ทดลองอ่าน เซียมซีทายรัก บทที่ 9

หลังจากอาเหม่าได้รับข่าว นานพักใหญ่แล้วนางก็ยังไม่เก็บสัมภาระเดินทาง กลับเป็นเถาฮวาที่ได้ยินแล้วตื่นเต้นดีใจ “ไฮ่โจวเชียวนะ นั่นเป็นดินแดนอุดมสมบูรณ์อันเลื่องชื่อ ซ้ำยังได้ยินว่าเดินไม่กี่ก้าวก็เจอลำธารเล็กๆ มีลำธารเล็กๆ ไหลผ่านหน้าเรือนและกลางเรือนมากมายนับไม่ถ้วน สวยงามยิ่ง ข้าเองก็อยากไป แต่นายท่านไม่พาข้าไปด้วยแน่ อาเหม่า เจ้าไปที่นั่นแล้ว ต้องเที่ยวให้สนุกนะ”

อาเหม่าฟังถ้อยคำไร้เดียงสาเป็นธรรมชาติของเถาฮวาแล้วก็ได้แต่ยิ้มขื่น รู้ว่าครั้งนี้ตนยากจะหนีรอดเจ้าบ้านสกุลหานแล้ว

เมื่อครู่ตอนที่หมัวมัวที่คอยรับใช้ฮูหยินบอกกล่าวเรื่องนี้แก่นางยังแอบสำทับว่า “อย่าลืมนำเสื้อตัวในที่สะอาดไปด้วยหลายๆ ตัว แป้งชาดนี่ฮูหยินให้เจ้า หากเจ้าดูแลนายท่านได้ดี ฮูหยินเองก็จะดีกับเจ้า เจ้าต้องซาบซึ้งบุญคุณของฮูหยินให้มากรู้หรือไม่”

อาเหม่าฟังแล้วรู้สึกว่าแม้ฮูหยินจะเป็นถึงนายหญิงสกุลหาน แต่ก็จนปัญญา และน่าเศร้ายิ่งนัก

นางไม่อยากคิดเรื่องเหล่านี้อีกแล้ว สกุลหานใหญ่โต นางไม่มีทางหนีไปไหนได้ ต่อให้หนีออกไปได้แล้วจะหนีไปที่ใดกัน

อาเหม่าเก็บสัมภาระเสร็จแล้ว หลังจากกินข้าวช่วงบ่ายในวันนั้นก็ไปที่รถม้าเพื่อจะเดินทางไปยังไฮ่โจว เพิ่งมาถึงบริเวณรถม้า นางก็เห็นเซี่ยฟั่งที่กำลังวุ่นอยู่กับการจัดแจงรถม้าอยู่ นางมองเซี่ยฟั่ง เมื่อเผชิญหน้ากับเขา ทันใดนั้นร่างบางก็พลันรู้สึกกระดากอาย

ที่แท้เซี่ยฟั่งก็ไปด้วย

เช่นนั้นเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในการเดินทางครั้งนี้เขาอาจได้เห็นชัดด้วยสายตาตนเอง

ดวงหน้าของอาเหม่าร้อนผ่าว แต่หากมีคันฉ่องให้นางส่องสักบาน นางคิดว่าใบหน้าของตนเองต้องขาวซีดอย่างแน่นอน

เซี่ยฟั่งเองก็เห็นอาเหม่าแล้ว ขณะเดียวกันก็เห็นสัมภาระในมือบางด้วย เขานิ่งชะงักไปชั่วขณะ ไม่ต้องให้ใครบอกกล่าว เขาก็รู้แล้วว่าการที่นางปรากฏกายที่นี่สื่อถึงอะไร

หลังจากเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เจ้าบ้านสกุลหานจึงออกจากคฤหาสน์ รถม้าถูกเตรียมไว้ด้วยกันสองคัน เจ้าบ้านสกุลหานนั่งหนึ่งคัน อีกคันบรรทุกของกำนัลสำหรับขุนนางท้องถิ่นและสหายเมื่อไปถึงไฮ่โจว ยังมีเกวียนอีกเล่มสำหรับขนสัมภาระของบรรดาบ่าวรับใช้ ผู้คุ้มกันและบ่าวรับใช้เดินตามอยู่ข้างรถม้า รถม้าเคลื่อนตัวไปอย่างเชื่องช้า

อาเหม่าเดินอยู่ด้านหลัง เอาแต่มองแผ่นหลังของเซี่ยฟั่งอยู่ตลอด เขาดูผอมลงเมื่อเทียบกับตอนที่เพิ่งเข้ามาทำงาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยังไม่หายจากยาที่ถูกเสี่ยวลิ่วสับเปลี่ยนหรือไม่ นางมองร่างสูงอยู่ไกลๆ ไกลเกินเอื้อมถึง

ไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเขาด้วยสภาพจิตใจแบบใด อันที่จริงนางก็ไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกผิดกับเขาแท้ๆ