ทดลองอ่าน ยอดหญิงเซียนเครื่องหอม เล่ม 6 ตอนที่ 2

“ข้ารับปากจะแต่งนางเป็นภรรยาเอกแล้ว” พันแผลเสร็จแล้ว เจิงฝานซิวก็รับเสื้อตัวนอกที่หลีจวินยื่นมาให้

“ข้าได้ยินแล้ว” หลีจวินก้มหน้าลงเก็บกล่องยาเล็กในห่อผ้าของมู่หวั่นชิว เห็นน้ำเต้าสุราประณีตนั้นแล้ว เขาก็หยิบขึ้นมา ยิ่งมองยิ่งขมวดคิ้วแน่น “แต่นางไม่ตอบตกลง”

“พวกเรา…” ลังเลสักครู่เจิงฝานซิวก็พูดอย่างหนักแน่นว่า “ข้าต้องรับผิดชอบนาง!”

มือนั้นออกแรงทีหนึ่ง น้ำเต้ากระเบื้องเคลือบที่ประณีตพลันแหลกเป็นผงในทันที สุราขาวสีใสไหลลงมาตามร่องนิ้วของหลีจวิน ภายในถ้ำที่ไม่ใหญ่นี้มีกลิ่นสุราลอยคลุ้ง

เจิงฝานซิวหยุดมือที่สวมเสื้อผ้า มองดูผงฝุ่นในมือหลีจวินแล้วก็ปวดใจจนกลืนน้ำลาย “นั่นเป็นสุราจินหวาชั้นเลิศ แม่นางไป๋ตั้งใจเตรียมมาให้ข้าเชียวนะ”

หลีจวินก้มหน้าลงเก็บผ้าสมุนไพรที่ตกลงพื้นเข้ากล่องอย่างรวดเร็ว ปิดฝาแล้วหยิบกล่องยาขึ้นมา จากนั้นจึงหมุนตัวเดินออกไปข้างนอก “นางเป็นคนของข้านานแล้ว ไม่ต้องให้พี่รับผิดชอบ!”

“เจ้า…”

เจิงฝานซิวตกตะลึง จากนั้นก็ขยับตัวไปยืนขวางหน้าหลีจวิน แต่เป็นเพราะขยับแรงเกินไปจึงกระเทือนไปถึงแผลเจ็บไปถึงใจ เขากัดฟันแน่น มองหน้าหลีจวินอย่างจริงจังแล้วพูดทีละคำ “นางเป็นสตรีที่ดี เป็นคนที่ควรค่าจะทำดีด้วยทั้งชีวิต” เขาพูดแล้วก็เหมือนจะเข้าใจเรื่องราว ที่มู่หวั่นชิวพูดว่าชาตินี้จะไม่แต่งกับใคร คงเป็นเพราะคนตรงหน้านี้กระมัง

ไม่นานมานี้โม่เสวี่ยทิ้งใกล้มาขอไกล ขอให้เขาช่วยโรงธูปไป่เยี่ย เห็นได้ชัดว่าเพราะหลีจวินตรงหน้าผู้นี้ไม่ออกมือเข้าช่วย โม่อวี่เองก็เคยบีบบังคับให้หลีจวินแต่งกับนาง ทำให้หลีจวินเกิดความรู้สึกต่อต้านขึ้นมา ตอนนี้ยังมาเห็นภาพไม่น่าดูเช่นนี้อีก แม้หลีจวินจะแต่งงานกับนางจริง แต่อีกฝ่ายจะดีต่อนางแน่หรือ

ความคิดนี้แล่นผ่าน เจิงฝานซิวจึงหมุนตัวไปขวางหน้าหลีจวินเอาไว้ “แต่งกับนางแล้ว แต่ถ้าทำดีต่อนางไม่ได้ ทางที่ดีเจ้าก็ทิ้งความคิดนี้ไปเสียดีกว่า ข้าเคยบอกแล้วว่าเรื่องนี้ข้าจะรับผิดชอบเอง ข้าจะแต่งงานกับนาง!”

แววตาหลีจวินเย็นชา เปล่งประกายเย็นเยือกออกมาทันที ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าจะทำอย่างไรกับนางนั้น ไม่ต้องให้พี่มากังวลใจหรอก!” จากนั้นก็ก้าวยาวออกไป

“เจ้าหยุดนะ!” เจิงฝานซิวหมุนตัวกลับมาทันใด คำพูดออกจากปากแล้ว เขาก็ตะลึงไป นึกขึ้นได้ทันใดว่า คบหากับหลีจวินมานานถึงเพียงนี้ แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนผู้เป็นเสมือนเทพที่แม้ภูเขาไท่ซานถล่มก็ยังไม่เปลี่ยนสีหน้าคนนี้ วันนี้กลับชักสีหน้าใส่เขา และอารมณ์ก็เหมือนจะควบคุมไม่อยู่ อีกฝ่ายแทบจะโกรธเกรี้ยวอยู่แล้ว

เพราะนางหรือ…

เห็นทีน้องหลีจะเก็บนางไว้ในใจแล้วจริงๆ ความคิดนี้แล่นผ่าน เจิงฝานซิวก็กลืนคำพูดที่ข้างลิ้นลงไป แล้วหันมาพูดว่า “ข้า…ข้าบาดเจ็บอยู่!”

ยามนี้เขาเป็นคนบาดเจ็บ หลีจวินควรจะมีเมตตา ช่วยเขาสวมใส่เสื้อผ้าแล้วประคองเขาออกไปสิ

“ขาพี่ไม่ได้บาดเจ็บ!” ผ่านไปครู่ใหญ่ปากถ้ำก็มีเสียงเย็นชาดังลอยมา