบยกแขนเรียวขึ้นกอดอก ก่อนดวงหน้ารูปหัวใจจะเชิดสูงขึ้นอย่างถือดี “…แดร็กคิวล่าเต่าล้านปี…ไม่รู้หรือไงว่าวงการดนตรีเขาไปถึงไหนกันแล้ว” ถึงปากกล้า แต่ใจหนึ่งก็กลัวว่าถ้าผลักดันเขามากไป อีกฝ่ายจะใช้กำลังลงโทษเธอเหมือนเมื่อสองปีก่อนขึ้นมาอีก “…โอเค้ ต่อไปนี้ฉันจะไปเปิดที่ชั้นหนึ่งก็ได้ เชิญนอนหลับให้สบายเลย…ชิ” พูดจบหญิงสาวก็สะบัดตัวจากไปตามทางเดินที่ทอดยาว

คอนสแตนตินมองด้านหลังภรรยาตัวป่วนที่เดินกระแทกเท้าจนผมหยิกๆ เด้งไปมาแล้วก็ขบกราม พอเขาหมุนตัวจะเดินกลับเข้าไปในห้องชุดอีกครั้ง ใบหน้าก็กระทบกับแสงแดดเรื่อเรืองที่ส่องผ่านประตูระเบียงเข้ามา เสียงห้าวทุ้มสบถก่อนจะกระชากประตูเปิดแล้วปิดเสียงดังสนั่น แล้วหมุนตัวกระแทกเท้าเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับปิดประตูดังโครม

เช้ามืดวันรุ่งขึ้น คอนสแตนตินที่ได้หลับยาวรวดถึงหกชั่วโมงกว่าก็นอนลืมตาอยู่บนเตียง พยายามคิดหาเหตุผลว่าทำไมสองคืนที่ผ่านมาเขาถึงได้นอนหลับสนิทตลอดคืน เขาอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป เพราะระหว่างวันมันช่วยให้เขาสดชื่น สมองเฉียบคม มีกำลังที่จะแก้ไขจัดการกับปัญหามากมายได้

กลิ่นอ่อนๆ ที่ยังติดหมอนอยู่กรุ่นเข้าจมูกจางๆ…วันนี้แม่บ้านก็คงเอาเครื่องนอนชุดนี้ไปซักแล้ว ดี เขาจะได้ไม่ต้องทนอะไรแบบนี้อีก ชายหนุ่มหลับตาลงอีกครั้งอย่างคนที่กระหายจะตักตวงความสุขที่ไม่ได้เกิดขึ้นนานแล้ว…ใครจะรู้ บางทีพรุ่งนี้เขาคงนอนไม่หลับตลอดคืนก็ได้ แต่ระหว่างที่เขากำลังขยับตัวหาท่าที่สบายนั้นเอง เขาก็ต้องลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงก้องสะท้อนคล้ายโลหะกระทบพื้นหินอ่อนดังมาจากห้องข้างๆ…เสียงกระดิ่งหล่นพื้นอีกแล้ว…ปวดหัวกับตัวปัญหานั่นจริงๆ

ชายหนุ่มเม้มปากอยู่ในความสลัวของห้องที่กรุม่านรอบด้าน นึกเดาฉุนๆ ว่ายายตัวแสบคงนอนดิ้นน่าดู เขาถึงได้ยินเสียงแบบนี้มาสองคืนแล้ว ชายหนุ่มนอนคิดอย่างเดือดดาลก่อนจะพยายามข่มใจ