“ว้าย!” มู่หวั่นชิวร้องอย่างตกใจก่อนจะจับตัวหลีจวินไว้แน่น กำลังจะหลับตาก็พบว่าเท้าของตนถึงพื้นเสียแล้ว นางหันไปอย่างช้าๆ ดวงตากวาดมองไปโดยรอบ “ที่นี่คือที่ใด”
“บ้านข้างคฤหาสน์ตระกูลไป๋…” หลีจวินมองนางด้วยรอยยิ้มสดใส “ตอนแรกเห็นอาชิวซื้อคฤหาสน์ตระกูลไป๋ ข้าก็ซื้อบ้านนี้เอาไว้ทันที”
“ที่แท้บ้านหลังนี้ก็ถูกท่านซื้อไปเองหรือ!” มู่หวั่นชิวเบิกตาโตอย่างตกใจ “ตอนแรกที่รู้ว่าบ้านนี้ขายไปแล้ว เสวี่ยเอ๋อร์ยังไปสอบถามด้วยความสงสัยอยู่เลย…” คิดถึงภาพวันนั้นที่โม่เสวี่ยถูกกันไว้นอกประตู มู่หวั่นชิวก็พูดอย่างทอดถอนใจ นางปล่อยมือจากหลีจวินแล้วก้าวไปยังห้องทางตะวันตกที่ประตูเปิดกว้างอยู่
หลีจวินมองนางด้วยรอยยิ้ม แล้วก้าวเท้าตามไป
เมื่อเข้าประตูไปจึงพบว่าภายในห้องมีอาจารย์หลายคนกำลังทำงานยุ่งกันอยู่ พอเห็นพวกเขาเข้ามาเหล่าอาจารย์ก็พากันหยุดงานในมือ ด้านหนึ่งคารวะหลีจวินตามมารยาท ด้านหนึ่งก็ใช้สายตาที่ใช้มองคนแปลกหน้าสำรวจมู่หวั่นชิว สิ่งที่ทำให้มู่หวั่นชิวประหลาดใจก็คือคนเหล่านี้นางรู้จักแทบทั้งหมด พวกเขาล้วนเป็นอาจารย์ในห้องรังสรรค์กลิ่นของร้านหลีจี้ที่ระยะนี้ทยอยถูกกู่ฉินตัดออก รวมไปถึงหร่านปิงที่ลือกันว่าเพราะแพร่งพรายสูตรลับเม็ดหอมบุปผาสวรรค์ออกไปจึงได้ถูกร้านหลีจี้กักตัวเอาไว้
“เจ้า…” หร่านปิงหันมามองมู่หวั่นชิวอย่างประหลาดใจ
“ทุกคนทำงานต่อไปเถอะ…” หลีจวินพยักหน้าให้ทุกคนแล้วดึงตัวมู่หวั่นชิวให้เดินไปพร้อมกัน “อาชิวตามข้ามา…”
เขานำตัวนางมาถึงห้องทางตะวันออก
เห็นพวกเขาแล้ว บ่าวเฝ้าประตูก็เปิดประตูให้อย่างนอบน้อม
“สวรรค์!” เห็นภายในเพียงแวบเดียว มู่หวั่นชิวก็ตะโกนอย่างประหลาดใจขึ้นมา
ภายในโถงนี้มีขนาดใหญ่กว่าห้องรังสรรค์กลิ่นของร้านหลีจี้ที่เพิ่งถูกทำลายไปเกือบหนึ่งเท่า นอกจากด้านหนึ่งติดประตูแล้ว อีกสามด้านที่ติดกำแพงจะมีแท่นหินอ่อนยาวความกว้างสามฉื่อตั้งอยู่ บนนั้นมีเครื่องมือใหม่เอี่ยมหลากหลายชนิดวางจนเต็ม ทว่าที่ทำให้มู่หวั่นชิวมองตาค้างมากที่สุดนั้นก็คือ…
เครื่องมือมากมายในนี้นางล้วนรู้จัก ส่วนใหญ่เป็นของที่ตระกูลเว่ยคิดค้นขึ้นมา!
เขาคงไม่ได้มีตำราวิชาปรุงเครื่องหอมอีกเล่มหรอกนะ
มู่หวั่นชิวเบิกตาโต มองหลีจวินอย่างพูดอะไรไม่ออก
“พอรู้ว่าอาชิวใช้เครื่องมือตระกูลเว่ยได้ ครั้งนั้นที่ไปหอเสวียนจีกับอาชิว ข้าก็สั่งให้พวกเขาเอาภาพเครื่องมือที่พวกเขาเก็บไว้ออกมาทำทั้งหมด” ราวกับล่วงรู้ถึงความคิดของมู่หวั่นชิว หลีจวินจึงพูดอธิบาย “แต่ว่าน่าเสียดายที่นี่ไม่มีหม้อกลั่นลำดับส่วนที่อาชิวพูดถึงเมื่อวาน” เขาดึงตัวนางเดินไปหยุดตรงหน้าหม้อสกัดใหม่เอี่ยมห้าใบ “อาชิวดูสิ ตั้งแต่รู้ข้อดีของหม้อสกัดนั้นแล้ว ข้าก็สั่งทำทีเดียวถึงห้าใบ”
“สวรรค์ ดีเหลือเกิน!” นิ้วมือมู่หวั่นชิวสั่นเทา นางลูบตรงนี้แตะตรงนั้นอย่างดีใจ สีหน้าแดงก่ำอย่างตื่นเต้น หัวใจเต้นแรง
สำหรับนางที่ลุ่มหลงการปรุงเครื่องหอมแล้วนั้น เมื่อได้เห็นของเหล่านี้ก็เหมือนว่าได้เห็นสมบัติเงินทองกองใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย
“พี่หลีรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้พวกเราจะได้ใช้ของเหล่านี้ ถึงกับสั่งทำไว้ล่วงหน้า” มู่หวั่นชิวลูบหม้อสกัดใหม่เอี่ยมห้าใบนั้นอย่างยินดี แล้วถามอย่างเซ่อๆ
หลีจวินไม่ได้รู้ว่าวันนี้จะมีโอกาสให้ได้ใช้งานจริงๆ แต่เป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาตัดสินใจไว้แล้ว รอให้ภายหน้าสบโอกาสไล่กู่ฉินออกก็จะให้มู่หวั่นชิวมาเข้าฝ่ายรังสรรค์กลิ่นของร้านหลีจี้แทนอีกฝ่าย แต่ว่าด้วยความหัวแข็งและดื้อรั้นของมู่หวั่นชิวแล้ว หากเขาไม่สั่งทำเครื่องมือประหลาดเหล่านี้รอไว้ก่อน จะดึงดูดสายตาของนางได้หรือ
กระนั้นสิ่งเหล่านี้แม้ตีให้ตายหลีจวินก็บอกมู่หวั่นชิวไม่ได้
เขายิ้มอย่างสบายใจ “อาชิวชอบหรือไม่”
“อืม…” มู่หวั่นชิวพยักหน้าจากใจจริง “ชอบมาก ครบครันกว่าห้องปรุงเครื่องหอมเล็กๆ ของข้ามาก” แล้วพูดด้วยรอยยิ้มอีกว่า “ตอนแรกที่ซื้อคฤหาสน์ตระกูลไป๋ข้าเคยรู้สึกว่ามันใหญ่ไป ยังบ่นว่าพี่เจิงสิ้นเปลืองมากเกินไปเลย ใครจะรู้ว่าใช้ไปใช้มาก็ยังเล็กเกินไปอยู่ดี”
ยามนี้ในมือมีบ่อนพนันเพิ่มอีกสิบแปดแห่งกับหออีผิ่นเทียนซย่าแล้ว หลังจากนี้เงินที่มู่หวั่นชิวใช้ในการเรียนรู้การปรุงเครื่องหอมก็ยิ่งไม่ต้องเป็นห่วง เครื่องมือที่ใช้ในการปรุงเครื่องหอมเหล่านั้นขอเพียงมีความจำเป็น นางก็จะซื้อกลับมาโดยไม่สนใจเรื่องราคา สำหรับวัตถุดิบเครื่องหอมก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง คฤหาสน์ตระกูลไป๋ตอนนี้แทบจะกลายเป็นร้านเครื่องหอมที่มีขนาดไม่ใหญ่ร้านหนึ่งไปแล้ว
ถ้าจะเรียกว่าเป็นร้านเครื่องหอม มิสู้บอกว่าเป็นสถานที่ทำการทดลองจะดีกว่า อย่างไรเสียมู่หวั่นชิวก็ไม่เคยทำเครื่องหอมอย่างเป็นระบบระเบียบและขายออกไปข้างนอกมาก่อน นางเพียงแค่เรียนรู้วิธีการทำเครื่องหอมโดยไม่หยุดเท่านั้น
