ทดลองอ่าน ยอดหญิงเซียนเครื่องหอม เล่ม 7 ตอนที่ 2

คิดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นแล้วหลีจวินก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขามองมู่หวั่นชิวด้วยรอยยิ้ม

“แต่จันทน์หอมที่ตระกูลเหยาตุนเอาไว้เหล่านั้น หลังจากราคาลดลงจากสามร้อยตำลึง แค่เรียกราคาที่สิบตำลึงก็ไม่มีใครรับซื้อ สุดท้ายหัวหน้าสมาคมอินกับใต้เท้าหม่าถึงได้คิดหาวิธีประนีประนอมกับพวกคนที่ร้านเหยาจี้ค้างหนี้ตอนรับซื้อจันทน์หอมมา ไม่ว่าตอนนั้นจะขายให้ตระกูลเหยาในราคาเท่าใด ล้วนต้องขนจันทน์หอมของตนเองกลับไปตามจำนวนที่บันทึกไว้ในใบค้างหนี้ มิเช่นนั้นก็เท่ากับยอมสูญเงินเปล่า” เขาส่ายหน้า “น่าเสียดาย ทั้งที่คนเหล่านี้คิดว่าจะได้เงินก้อนใหญ่ สุดท้ายแล้วก็เอาสินค้ามากองไว้ที่ตระกูลเหยาเสียหลายเดือนแทน แค่ดีใจอย่างเสียเปล่าไม่พอ ยังต้องขนกลับไปถมตนเองอีกครั้ง ตอนนี้คนทั้งเมืองซั่วหยางพากันด่าว่าเหยาซื่อซิงมิใช่คน โดยเฉพาะร้านหงต๋าและร้านไท่เหอ ไม่เพียงไม่ได้ดอกเบี้ย เวลาไม่ถึงสามเดือนก็ต้องสูญเงินไปเกือบหนึ่งล้านตำลึง ด้วยความโกรธแค้นจึงร่วมมือกันจ้างวานพวกนอกกฎหมายฆ่าล้างตระกูลเหยา”

หลีจวินเดิมทีไม่ใช่คนที่พูดอะไรมาก แต่ในเมื่อเขาอยากจะอยู่ใกล้กับมู่หวั่นชิวทุกวัน ทันทีที่มีโอกาสแล้วมีหรือจะยอมพลาด ห่างไปนานกว่าจะกลับมาพบกันอีกครั้ง เขาเสียดายที่ไม่อาจนั่งพูดคุยกับนางที่นี่ได้ทั้งวันทั้งคืน กระทั่งลืมความเหน็ดเหนื่อยตลอดการเดินทางไปจนสิ้น ยิ่งเล่าเรื่องให้ละเอียดเท่าไรก็ยิ่งดี

มู่หวั่นชิวฟังจนตื่นเต้นตกใจ พูดอย่างทอดถอนใจว่า “คิดไม่ถึงจริงๆ เหยาซื่อซิงจะกระอักเลือดจนตาย” กับเหยาซื่อซิง มู่หวั่นชิวมีความทรงจำที่เกี่ยวกับเขาลึกซึ้งมาก วันเวลาที่นางอยู่ในเมืองซั่วหยาง เหยาซื่อซิงดูสูงส่งเกินเอื้อม มีตัวตนอยู่ราวกับเทพ ลองถามดูได้ว่าร้านวัตถุดิบเครื่องหอมในเมืองซั่วหยาง ใครบ้างที่เคยทำการโดยไม่มองสีหน้าเขา

ในปีนั้นหลีจวินแค่ซื้อวัตถุดิบเครื่องหอมไม่กี่ตันจากร้านจางจี้และหานจี้ เพียงครึ่งปีร้านวัตถุดิบเครื่องหอมเล็กๆ สองร้านนั้นก็ถูกปล่อยขายตามกันไป

ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่เหยาซื่อซิงวางอำนาจอย่างมาก!

“เขาล้มป่วยมาตั้งแต่เดือนสามแล้ว” หลีจวินพูดอย่างทอดถอนใจ “ข้าก็ไม่คิดว่าเขาจะจากไปเร็วเช่นนี้ นี่เป็นสิ่งที่เขาหาเรื่องใส่ตนเอง” เขาไม่ได้คิดจะบีบคั้นอย่างโหดร้ายเช่นนี้ ครั้งก่อนที่ไปยังเมืองซั่วหยางแล้วแอบสร้างสถานการณ์เอาจันทน์หอมที่เขาซื้อจากเมืองผู่หยางไปขายให้ตระกูลเหยานั้น แม้เหมือนเป็นแผนเพื่อทำร้ายตระกูลเหยา แต่เขาก็ทำไปเพื่อทดสอบตระกูลเหยาเท่านั้น

หากเหยาซื่อซิงยอมปล่อยมือ ไม่ตุนจันทน์หอมหนึ่งหมื่นหนึ่งพันชั่งของเขากับโรงธูปไป่เยี่ยเอาไว้ ตอนนั้นก็คงดูเป็นการเหลือทางรอดให้ตระกูลหลี แต่ก็เป็นทางรอดให้ตัวเขาเองเช่นกัน

“เหยาจิ่นเป็นอย่างไรบ้าง” คุยกันมาตั้งนาน พูดมาครึ่งค่อนทาง หลีจวินกลับไม่พูดถึงเหยาจิ่นเลย มู่หวั่นชิวจึงอดใจไม่ไหว ถามขึ้นอย่างสงสัย

“นางเป็นบ้าไปแล้ว วันๆ ก็เอาเข็มกับด้ายแทงโน่นนี่ไปทั่ว ไม่กล้าอยู่ไกลคนแม้ชั่วขณะ อาชิว…” หลีจวินพูดพลางเรียกนางอย่างเคร่งเครียด

มู่หวั่นชิวเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย ไม่ได้พูดอะไร

“ข้า…” เสียงพูดหลีจวินลังเลอยู่บ้าง “ข้าซื้อบ้านหลังหนึ่งที่เมืองก่วงอัน เพื่อหลบเลี่ยงการตามไล่ฆ่าของพวกนอกกฎหมาย ข้าจึงให้พวกนางสองแม่ลูกไปพักอยู่ที่นั่น” หลังจากนั้นจะเป็นหรือตายก็อยู่ที่วาสนาของพวกนางแล้ว

พูดจบเขาก็มองมู่หวั่นชิวอย่างตื่นเต้น