…ความคิดของนางนี้จะได้ผลหรือ หลีจวินคิดในใจพลางชะงักฝีเท้า มองหน้ามู่หวั่นชิวอย่างจริงจัง
“เอ่อ…” มู่หวั่นชิวชะงัก นี่เป็นสูตรสำเร็จในตำราวิชาปรุงเครื่องหอมตระกูลเว่ย คำพูดนี้ต่อให้นางตายก็พูดออกไปไม่ได้ เสียงจึงขาดห้วงไป จากนั้นนางก็ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่หลีลืมแล้วหรือ ก่อนหน้านี้ข้าสกัดน้ำหอมไว้จำนวนมาก”
“เสียเวลาเกินไปหรือไม่” หลีจวินลังเลอยู่ชั่วครู่
น้ำหอมที่ตระกูลหลีส่งเข้าวังทุกปีเหล่านั้นต้องใช้เวลาเตรียมนานถึงครึ่งปี
“ไม่หรอก!” เหนือความคาดหมายของหลีจวิน มู่หวั่นชิวกลับส่ายหน้าโดยไม่ต้องคิด “ที่ตัวข้ายังมีน้ำหอมสำเร็จอยู่บ้าง…” เห็นหลีจวินส่ายหน้า นางจึงอธิบายอีกว่า “พี่หลีอย่ามองว่าน้ำหอมเหล่านั้นมีน้อย มันเป็นหัวเชื้อน้ำหอมเชียวนะ เพียงหยดเดียวก็สามารถทำน้ำหอมออกมาได้เป็นร้อยขวด…”
นี่เป็นคำพูดเดิมในตำราของตระกูลเว่ย ซึ่งตระกูลเว่ยจะเรียกน้ำหอมสกัดที่มีความเข้มข้นสูงนี้ว่า ‘หัวเชื้อน้ำหอม’ แล้วเรียกของเหลวที่ใช้หัวเชื้อน้ำหอมปรุงออกมาว่า ‘น้ำหอม’
“ใช้สุราเข้มข้นสูงในการปรุงจะสะดวกกว่า วิธีนี้เร็วกว่าการทำเครื่องหอมประเภทกำยานอีกนะ”
“จริงหรือ” หลีจวินฟังแล้วงุนงง คนฉลาดอย่างเขาก็จินตนาการไม่ออกว่าน้ำหอมที่มู่หวั่นชิวพูดถึงนั้นมีหน้าตาเป็นอย่างไร
คิดได้ว่าตระกูลหลีก็สกัดน้ำหอมเช่นกัน มู่หวั่นชิวจึงพูดอธิบายว่า “วิธีที่ข้าใช้กับอาจารย์โหยวใช้นั้นไม่เหมือนกัน…” อาจารย์โหยวคือนักปรุงเครื่องหอมที่สกัดน้ำหอมให้ตระกูลหลีโดยเฉพาะ อายุมากจนเป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้วและในยามนี้ยังไม่มีผู้สืบทอด มู่หวั่นชิวพูดไปก็ดึงตัวหลีจวินที่ยืนนิ่งไม่ยอมเดินให้เดินไปด้วยกัน “ต่อให้พูดมากกว่านี้ท่านก็อาจจะไม่เข้าใจ พี่หลีไปดูแล้วจะเข้าใจเอง”
มาถึงห้องปรุงเครื่องหอมเล็กๆ ของตนเองแล้ว มู่หวั่นชิวก็เริ่มทำความสะอาดหม้อกลั่นพลางพูดอย่างทอดถอนใจว่า “ถ้ามีอีกสองใบก็คงดี…”
กลิ่นหอมหลายกลิ่นจะได้กลั่นออกมาได้พร้อมกัน ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวันก็สามารถปรุงน้ำหอมได้แล้ว แม้ว่าตนจะมีสูตรลับสำเร็จรูปแล้ว แต่อย่างไรเสียนี่ก็เป็นการทำน้ำหอมชนิดนี้เป็นครั้งแรก มู่หวั่นชิวจึงยังรู้สึกไม่สบายใจ หากมีเวลาให้นางค่อยๆ ปรับลองได้ก็จะดีที่สุด
โชคดีที่นางเก็บดอกไม้สดไว้จำนวนมากเพื่อทำขี้ผึ้งเหลวกลิ่นดอกไม้อยู่แล้ว ทำความสะอาดหม้อกลั่นเสร็จ มู่หวั่นชิวก็บอกให้โม่เสวี่ยไปเตรียมดอกไม้สด เห็นหลีจวินกำลังถือน้ำหอมที่นางสกัดไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาศึกษา นางจึงพูดอย่างทอดถอนใจ “แม้น้ำหอมหนึ่งขวดนี้จะสามารถทำออกมาได้จำนวนมากก็จริง แต่น่าเสียดายที่ยังขาดกลิ่นหอมไปอีกหลายกลิ่น ยามนี้จึงเร่งสกัดออกมาจำนวนมากไม่ได้…ตอนนี้ทำได้เพียงสกัดน้อยๆ ไปก่อน รับมือกับงานขององค์หญิงหมิงอวี้แล้ว หลังจากนั้นค่อยว่ากัน…” แล้วถามอีกว่า “ตามที่พี่หลีคำนวณ ในงานพระราชพิธีอภิเษกขององค์หญิงหมิงอวี้ต้องใช้เครื่องหอมจำนวนเท่าใดหรือ”
นี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่าหลักการแผ่นไม้สั้น* ถังน้ำใบหนึ่งไม่ว่าจะสูงเท่าใด ความสูงในการบรรจุน้ำของมันก็จะอยู่ที่แผ่นไม้สั้นที่สุดในจำนวนนั้น ได้ยินคำพูดนี้แล้วหลีจวินก็พยักหน้า ทว่ายังคงไม่ตอบ กลับย้อนถามว่า “อาชิวสกัดน้ำหอมขวดหนึ่งต้องใช้เวลาเท่าใด”
“เมื่อก่อนยังไม่ชำนาญต้องใช้เวลาสองสามวัน ตอนนี้ใช้เวลาแค่หกเจ็ดชั่วยามก็พอ…” มู่หวั่นชิวชี้น้ำหอมในมือเขาแล้วพูดว่า “พี่หลีอย่ามองว่าสกัดน้ำหอมสักชนิดใช้เวลาไม่มากเด็ดขาด ตอนนี้ข้ายังขาดอีกสี่ห้ากลิ่น แต่มีหม้อสกัดแค่ใบเดียวเช่นนี้ แต่ละกลิ่นต้องใช้เวลาหกถึงเจ็ดชั่วยาม รวมเวลาสองสามวันก็ผ่านไปแล้ว…” ในใจแอบเสียใจ หากตอนแรกที่ไปหอเสวียนจี นางสั่งทำอีกสักสองใบก็คงดี
“กลิ่นเหล่านั้นต้องใช้หม้อสกัดออกมาหรือ” หลีจวินถาม
“อืม…” มู่หวั่นชิวพยักหน้า “ใช้วิธีโบราณของอาจารย์โหยวจะยิ่งช้า และไม่บริสุทธิ์เท่านี้ หากสารเจือปนมากเกินไปก็จะกระทบกับกลิ่นทั้งหมด” นางถอนหายใจ “ใช้หม้อสกัดทั้งหมดเลยดีกว่า…”
“อาชิวตามข้ามา”
มู่หวั่นชิวกำลังพูดอยู่ก็เห็นหลีจวินวางน้ำหอมในมือลงพลางดึงตัวนางแล้วพาเดินออกไปข้างนอก
“…พี่หลีจะไปที่ใด” มู่หวั่นชิวยืนนิ่งไม่ขยับ พยายามดึงตัวเขาไว้ “เสวี่ยเอ๋อร์เตรียมกลีบดอกไม้จวนจะเสร็จแล้ว สกัดหม้อนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ” เห็นหลีจวินพยายามดึงตัวนางให้เดินไปให้ได้จึงพูดอีกว่า “พวกเราไม่มีเวลาแล้ว”
หลีจวินยิ้มแต่ไม่พูด จนกระทั่งดึงตัวนางมาถึงที่ลานบ้าน เขามองกำแพงที่ล้อมอยู่ตลอดซ้ายขวาแล้วพูดว่า “อาชิวระวังนะ…” สิ้นเสียงพูดเขาก็กอดตัวมู่หวั่นชิวแล้วกระโดดลอยตัวขึ้น
