ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 3 #นิยายวาย

เสียงของแม่บ้านที่เดินอย่างเร่งรีบมาจากห้องด้านหลังทำให้คนที่อายุมากกว่าได้สติ

ร่างบางรีบเดินเข้ามาประคองเด็กชายตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน เจ้าตัวคงสังเกตเห็นว่าเขากำลังกลัวจนตัวสั่นระริก จึงดันให้หลบไปอีกทางหนึ่ง ยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากเป็นเชิงบอกให้เงียบ ไม่ต้องพูดอะไร

หลังจากนั้นร่างเล็กก็ได้แต่ยืนน้ำตาคลอเบ้า มองดูคนอายุมากกว่ายืนกอดอกนิ่งให้พ่อบ้านหวดไม้เรียวลงมาซ้ำๆ ใบหน้าขาวนั้นกัดริมฝีปากแน่น หากไม่ยอมร้องออกมาสักแอะ

ทั้งท่านอาและบิดาของเขาคงพอจะมองออกว่าความจริงเป็นเช่นไร ท่านอาเองคงไม่อยากมีเรื่องเคืองใจกับแขกจึงตัดสินใจสั่งลงโทษบุตรชายของตนแทน ส่วนท่านพ่อก็พยายามจะลากแขนเขาขึ้นรถกลับบ้านเพื่อลดบรรยากาศกระอักกระอ่วน แต่เขายืนกรานจะอยู่รอจนการลงโทษจบลงเสียก่อน

สุดท้ายท่านอากับท่านพ่อก็เลยเดินกลับไปพูดคุยธุระกันในห้องสมุดอีกครั้ง เด็กชายรอจนการลงโทษจบลง และพ่อบ้านรีบเดินออกไปสั่งคนรับใช้ให้หยิบยามาทาแผลให้นายน้อยของตน แล้วจึงค่อยเดินไปหาคนที่ยังยืนนิ่งอยู่ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเงยขึ้นมอง

“พี่…เจ็บมั้ยครับ ผม…ฮึก…ผมขอโทษ”

เขาสะอื้นออกมาในที่สุด คนที่เป็นฝ่ายถูกตีจนเจ็บเสียอีกที่คลี่ยิ้มอ่อนโยน ก้มตัวลงมาเช็ดน้ำตาให้

“ฉันไม่เป็นไรหรอก นายไม่ถูกตีก็ดีแล้ว ท่านพ่อฉันไม่ดุ สั่งตีเพียงไม่กี่ทีเท่านั้น ดีกว่าที่นายจะถูกท่านนายพลหยางลงโทษเอานะ”

“แต่ ฮึก! แต่ว่า…”

คนอายุน้อยกว่ายังสะอื้นไม่หยุด สำนึกผิดที่ความอยากรู้อยากเห็นของตนทำให้ผู้อื่นต้องมารับโทษแทน

“ไม่เป็นไรน่า”

คนที่ถูกตีแต่กลับไม่ร้องปลอบอีกครั้ง ครั้นพอเห็นเขาไม่ยอมหยุดร้องไห้สักที เจ้าก็ตัวส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

มือเรียวจับมือเล็กให้แบออก หยิบของที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อวางลงไป

“เอ้า นี่ค่าจ้าง เลิกร้องไห้เถอะนะ”

แก้วเจียระไนรูปหยดน้ำบางใสสะท้อนแสงไฟเป็นประกายอยู่บนมือเขา ใบหน้ากลมป้อมเงยขึ้นมองอย่างประหลาดใจ อีกฝ่ายจึงเฉลยพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เมื่อกี้ตอนคนรับใช้เก็บกวาด ฉันเห็นมันเหลือรอดไม่แตกหักมาชิ้นหนึ่ง ก็เลยแอบเก็บไว้น่ะ”

รอยยิ้มใจดีปรากฏขึ้นอีกครั้ง “ชอบไม่ใช่เหรอ เก็บไว้สิ”

เด็กชายเผลอมองจ้องใบหน้างดงามนั้นอีกครั้งก่อนจะพยักหน้า

“ขอบคุณครับ พี่…?” ท้ายเสียงมีแววลังเล จะว่าไปเขายังไม่รู้จักชื่อบุตรชายของเจ้าของบ้านเลยนี่นา

คนอายุมากกว่าคลี่ยิ้มสว่างสดใสอีกครั้ง

“ฉันชื่อหลี่เฟยหมิง นายเรียกว่าพี่เฟยหมิงก็ได้นะ…เหวินอี้”

.

.

ดวงตาคมมองแก้วใสในมือ ผิวบางนั้นราวกับจะเปราะแตกได้หากมือหยาบกระด้างมือนี้กำแน่นเกินไปสักนิด

ช่างเหมือนกับคนคนนั้น…ไม่ว่าจะเมื่อไรก็งดงามใสบริสุทธิ์และแตกสลายได้ทุกเมื่อ

นายทหารหนุ่มเก็บแก้วเจียระไนใส่กล่องปิดฝาแล้วเลื่อนลิ้นชักปิด หยิบถุงมือสีดำมาสวมก่อนจะลุกจากโต๊ะ เดินออกจากห้องเพื่อไปประชุมแผนการจู่โจมที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า